"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?"
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(Wat denken jullie van de banner? Laat het weten in de comments <3)
Maar het was zo kort dat ik het me waarschijnlijk heb ingebeeld. Hij wandelt nar me toe en als hij bij mij is, neemt hij mijn heup vast met zijn ene hand en met zijn andere hand neemt hij mijn wang vast. Hij buigt zich naar voren om mij te zoenen, maar vlak voordat zijn lippen de mijne raken flitst het beeld weer van Jaco met een geweer in zijn hand vast, en draai ik mijn hoofd weg. Zijn kus belandt dus op mijn kaak.
"Beth? Is alles oké?" Vraagt hij bezorgd.
Ik weet niet goed wat ik moet antwoorden dus blijf ik maar weg kijken.
"Beth, alsjeblieft. Wat is er? Is alles oké? Ben je misschien uit De Koninklijke Wedstrijd gezet?" Ik voel dat hij begint te panikeren maar ik geef nog altijd niet toe. Hij moet zich voelen net zoals ik me voelde toen ik hem zag met dat geweer.
"Beth, alsjeblieft! Laat me niet zo onwetend. Je weet dat ik daar niet tegen kan..." Hij is nu echt aan het smeken en op het laatste begeeft zijn stem het bijna. Ik draai mijn hoofd om en kijk recht in zijn ogen. Ik zie dat ze vochtig worden en ze staan vol verwarring. Nog heel even volhouden, Beth. Dan breekt hij. Ergens voel ik me schuldig dat ik hem zo laat lijden, maar hij heeft me nog harder bang gemaakt en me in onwetendheid laten zitten. Nog altijd. Een traan rolt over zijn wang, en ik besluit dat het wel genoeg om hem te laten lijden.
"Bijna een week geleden." Begin ik met een breekbare stem. "Bijna een week geleden heb ik me net zoals jij gevoeld." Hij kijkt me onbegrijpend aan, maar ik ga verder.
"Misschien zelfs nog erger. Jij hebt me laten voelen alsof ik er niet toe deed. Je heb niet geluisterd naar me. Je bent gewoon de straat op gegaan. In het midden van de nacht. Met... met een geweer!" Mijn ogen worden vochtig, maar ik moet me sterk houden. Ik knipper snel de tranen weg en kijk hem aan. Hij kijkt naar mij alsof hij een spook heeft gezien.
"Hoe kon je me dat aandoen? Ik heb jou alles gegeven wat ik kon! En toch luister je niet naar me en doe juist het ene ding wat ik expliciet gevraagd heb niet te doen. Jaco, hoe kan ik je nu nog vertrouwen? Je hebt mijn vertrouwen beschaamd. Ik heb je vaak genoeg verteld niets stom of gevaarlijk te doen in het midden van de nacht. En toch doe je het! En dan nog wel met een geweer voor de winkel van mijn vader! Ik snap je echt niet meer. Je beseft toch wel dat ik je niet kwijt wil! Hoe kan ik leven zonder jou? Je maakt het me heel moeilijk, Jaco." Ik moet stoppen, want ik moet op adem komen. De tranen zitten nu heel hoog en mijn stem kan het elk moment begeven. Maar Jaco zijn gezicht is erger. Er staat helemaal geen emotie. Ik kan niets van hem aflezen. Niets van verwarring of verdriet of misschien boosheid. Zijn gezicht lijkt uit steen gehouwen.
"Wanneer was het dat je me zag?" Komt er na lange tijd eindelijk uit zijn mond. Ik ben een beetje overdonderd door zijn vraag. Waarom moet hij juist dit weten? Hij weet toch zelf wanneer hij voor mijn vaders winkel gaat staan met een geweer?
"Uhm... Ik weet niet zo goed. Misschien vier dagen geleden." Zeg ik.
Heel even zie ik iets in zijn ogen oplaaien. Was het boosheid? Maar als snel is zijn gezichtsuitdrukking weer steenhard.
"Ik moet gaan." En vervolgens is hij weg. Geen gedag, geen vragen, geen uitleg, niets! Ik snap er niets meer van. Hij laat me gewoon gebroken achter op de straat.
De volgende momenten, wat zeg ik, uren gebeuren in een waas. Ik deed boodschappen met een betraand gezicht. Ik ging naar huis en ik betrapte mezelf dat ik vaak, té vaak, achterom keek om te zien of Jaco achter me kwam. Ik laadde alles uit en ging op mijn bed zitten. Ik merk niet eens dat mijn broertje de kamer binnen komt, zo diep in mijn gedachten ben ik verzonken.
"Tadaaa!" Roept Toph opeens super luid door de kamer. Ik verschiet me een ongeluk en val bijna van mijn bed. Waarop Toph in lachen uitbarst.
"Waar zat jij met je gedachten? Bij de prins?" Vraagt hij me met een welgemikte knipoog.
"Toph, neehee! Wat denk je wel? Staat er misschien iets in de krant? Oh nee, Toph! Waarom heb je niets eerder gezegd?" Ik begin helemaal te panikeren. Prins Jayden zei toch dat er waarschijnlijk iets in de krant zou gingen staan van ons ontmoeting en mijn 'gracieuze' val in zijn koets.
Allereerst SORRY dat ik deze woensdag niets heb gepost, maar ik heb een goed excuus. Ik was een hele week op kamp waar geen wifi was, dus kon ik niets posten.
En i know het is een beetje een kort hoofdstuk, maarre wat vinden jullie van de banner? Ik vind ie wel cool, maar laat maar iets weten in de comments wat jij er van vindt.
En don't forget to like ;)
Soo thank you all! En laat iets weten wat je van mijn boek vindt inde comments of ineen privébericht.
