"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?"
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik sluit de deur weer rap en ga naar boven een iets sjiekere jurk aantrekken. Tuurlijk gaat Jasmina niet op zakenreis met haar vader, was gewoon een leugentje om bestwil.
Ik sta voor mijn kleerkast en kijk naar mijn jurken. De meesten zijn versleten of tweedehands. Maar ik vind dat niet erg, ze zijn stuk voor stuk voor mij heel mooi. Ik pak mijn lievelingsjurk eruit en doe hem aan. Hij is vrij gewoontjes, maar ik vind hem heel mooi omdat ik hem van oma heb gekregen. Ze is er ondertussen niet meer dus net daarom vind ik hem zo mooi. De jurk heeft een lila-achtige kleur. Hij heeft geen schouders, maar wel dunne bandjes die net onder mijn schouders komen.
Hij is nauw aansluitend aan mijn bovenlijf en valt dan open in een rok tot net boven mijn knieën. Hij heeft ook maar één onderrrok, maar een hele dikke waardoor hij wat duurder lijkt. Ik neem de bijpassende halsketting uit mijn klein sieradendoosje. Hij is ook van mijn oma geweest maar hij is wit. Hij heeft een goud koordje met een edelsteen in een nestje van in elkaar gevlochten gouden takjes. Het is veruit het duurste sieraad dat ik heb en ik wil het echt niet kwijtraken.
Ik sluip naar beneden in de hoop dat ze me niet zien en glip de deur uit.
Ik waag het om een blik in de winkel te werpen en zie dat mijn ouders druk aan het discussiëren zijn. Maar ik kan niet zien over wat ze bezig zijn, over mij of over de decoratie van de winkel.
Ik buk me zodat ze me niet door het raampje van de deur kunnen zien.
Het huis van Jasmina staat op hetzelfde domein als onze gouverneur, maar helemaal aan de andere kant. De wandeling naar haar huis is maar tien minuutjes. Maar onderweg merk ik al snel dat ik het eigenlijk leuk vind om weg te lopen van huis. Het geeft me een aangenaam gevoel. Een gevoel van macht. En ik wil er meer van.
Al snel ben ik er. Ik wil aanbellen wanneer de deur openvliegt.
"Nee, het is allemaal jouw fout! Haar dood is jouw fout!" Roept de man die naar buiten komt.
Het gebeurt allemaal zo snel dat ik geen tijd heb om naar achter te gaan. De man gaat bijna tegen me aan botsen als hij zich omdraait. Hij merkt me op en stopt meteen.
Pas dan zie ik dat het de gouverneur zelf is! Ik zet snel een stap opzij en kijk naar de vloer. Ik zie zijn schoenen passeren en pas als ik zeker ben dat hij weg is, kijk ik terug op. De deur staat nog altijd open en ik twijfel of ik moet binnengaan. Ik ben hier al meerdere keren geweest en al blijven slapen maar nu dat de gouverneur zo boos is weggelopen, weet ik het niet zo goed. Gelukkig zie ik de mama van Jasmina, Carolina, in de deuropening verschijnen. Ze heeft een vermoeide uitdrukking totdat ze mij ziet.
"Oh, dag Beth! Alles goed? Heb je... de gouverneur zien... langskomen?" Vraagt ze twijfelachtig."Uhm, ja. Heel even maar." Zeg ik er rap achteraan als ik haar gezicht zie betrekken. "Maakt niets uit. Kom toch binnen!" Ze gebaart dat ik binnen moet komen en ik volg haar de hal in. Keer op keer sta ik versteld van hun prachtig huis. Het is een mooie, grote villa met een mooie grote open hal.
"Jasmina zit op haar kamer. Je weet waar het is." Ze geeft me nog een glimlach voordat ze weggaat. Ik neem de trap en volg de gang tot aan het einde. Ik hoor dat ze in haar kamer is door de muzieknoten die de gang verwarmen. Jasmina kan heel goed viool spelen en ze maakt altijd iedereen blij als ze speelt. Het is een goddelijk geschenk volgens haar ouders.
Ik wandel verder op mijn tenen zodat ze me niet opmerkt. Ik kom mij de deurpost aan en leun er tegen. Zo kan ik er volop van genieten. Jasmina kan me niet zien omdat ze me haar rug naar me speelt en haar ogen zijn gesloten. Dat zijn ze altijd als ze speelt. Alleen als ze haar ogen zou open doen, zou ze in de spiegel kijken en dan pas zou ze me zien. Ik wacht tot ze haar laatste noot speelt en begin dan te applaudisseren. Ze schrikt en kijkt vlug naar achter.
