ကျိန်စာများပျက်ပြယ်ပါစေသား(က်ိန္စာမ်ားပ်က္ျပယ္ပါေစသား)(Completed)

⚡Chapter (43)⚡

*Zawgyi*

ပညာေရးဆံုးခန္းမတိုင္ထားသည့္လူတစ္ေယာက္အတြက္ လုပ္ကိုင္ရမည့္ အလုပ္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွား။ဘယ္ေနရာမဆို ဘြဲ့ရပညာတတ္ေတြကိုပဲ အလုပ္ခန့္တာမို့ မိုးသုခဘံုအတြက္ အခက္ေတြ့ေနသည္။ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးပဲလုပ္ရန္စိတ္ကူးရမိသည္။ရန္ကုန္ကထြက္လာျပီး ေနာက္သံုးပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ရွိစုမဲ့စုပိုက္ဆံေလးမ်ားနွင့္ ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္း ရေအာင္ဝယ္နိုင္ခဲ့သည္။ထိုဆိုင္ေလးမွာ ကေလာ-ေအာင္ပန္း သြားရာလမ္းေပၚတြင္တည္ရွိသည္။လမ္းမၾကီးေပၚမွာမဟုတ္..လမ္းၾကားေသးေသးေလးထဲသို့ထပ္ဝင္ရသည္။ထိုလမ္းၾကားေလးမွာ ကန္ထရိုက္တိုက္အမ်ားဆံုးရွိေသာလမ္းၾကားေလးျဖစ္သည္။ထို့ေၾကာင့္ ဖုန္ထူထပ္သည္။ဖုန္ထူေသာ္လည္း မိုးသုခဘံု၏ပိုက္ဆံနွင့္တန္ရံုပဲရတာမို့ သူ့အိုးနွင့္သူ့ဆန္တန္ရံုသာ။

ဒီေန့ကား မိုးသုခဘံုဆိုင္ေလး၏ဖြင့္ပြဲဟုေျပာရမည္။သိပ္ခမ္းခမ္းနားနား ဖြင့္သည္ေတာ့မဟုတ္။ဒီေန့မိတၲဴလာဆြဲမည့္၊စာစီစာရိုက္လာလုပ္မည့္သူမ်ားအားလံုး အခမ့ဲ။မိုးသုခဘံု၏ဆိုင္ေလးမွာ "သုခပိုင္ စာစီစာရိုက္နွင့္မိတၲဴ" ဟုနာမည္ေပးထားသည္။ဒီနာမည္ေလးကို မုိးသုခဘံု ေန့မအိပ္၊ညမအိပ္နွင့္ အေတာ္ေလးစဥ္းစားလိုက္ရသည္။ေနာက္ဆံုး ဦးပုိင္၏နာမည္စာလံုးေလး ပါေသာနာမည္ေလးကိုသာေရြးခ်ယ္လိုက္ေတာ့သည္။

မိုးသုခဘံုက အျပင္တကၠသိုလ္စီးပြားေရးေက်ာင္းဆင္းျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ လူတိုင္းက ITပညာကိုေတာ့ ထမင္းစားေရေသာက္မို့လို့ ကြန္ပ်ဴတာနွင့္ပတ္သက္သည့္ စာစီစာရိုက္၊Printထုတ္ျခင္း၊မိတၲဴဆြဲျခင္း စသည့္လုပ္ငန္းမ်ားကိုေတာ့ ေကာင္းမြန္စြာလုပ္တတ္သည္ေလ။ စီးပြားေရးေက်ာင္းကလည္း ဆံုးခန္းမတိုင္ခဲ့တာမို့ ခ်က္ခ်င္းၾကီးစီးပြားေရး ေကာက္လုပ္လို့မွမျဖစ္တာ။ထို့ေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္တတ္သေလာက္ အရာေလးမ်ားနွင့္သာ မိတၲဴဆိုင္ဖြင့္ျဖစ္သည္။

ဆိုင္ပတ္ဝန္းက်င္အနီးအနားတြင္ရွိေသာရြာေလးမွ မိတၲဴဆိုင္ေလးကို တခဲနက္လာေရာက္အားေပးၾကတာေတြ့ေတာ့ မိုးသုခဘံု ေပ်ာ္မဆံုး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပါးတုိ့၊ဦးပိုင္တို့မပါဘဲ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္နိုင္ခဲ့ျပီေလ။ပါးသာ ဒါေတြကိုျမင္ရင္ သားအတြက္ ဝမ္းသာမဆံုးဂုဏ္ယူေနမွာ။အခုမွ ကိုယ္ရွာေသာပိုက္ဆံေလးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္သံုးစြဲခြင့္ရေတာ့သည္။