"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?"
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Oh dat denk je maar, eh! Wel, je hebt het mis. Want nu heb ik speciale beveiliging van Robert." Wacht wat? Wie is Robert? Een antwoord van mijn papa's kant blijft ook uit.
"Daar heb je inderdaad niets op te zeggen, eh! Dus als je me nog een keer probeert te bedreigen, dan bedien je je volgende klant vanuit de cel!"
Ik hap naar adem. Wat? Dat kan toch niet. Wie is die man? Ik moet dit stoppen.Ik duw de deur open en haal mijn beste acteertalenten boven. "Dag pap- Ooh, sorry je bent met een klant bezig." Allebei schieten ze recht. Ik zie pap en tegenover hem een andere meneer. Hij heeft bruin haar en een baard, een hoge cilinderhoed en een lange zwarte mantel. Mysterieus dus.
"Ooh, nee. Het is niks, hoor schatje. De klant ging toch net vertrekken." Pap kijkt de meneer, die hij met Charles aansprak, met een doordringende blik aan die zegt dat je moet vertrekken. Dan valt het me op dat ze ongeveer hetzelfde haar hebben. Allebei bruin, natuurlijk met wat grijze plukken erin. Ik ben helemaal verward en snap er niks meer van.
"Ja, dat is waar. Ik ging net vertrekken, maar ik zal spoedig terugkeren, hoor..." De man heeft een sluwe blik op zijn gezicht en kijkt mijn vader zelfvoldaan aan. Daarna verlaat hij de winkel."Wie was dat, pap?""Oh, niemand" Pap kijkt me expres niet aan en doet alsof zijn schoenen opeens heel interessant zijn. Ik draai met mijn ogen en ga naar de berging om dat borduurtje te vinden, waarvoor ik in de eerste plaats was gekomen.
Na het eten besluit ik om verder te naaien. Ik kan toch niet slapen, dat gesprek van mijn vader en die man blijft maar door mijn hoofd spoken. De nacht is al gevallen en het is overal donker. Ik heb de kamer verlicht met twee miezerige kaarsen die maar een klein lichtje geven, elektriciteit is 's nachts veel te duur voor ons. Ik ben heel geconcentreerd bezig aan een moeilijk deel van een rokje, totdat ik opeens besef dat mijn stof op is. Ik neem een kaars en ga naar de winkel. Het is er pikdonker. Er valt alleen een klein beetje licht binnen van de straatlantaarn.
Ik doe de berging open en er volgt een opeens luide knal. Ik schrik super hard en laat de deur zo rap als ik kan dichtvallen. Ik sta tegen de deur geleund en moet even op adem komen van de schrik. Ik raap al mijn moed weer bijeen en doe de deur open. Eerst een klein beetje en dan helemaal, ik steek de kaars in de opening en haal opgelucht adem. Het was maar een schoendoos die gevallen was. Ik zet mijn kaars aan de kant en raap de schoendoos op. Ik zet hem terug waar hij hoort te staan en begin te zoeken naar de stofjes. Ik vind mijn smaak niet meteen en zucht diep. Ik loop door de winkel op zoek naar een leuk stofje. Ik kom aan bij de toonbank en buk me om te zoeken.
Plotseling, hoor ik weer een knal, maar deze keer is het niet omdat ik iets heb laten vallen. Deze klonk ook veel luider en dichterbij. Ik spring recht om te kijken waar het geluid vandaan komt, maar dan blijf ik als versteend staan. Ik kijk uit recht op de straat, waar twee gestaltes staan. De ene wijst de hele tijd naar de anderen en de andere steekt zijn handen omhoog. Ik kan ze niet verstaan, maar ik hoor wel dat ze aan het praten zijn. Vlug duik ik terug onder de toonbank en druk mijn hand tegen mijn borst. Mijn hart gaat als een gek tekeer, maar toch duw ik me iets omhoog zodat mijn ogen over de toonbank piepen. Degene die de hele tijd aan het wijzen is, wandelt nu langzaam naar voren. Hij komt in het licht van de lantaarnpaal terecht en het licht schijnt op zijn arm. Dan huiver ik nog harder bij wat ik zie. Hij is niet gewoon aan het wijzen met zijn vinger, maar met een geweer! De man met het geweer stapt nog meer naar voor, nu zie ik zijn voeten duidelijk. Daarna volgt zijn lichaam en tot slot zijn gezicht. Op dat moment stokt mijn adem in mijn keel. Ik geloof mijn ogen niet! Ik kijk nog eens goed, maar ik weet het wel zeker. Zelfs van ver ken ik dat gezicht maar al te goed.Het is dat van Jaco.