"Ooh, Beth! Je deed me zo hard verschieten!" Ik grinnik en geef haar een knuffel."Maar kom, Beth. Ga aan de piano zitten. Dan kunnen we samen een duet spelen!" Roept ze opgewonden uit. Ik laat me meevoeren naar de piano en ga op de kruk zitten. Ik kan wel een beetje pianospelen, maar lang niet zo goed als Jas. Ze heeft me enkele lessen gegeven en ze vond me een natuurtalent.
Ik kon er niets van.
Het heeft lang genoeg geduurd voordat ik nog maar de basis kon. Soms geeft ze me af en toe nog eens een lesje, maar niet meer zo regelmatig.
"Ik weet wat we kunnen spelen. Neem het...derde blaadje in die map eens, natuurlijk de pianoversie, eh." Ik doe wat ze me vraagt en neem het blaadje. Na een snelle scan zie ik dat het best meevalt. Ze begint met de intro en na enkele akkoorden val ik in. Het lukt me nog aardig, na lang niet op de piano gespeeld te hebben. Met maar enkele foutjes brengen we het tot een goed einde.
"Dat was tof!" Merk ik op.
"Ja he! Dat moeten we vaker doen!" Stemt ze mee in. "Ehm, niet dat ik het erg vind hoor, wat kom je hier doen?" Ze kijkt me vragend aan. Zou ik het haar vertellen? Zij is wel degene die het heeft aangeraden. Maar dan komen mijn ouders het misschien te weten als ze het aan haar ouders vertelt.
"Beth? Wat is er? Je weet dat je me alles kan vertellen, hoor!"
"Oké, ik heb je raad opgevolgd."
"Welke raad? Want ja, ik geef zoveel goede raad!" Ik grinnik.
"Om mijn vader, nou ja... tegen te werken..." Mompel ik een beetje beschaamd.
"Ooh, en? Wat heb je gedaan?" Vraagt ze nieuwsgierig terwijl ze me naar haar bed loodst. We gaan zitten en ik vertel haar alles wat er is gebeurd. Over de prins, over Jaco en de kleine ontsnapping van net. Het aangenaam gevoel dat ik kreeg, laat ik even achterwegen.
"Ooh, Beth! Ik vind het super dat je mijn advies hebt gevolgd, maar -"
"Meisjes, komen eten!" Komt haar mama er opeens tussen."Ja, mam. We komen!" Roept ze terug. "Kom dan gaan we eten, als je blijft natuurlijk?"
"Jaja, ik blijf. Als dat niet erg is voor jullie?" Ik wil niet onbeleefd zijn.
"Maar nee, mam houdt ervan als mensen langskomen. Dan kan ze ze inpakken met haar kookkunsten. Je doet haar er alleen maar een plezier mee!" Zegt ze vrolijk.
"Oké, dan." Giechel ik.
"Maar wat ging je zeggen, Jas?" Ze kijkt me vragend aan.
"Net voordat je mam je afkapte..." Vervolg ik.
"Ooh, niks speciaals. Maak je er niet druk om. Kom dan gaan we eten." Ze gaat naar de deur en ik volg haar.
Ze zegt dat ik er me niet moet om druk maken, maar dat doe ik wel. Wat wou ze zeggen? Dat ik het niet moet doen, of juist wel? Moest ik haar vertellen over dat gevoel? Of juist helemaal niet? Help, ik kan er niet aan uit.
Niet dat ik veel te zeggen heb, maar ik wil toch even zeggen dat ik dit boek aan het herschrijven ben!
Er zullen niet zo'n heel grote veranderingen zijn, so don't worry. Er zullen nu ook liedjes bij komen die soms wel bij het hoofdstukje passen. Dan kan je die luisteren terwijl je leest :) Elke week zal er een hoofdstuk bewerkt zijn, en er zullen nog altijd nieuwe hoofdstukken komen! Een beetje veel voor mij, maar het zal lukken! Dus wil ik even zeggen dat hoofdstuk 1 herschreven is!
Je moet het niet lezen natuurlijk, maar mag altijd!
Thanks voor het lezen, laat weten wat je ervan vond en als je het leuk vond, ram dan even dat sterretje ;p
