Vermoeid van het lopen komen we aan bij de voordeur van mijn huis. Ik ga verslagen op de trapjes zitten. De tranen zijn ondertussen opgedroogd maar mijn wangen voelen nog klam aan.
"Nog eens mijn excuses voor deze avond, Starlight. Het was helemaal niet de bedoeling dat het zo ging lopen." mompelt Alistair.Ik ben verdoofd van de pijn en kan niets meer opbrengen dan een simpel knikje.
"Ik heb nog niet alles uitgelegd, dus ik zal het kort even uitleggen. Allereerst mijn bijnaam Hadsadah. Die naam wordt alleen gebruikt als de zon ondergaat en ik de straten opga met mijn masker. In onze bende Les masqués kent iedereen me als Hadsadah, niemand gebruikt zijn eigen naam. Zo kunnen we niemand verraden als we worden opgepakt en worden gemarteld."Verschrikt kijk ik op.
"Martelen?" vraag ik.
"Ja, soms gebeurt het wel eens dat een politieagent zich laat gaan." verduidelijkt hij teleurgesteld. "Ik heb mijn litteken gekregen de eerste keer dat ik de straten op mocht als lid van de bende. Ik werd achtervolgd omdat ik een domme fout had begaan en moest over een hek klimmen. Maar toen ik van het hek sprong verloor ik mijn evenwicht en viel ik met mijn hoofd op een dikke steen die los lag."Ik kijk op van verbazing maar zie dat er een glimlach op zijn gezicht staat.
"Waarom glimlach je?"
"Ik heb er van geleerd en zie het nu eerder als een spannende herinnering." zegt hij schouderophalend. Er kruipt toch eventjes een flauwe glimlach op mijn gezicht, maar al snel vervolgt Alistair zijn uitleg.
"Jouw oma noemde zich dus Starlight in de bende. Strikt genomen kan jij dan dus niet zo heten, als je je bij ons aansluit natuurlijk. Maar daar vinden we wel iets op. De mannen die ons achtervolgden, zaten in de rivaliserende bende. Ze hebben niet echt een bendenaam maar iedereen noemt hen De Duisteren, je kan wel raden waarom. En aangezien dat ik de zoon ben van de leider van Les Masqués willen ze mij zodat ze mijn vader kunnen breken. Maar dat weerhoudt mij er niet van om de misdaad tegen te gaan, ook al heeft mijn vader liever niet dat ik dat doe." Dat laatste mompelt hij eerder.
"Over vaders gesproken," merk ik op, "weet mijn vader hier iets van? Over dat zijn mama de leider was van een nachtelijke bende?""Voor zover ik weet niet. Je oma wou haar familie niet hierbij betrekken." Is zijn antwoord.Vanbinnen vraag ik me af waarom hij me er dan in mee trekt. Er zal waarschijnlijk een goede reden zijn waarom mijn oma die keuze had gemaakt, dus zou het dan wel slim zijn om die keuze te verbreken?
"Ik weet dat het veel gevraagd is, Starlight," en alsof hij mijn gedachten kan lezen, stelt hij de vraag, "maar wil je je alsjeblieft aansluiten bij Les masqués?" Alistair smeekt er bijna om. "Je zag wat die gasten deden bij nog maar het zien van je, wat trouwens een heel gevaarlijke stunt was, Starlight, maar denk er eens aan wat ze zouden doen als jij je bij ons aansluit? Ze zouden met hangende pootjes terugkomen, al was het maar om je gezicht te zien. Je hebt geen idee wat voor groots leider je oma was, je zou zo in haar voetsporen kunnen treden."
Ik kijk twijfelend op naar Alistair. Zou ik het doen? Mijn aandacht word getrokken door de maan achter hem die nu op zijn felst schijnt. Het is vanavond volle maan. Ik heb de maan altijd al veel interessanter gevonden dan de zon. Waarom kan ik niet echt uitleggen, het is gewoon zo. Ze schijnt zo rustgevend samen met de sterren rond haar. Ik zoek naar de Poolster, want dat is je kompas. Dat had oma een keer tegen me gezegd. Ze vond de sterren het mooiste fenomeen, waarschijnlijk heeft ze zichzelf daarom Starlight genoemd.
En dan hak ik de knoop door. Het heeft geen zin om hier mijn hoofd over te breken, want ik weet dat oma fier op mij zou zijn wat ik ook doe. "Ik doe het." zeg ik dan vastberaden.Hoopvol draait Alistair zijn blik naar me toe."Echt? Oh dankjewel, Starlight. Je weet niet hoeveel dit voor me betekent!" zegt hij met een stem vervuld van vreugde. "En ik weet ook al wat mijn naam zal zijn." Vervolg ik: "Moonlight."
*****
Ik word de volgende ochtend suf en slaapdronken wakker. Het duurt even voordat ik de geluiden kan plaatsen. Maar dan haalt de stem van mijn broer uit de andere kamer me uit mijn slaap: "Hoezo is er geen melk meer?""Ja, sorry schat. Alle melk is al op. Je zal aan je zus vragen dat ze er nieuwe uit de winkel meebrengt." Dat is mijn mama's stem.
Pfff, is de melk nu al weer op? Wij drinken hier precies liters melk op een dag. Dan zal ik straks weer naar de winkel moeten, zeker.Ik zwier mijn benen over de rand van het bed en wrijf de slaap uit mijn ogen. Ik zit nog even versuft op bed en haal dan al mijn wilskracht boven om op te staan. Ik ben nog moe van gisteravond op het blijven.
Gisteravond...
En dan spelen alle gebeurtenissen van gisteravond weer door mijn hoofd als een film. De gitzwarte jurk met masker, Alistair en zijn verklaring, de achtervolging en.... En Jaco die een ander kust...
Leeg laat ik me weer op bed vallen. Ik heb geen idee meer hoe ik me daarbij moet voelen. Gisteren heb ik al veel geweend en ik denk dat ik al mijn tranen al heb opgeweend. Ik was ook echt boos, daarvan kwam de impulsieve beslissing om me aan te sluiten bij Les Masqués. Oh ja, ook dat nog. Was ik ook even vergeten. Hoe ga ik bijna elke nacht de straat opgaan als ik nu al zo moe ben?
Ik besluit dat ik nu nog niets kan voelen als ik geen eten in mijn maag heb. Ik verwissel mijn pyjama voor gewone kleren en slenter de trap af. "Ah, daar is onze oudste dochter! Goed geslapen?" Vraagt papa. "Ja, denk ik. Nog een beetje moe, maar voor de rest alles goed.""Ah dat is goed. Hoe was het gisteravond op het bal?" Eh, goeie vraag. Het was verhelderend. Het was verwarrend. Het was beangstigend. Het was raar. Het was vermoeiend. Het was verdrietig. En het was een boze avond.
"Het was wel oké" zeg ik dan maar. Ik zet me tussen mijn broer en mijn vader en neem een hap van het broodje dat al klaarligt.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
HEY!
Lang geleden, ik weet, maar goed, beter laat dan nooit zeker?
Vergeet niet te stemmen en
thank u 4 reading x
JE LEEST
De koninklijke Wedstrijd
Romance"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend. "Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?" Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
