(Banner komt later)
Het is de avond van het gemaskerd bal en ik sta nerveus voor de badkamer spiegel naar mezelf te kijken.
Ik heb daarnet met veel moeite mijn ouders kunnen overtuigen om me naar dat bal te laten gaan. Ik moest beloven dat ik voordat de maan op zijn helderst schijnt, terug thuis ben. Niet heel laat dus, maar het is beter dan niets.
De jurk zit wat strak, maar accentueert heel goed mijn contouren. De diepe decolleté laat niets aan zijn verbeelding over.
Met trillende handen zet ik mijn masker op. Het is zo zwart als de nacht en met een fijn lintje bind ik het rond mijn haren.
Ik strijk voor de laatste keer mijn jurk glad en kijk tevreden in de spiegel.
Als ik de trap afdaal, voel ik me een echte prinses. Ik ga naar buiten en besef dat ik eigenlijk helemaal niet weet naar waar ik naar toe moet. In de brief stond niet waar ik naartoe moest gaan. Ik draal maar wat rond en ga uit pure verveling de stenen tellen.
"Starlight..." Mompelt iemand achter me.
Ik draai me met een ruk om en zie Alistair achter me staan. Hij draagt een blauw pak, dat bij mijn jurk past, en zijn gezicht wordt ook bedekt door een masker.
Zijn ogen schieten van boven naar beneden, maar blijven toch even hangen bij mij decolleté.
Ik pak zijn kin en duw hem zachtjes naar boven, zodat hij me in mijn ogen kijkt.
Hij kucht en maakt beschaamd zijn blik los. Ik grinnik een beetje.
"Dus Alistair, welke kant moeten we op?"
"Voor dat ik je dat zeg, zijn er een paar regels voor vanavond." Ik frons mijn voorhoofd? Regels? Waarom hebben we die nodig?
"Ten eerste ben ik vanavond niet Alistair of Hadsadah, maar Frank. Jij spreekt me alleen aan als Frank en niets anders."
"Maar, waarom? Ik snap het niet."
"Dat leg ik ook nog allemaal uit.
"Ten tweede, vanavond zal je een heleboel dingen te weten komen, die je nooit of te nooit mag door vertellen. Als je dat niet kan, zal deze avond niet doorgaan. Is dat duidelijk?"
Hij zegt het zo streng dat ik schrik krijg van hem. Zo heb ik hem nog niet gezien.
"J-ja, ja. Heel duidelijk." Murmel ik snel.
"En ten laatste, gaan we er een gezellige avond van maken. Goed?"
Het strenge van daarnet is helemaal verdwenen en maakt plaats voor een grote glimlach op zijn gezicht. Het houdt zijn arm omhoog en haak mijn arm in zijne.
Samen lopen we de straat uit in het licht van de ondergaande zon.
*****
"Frank Dermeer en zijn plus één." Zegt Alistair tegen de meneer met de gastenlijst.
Hij kijkt op de lijst en doet dan de deur voor ons open.
Dan stokt mijn adem in mijn keel.
Zo veel moois heb ik nog nooit gezien.
Aan het plafond hangen lusters met duizenden kristalletjes. Gouden en zilveren slingers hangen overal en de hele zaal staat vol mensen die druk bezig zijn te praten of te dansen. Allemaal met een masker op.
"Kom maar." Hij leidt me voor en we gaan ergens aan de kant staan.
"Dus..." Begint hij.
"Dus...." Aap ik hem na.
"Wat weet je allemaal over je oma?" Begint hij.
De vraag overdondert me en het duurt even voordat ik antwoord.
"Ehm, ze was een leerkracht op school en ze bakte de lekkerste koekjes." Zeg ik dan resoluut.
Hij lacht een beetje, waardoor er kuiltjes onder zijn ogen verschijnen. Wat is hij zo schattig!
"Ja, daar kan ik niet over twisten. Maar je oma had nog een heel ander leven. Een verborgen leven.
"Als de nacht was gevallen," gaat hij mysterieus verder, "sloop ze uit huis om zich op de straten te begeven. Ze voegde zich dan bij een groep die de misdaden bestreed die de politie niet konden bestreden. Die groep heette 'Les masqués'."
"Wat betekent dat?" Vraag ik nieuwsgierig. Frans is alleen voor het chique volk, en het gewone volk -ik onder andere- kan het dus niet.
"De gemaskerden." Zegt hij.
"Waarom noemen ze zichzelf zo?" Vraag ik me luidop af.
"Omdat ze altijd maskers dragen." En ik kan mezelf wel op mijn hoofd slagen. Als ik nu wat verder had gedacht, had ik niet die debiele vraag moeten stellen.
"Maar dus, je oma begon meer en meer 's nachts de straat op te gaan met de groep en ze werd heel toegewijd. Ze volgde trouw opdrachten en hielp waar ze kon. Vaak was het heel gevaarlijk en deden ze dingen die voor onmogelijk werden gezien. Daardoor kwam de groep in een slecht blaadje te staan bij de politie. Op een gegeven moment was er zelfs een klopjacht op hen bezig. Maar het schrikte je oma niet af. Ze bleef doorgaan.
"Op een nacht kwam ze oog in oog te staan met de politie. Ze moest een missie met nog iemand anders uitvoeren, maar de missie was goed misgelopen. De politie had hen omsingeld en ze konden geen kant meer op. Daarna heeft je oma één van de grootste afleidingsmanoeuvres ooit uitgevoerd. Wat het precies inhoudt, is veel te lang om nu te vertellen. Maar het kwam er op neer dat ze haar eigen opofferde om haar collega te redden. Het liep niet helemaal af zoals ze wou en ze belandde in de gevangenis. Daar leerde ze je opa kennen. Hij was haar bewaker in de cel. En je kan al raden wat er gebeurde. Ze werden verliefd op elkaar en hij liet haar gaan. Ze hielden contact en hij werd de mol in de politie.
Toen de leider van de groep bij één van hun nachtelijke uitjes, gruwelijk werd omgebracht, moest er een nieuwe leider worden gekozen. Iedereen was er toen over eens dat je oma het zou worden."
Even kan ik niet goed volgen. Mijn oma. Leider van een nachtelijke bende die de misdaad bestrijdt?
—————————————————————————————————————————————————-
Haii,
hier een nieuw hoofdstukje, zoals beloofd veel langer
Thank you 4 reading x
JE LEEST
De koninklijke Wedstrijd
Romance"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend. "Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?" Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
