"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?"
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Vorige nacht heb ik niet zo goed geslapen. Het beeld van Jaco met een geweer bleef maar door mijn hoofd spoken. Ik sta op en ga naar de badkamer, onderweg zie ik dat Toph nog in bed ligt. Hij heeft pas straks school. De school is twintig minuten wandelen van hier. Hij heeft 5 uur school. Vooral wiskunde en onze taal, maar ook andere lessen. Zoals etiquettelessen en lessen over het land en het paleis. Ik herinner me mijn lessen over het paleis nog. Ik had toen een leuke leerkracht die alles levendig kon vertellen. Ik keek altijd uit naar die lessen, want ik wou altijd weten hoe het daar binnen aan toe ging. Nu wil ik er zo min mogelijk mee te maken hebben. Ik wil ervoor zorgen dat ik er niet naar toe moet gaan. "Beth?"Ik spring in de lucht. Ik heb niet gezien dat mam opeens naast me is komen staan.
"Wat sta jij hier in de deuropening naar je broer te kijken?" "Uhm niets, ik was aan het nadenken. Ben je al zo vroeg wakker?""Zo vroeg? Het is gewoon uur voor mij hoor. Jij bent aan de late kant."
Ik werp een blik op de staande klok in de gang en zie dat ze gelijk heeft. Ik haast me naar de badkamer en begin me om te kleden. Ik borstel mijn haar en bind het samen met het nieuwe lintje dat ik gisteren gemaakt heb. Ik storm naar beneden, prop iets in mijn mond als ontbijt, neem mijn jas van de kapstok en ren de deur uit. Binnen twee minuten moet ik aan de onderkant van de stad zijn voor mijn bijbaantje. Als bijbaantje werk ik bij de post. Werken is een groot woord, maar ik orden de brieven en zorg dat ze op de juiste plek terecht komen. Ik ga er echt niet op tijd geraken. De weg naar mijn bijbaantje is heel hobbelig. Kasseien steken boven de straat uit of er ontbreken hier en daar kasseien waardoor je grote gaten krijgt, waar je met een kar blijft inhaken, of met je schoen. Wat ik nu dus voorheb. Door te snel te lopen, ben ik blijven haken in één van de zoveel gaten, en daarbij heb ik geen gemakkelijke schoenen aan. Ik vloek eens luid en besluit dan om verder te lopen zonder schoenen. Ik trap mijn andere schoen ook uit en raap ze op. Nu lukt het beter, ook al voel ik de koude grond onder mijn tenen.
Een kwartier te laat kom ik op mijn werk. "Hallo Guillaume! Sorry dat ik laat ben!" Guillaume is mijn baas. Hij is al vrij oud en staat er bekend om dat hij altijd een zuur gezicht trekt. Maar als je hem wat beter leert kennen, merk je eigenlijk al snel dat hij heel aardig is. "Ja Beth. Dat is niet goed, hoor! Ik loop al ver achter met de administratie en met de ordening. Begin jij maar met de ordening, dan doe ik de administratie verder." Natuurlijk krijg ik de saaiste van de twee. Maar ik mag niet klagen, het verdient goed. De helft hou ik voor mezelf en de andere helft geef ik aan mijn ouders. Van hen moet ik het niet geven, maar ik vind het geen probleem. Zo draag ik ook een steentje bij in het huishouden, en dan heb ik ook iets te doen.
Ik ga naar het loket en zie dat Guillaume inderdaad niet heeft overdreven. Er ligt een hele hoop brieven. En binnen enkele ogenblikken is het het drukste van de dag, en dan komt bijna iedereen zijn brief afgeven. Ik ga snel zitten en begin te ordenen. Er komt een mevrouw binnen, ze heeft een zalmroze jurk aan met een dun jasje erop. Ze komt aan het loket staan en geeft me een brief. Ik kijk naar waar hij verstuurd moet worden, Ambre-West. Ze heeft zeker rijke familie daar, of een omhooggevallen vriendin."Dat is dan zestien flora, mevrouw." De mevrouw opent haar geldbuidel en haalt er zestien flora uit. "Dankuwel, mevrouw. Tot ziens!" Ze keurt me geen blik waardering, zoals de meeste rijkere van onze wijk, en vertrekt. Ik ga door met het sorteren.
*****
"Beth, je mag gaan. Je shift zit erop!" Ik kijk naar de klok en zie dat hij gelijk heeft. De tijd kan soms zo snel voorbij vliegen! Ik sorteer de laatste brieven en maak plaats voor Guillaume. "Dank je om het te zeggen!" Ik duw de deur van de post open en ik voel harde druppels op mijn gezicht en haar uiteen spatten. Ik had niet door dat het aan gieten was! Ik ga snel terug naar binnen. Hoe moet ik nu thuis geraken? Ik kijk rond in de post, in de hoop iets te vinden. Opeens valt mijn oog op de paraplubak en ik zie tot mijn grote vreugde dat er nog eentje in zit! Ik ga ernaar toe en neem hem eruit. Ik doe hem open, en... besef waarom iemand hem heeft achtergelaten. Hij zit vol gaten en hij is helemaal kapot. Ik heb echt geen geluk vandaag! Ja, dan zit er niets anders op dan door de regen te wandelen. Ik duw de deur open en begin te rennen, voor de tweede keer vandaag. Pfff.
Naarmate ik verder loop worden mijn kleren kletsnat en doorweekt. Ik voel ze aan mijn lichaam plakken, en mijn haar hangt in slierten op mijn gezicht. Bij elke stap voel ik me natter en natter worden. Ik zie een klein afdakje over een deur van een huis en ga er even schuilen. Ik voel dat mijn wangen op roodgloeiend staan en dat zelfs mijn onderbroek nat is. Ik maak mijn haar los en probeer het een beetje te fatsoeneren.
Terwijl ik dat aan het doen ben, hoor ik opeens trompet geluiden... Nee, ook dat nog! Ze kondigen aan dat er iemand belangrijk gaat langskomen. De trompet geluiden worden alsmaar luider en ik hoop echt dat ze niet in deze straat in draaien. Ik zie er echt niet uit! Maar vandaag blijkt mijn ongeluksdag te zijn. Ik zie prachtige witte paarden de hoek om steken, gevolgd door een donkerblauwe koets. Ik vloek en ik zucht, wat gaan ze nu wel niet van me denken als ze erachter komen dat ìk de dochter van een van de deelnemers van De koninklijke Wedstrijd ben.
Er is geen andere optie dan gewoon te blijven staan en glimlachen. De koets komt alsmaar dichterbij en mensen komen massaal uit hun deuren met paraplu's, die ik niet heb. Of kijken uit hun ramen en beginnen te zwaaien naar de koets. Het is nog harder beginnen te regenen en ik probeer me tevergeefs tegen de muur te duwen, zodat ik niet nog natter word. En alsof mijn dag nog niet erger kon, stopt de koets vlak voor mijn neus.
