All The Things He Said || Markhyuck

1.7

BIKMIŞ & USANMIŞ

Altı Yıl Önce

Gangnam Seul

The Grove

İç geçirip yatakta dönüp durdum. Yine.

Ve yeniden.

Sonra yeniden. Saate baktım.

Gece 01:52'ydi.

Kahretsin!

Telefonumu komodinin üstünden aldım ve kontrol ettim.

Şarjı doluydu. Hiçbir cevapsız arama, hiçbir mesaj yoktu.

Neden bu kadar şaşırdığımı bilmiyordum. Yağmurun altındaki o küçük konuşmamın, onun bütün güvensizliklerini alıp götüreceğini mi düşünmüştüm gerçekten? Ben bile o kadar saf değildim.

Yine de gecenin ikisinde, beni aramadı ya da bana mesaj atmadı diye üzülüyordum burada.

Telefonumu tekrar komodinin üstüne bıraktım. Sonra arkamı dönüp gözlerimi kapattım.

Onu düşünmeyi kes. Eğer gelirse gelir. Gelmezse...

Şey... Eğer gelmezse...

Bacaklarımı göğsüme çekip içimde yoğunlaşan sızıyı bastırmaya çalıştım.

Eğer gelmezse... hayat devam edecek. Ben iyi olacağım.

İyi olacağım.

Karanlıkta yatıp aynı cümleyi defalarca tekrar ettim ve saatler sonra, sonunda uykum geldiğinde buna hâlâ inanmıyordum.

* * *

Mutfağa girdiğimde Jisoo, "Vay canına! Berbat görünüyorsun," dedi.

"Teşekkürler."

"Aramadı demek ha?"

"Hayır."

"Aptal."

"Evet."

Ben mutfak masasına otururken Jisoo önüme bir tabak grimsi omlet koydu.

Ona şüpheyle baktım.

"Hiç başlama. Ben bile yumurta yapabilirim."

"Gerçekten mi?"

"Bilmiyorum. Daha önce hiç yapmadım. Yine de çok lezzetli olduğuna eminim."

O buzdolabını açarken bir lokma aldım. Neredeyse öğürecektim. Bir insanın yumurtayı nasıl bu kadar berbat edebileceğini bilmiyordum ama Jisoo bunu bir şekilde başarmıştı.

Kafasını arkasına çevirerek, "Güzel mi?" diye sordu.

Ağzım doluyken, "Harika," dedim. "Sen de biraz yemelisin." Neden bu işkenceye bir tek ben maruz kalmalıydım ki?

Bana meyve suyu doldururken, "Onu arayacak mısın?" diye sordu.

"Hayır."

"Aferin. Sen bütün yapabileceğini yaptın. Bırak, o sana gelsin."

Sertçe yutkunarak yumurtayı ve paranoyamı mideme indirdim. "Ya yapmazsa? Yani bana gelmezse?"

"Gelecek."