"Mam, vind jij dit een grote kans?" Vraag ik twijfelend.
"Ja!" Ik zie de dromerige blik in haar ogen, "Ik zou er alles voor over hebben om in het paleis te gaan wonen?"
Ik kan mijn ouders echt niet vertellen dat ik er niet wil gaan wonen, door één p...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het is namiddag en ik zit in gedachten verzonken op het bankje voor de supermarkt. Wat moet ik doen met die rare wedstrijd waar mijn ouders zo naar opkijken en ik niet aan mee wil doen.
"Boe!" Roept een stem opeens achter me. Ik spring in de lucht van het verschieten en hoor de persoon achter me lachen. Ik draai me met een ruk om en zie dat degene die De koninklijke Wedstrijd me onbewust heel moeilijk maakt, voor me staat.
"Jaco, niet doen, je weet dat ik dat niet leuk vind!" Protesteer ik luid."Sorry, schat. Ik kon het niet helpen, je zat daar zo perfect om te doen verschieten..." Jaco lacht een keertje. "Kom dan gaan we naar binnen."
"Ah, uhm - ja, is goed!" Ik zit nog steeds in gedachten verzonken met mijn onmogelijk dilemma. En blijkbaar is het Jaco opgevallen..."Alles goed?" Vraagt hij bezorgd."Jaja..." Mompel ik afwezig."Komaan, Beth. Ik zie wanneer er iets is. En nu is het heel duidelijk. Dus zeg op!"Ik weet niet zo goed of ik het hem moet vertellen. Wat als hij me niet meer leuk gaat vinden? Wat als hij me weg duwt? Wat als hij me niet meer wil zien? Wat als...?
Maar ik zie aan de blik in zijn ogen dat hij het graag wilt weten, dus vertel ik het hem.In één zucht zeg ik: "Er is gisteren een brief aangekomen van de koning, waarin staat dat we geselecteerd zijn voor De koninklijke Wedstrijd..."
"Wacht, wat?? Dé koninklijke Wedstrijd, dat als je die wint, je in het paleis mag wonen?" Zijn stem wordt luider van opwinding naarmate de zin eindigt."Uhm, ja. Die..." mompel ik.
"Maar dat is toch fantastisch? Ik weet zeker dat je gaat winnen! Je papa is de beste kleermaker van het land! En dan ga je in het paleis wonen! En dan krijg je mooie kleren! Niet dat deze niet mooi zijn, hoor, maar ja je weet wat ik bedoel! En dan kan je naar prachtige bals gaan en krijg je een mooie kamer! Dat zou toch gewoon kei leuk zijn?!" "Nee! Jaco, nee!" Roep ik luid. Mensen kijken verbaasd onze kant op, maar ik negeer ze."Wat?" Ik zie aan zijn gezicht dat hij duidelijk in de war is.
"Je snap het echt niet, he?" Zeg ik verslagen."Nee, niet echt! Dus leg het me alsjeblieft uit waarom je dit geen mooie kans vindt. Beth? Alsjeblieft...?"
"Als mijn pap dit wint, dan verhuizen we naar het paleis. Voorgoed... Ik zal je dus nooit meer zien, Jaco!" Ik krijg tranen in mijn ogen bij alleen de gedachte eraan. Jaco blijkbaar ook, want hij is plots heel stil geworden.
"Sorry Beth. Zo had ik het nog niet gezien...," Dat is duidelijk. "maar toch vind ik dat je ervoor moet gaan! Zo'n grote kans kan je toch niet laten liggen?" "Daar was ik dus al bang voor dat je dat ging zeggen. Jaco, ik kan niet zonder jou leven! We zien elkaar nu al maar amper. Hoe wil je dat we het gaan overleven als ik naar het paleis ga wonen?"
"Eerlijk? Ik heb geen idee..." Mompelt hij.
Als we na een tijdje uit de winkel komen, breekt de zon door de wolken heen. Er valt een gouden lichtstraal op zijn gezicht. Zijn bruine huid lijkt nu nog bruiner, en zijn helderblauwe ogen sprankelen in het zonlicht. Er komt een briesje opsteken en zijn lange zwarte haren vliegen op en neer op zijn gezicht. Ik voel me zo gelukzalig. Dat die knappe gast mijn vriend is.Ik krijg spontaan tranen in mijn ogen, tranen van geluk. Hij komt naar me toe en zegt niets, maar knuffelt me gewoon. Ik vind het goed dat we niets zeggen, de stilte spreekt voor ons. We willen elkaar niet kwijt, maar we weten niet hoe het zo moet doorgaan. We houden heel veel van elkaar, maar weten niet hoe dit avontuur zal eindigen.
Na een tijdje wandelen we hand in hand richting mijn huis. We zijn aangekomen aan de straat voor mijn huis. Hier moeten we elkaar loslaten en apart doorgaan. Ik draai me om naar hem en kijk recht in zijn helderblauwe ogen die nu wat verdrietig staan. Ik buig me naar voor en plant een zachte kus op zijn lippen."Het komt wel goed..." Mompelt hij onzeker tegen mijn lippen. Ik kan alleen maar knikken en neem hem nog eens vast. Daarna draai ik me om en ga zonder om te kijken de straat uit.
*****
Met een zwaar hart leeg ik de zakken en zet alles in de kasten. Ik moet mijn gedachten verzetten. Dan besef dat ik gisteren mijn naaimachine heb teruggevonden. Ik ga naar de bureau en pak die gouden stof op. Ik zoek de afmetingen in mijn oud plakboek en begin te knippen. Ik ben zo geconcentreerd bezig dat ik de tijd vergeet. Na een halfuur ben ik klaar. Ik heb een lintje gemaakt voor in mijn haar, een dubbele. Zodat hij een beetje omhoog staat. Ik doe hem rond mijn wilde bos haren en steek ze op."Beth?" Ik hoor moeder roepen vanuit de keuken."Ja?" Ik sta op en ga naar de keuken. "Wat is er, mam?""Waar heb je voor eten gezet dat je hebt gekocht voor vanavond?""Alles voor vanavond staat in het tweede kastje links.""Ah, dankjewel!"
Ik ga naar de winkel om te kijken of ik kan helpen. Ik zie dat pap druk bezig is met een klant, dus ga ik naar de berging. Ik doe open en hou mijn hart vast. Heeft Toph gisteren alles wel mooi opgeruimd? Want ik weet dat opruimen niet zijn sterkste kant is. Ik trek de deur in een ruk open en tot mijn verbazing is alles mooi opgeruimd. Ik laat mijn ogen de berging afscannen en zie dat alles, maar echt alles, mooi is opgeruimd.Ik ga de berging in en begin te zoeken naar stofjes die ik kan gebruiken. Na twee minuten zoeken kom ik terug met een hele berg vol stofjes die voor pap onbruikbaar zijn. Ik open mijn plakboek en zoek iets dat groter is dan een lint voor in je haar, maar toch geen hele jurk. Uiteindelijk kom ik uit op een leuk sjaaltje. Ik begin af te meten en te knippen en zo ben ik nog een tijdje bezig. Blijkbaar is het toch moeilijker dan ik had gedacht. Ik mis een leuk borduurtje voor mijn sjaaltje dus ik ga naar de winkel om er eentje te zoeken.
Ik wil de deur van de winkel openduwen als ik geniepig gefluister hoor. Ik duw de deur zachtjes op kier open en leg mijn oor tegen de spleet van de deur om het gesprek te kunnen horen."Ik heb het recht om hier te zijn! Jij bent hier overbodig!" Ik hoor een onbekende stem fluisteren."Nee, Charles! Je gaat nu eens goed luisteren! Je bent zoveel jaar geleden al eens weggestuurd, ik kan er makkelijk opnieuw voor zorgen!" Dat is mijn vaders stem."Oh dat denk je maar, eh! Wel, je hebt het mis. Want nu heb ik speciale beveiliging van Robert."
Wacht wat? Wie is Robert? Een antwoord van mijn papa's kant blijft ook uit.
