Pov. Esmée
Ik merkte dat Frenkie de rest van de rit stil was. Ik heb me dan ook maar stil gehouden en alleen zachtjes mee geneuried met de muziek.
Eenmaal thuis aangekomen besluit ik met Frenkie te gaan praten. 'Is er iets?' Probeer ik het gesprek te beginnen. 'Nee hoor, wat zou er moeten zijn?' Vraagt Frenkie en hij perst er een glimlach uit. 'Ik zou best begrijpen als er wel iets zou zijn hoor Frenk, het is niet niks wat je hebt meegemaakt met het verlies van je opa.' Zeg ik zachtjes. 'Oh dat. Ik mis hem wel inderdaad.' Zegt hij en blijft even stil, terwijl ik hem tegen me aantrek waardoor hij met zijn hoofd op mijn borst leunt. 'Zou je.. nee laat maar.' Mompelt Frenkie. 'Je kan het gewoon zeggen hoor.' Probeer ik hem zachtjes aan te moedigen het te zeggen. 'Nee het is stom.' 'Gaat het over de begrafenis?' Vraag ik dan zelf maar. 'Misschien' 'als je wil dat ik meega, ga ik met je mee, wil je dit zonder mij doen, dan wacht ik hier op je om je op te vangen als je weer terug bent.' Zeg ik en masseer met mijn vingers zijn hoofd. Zijn grip versterkt. 'Zou je echt met me mee willen?' Vraagt Frenkie en draait zijn hoofd in mijn richting. 'Tuurlijk! Ik ben er voor je. Je staat er niet alleen voor Frenk.' Vertel ik hem. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en nog geen seconde nadat ik het laatste woord heb uitgesproken drukt hij zijn lippen op de mijne. 'Dat is zo lief, je bent echt de beste' fluistert hij tegen mijn lippen, waarna ik opeens zout proef. Ik trek mijn gezicht terug en zie een traan over Frenkies wang lopen. Ik zeg niks maar trek hem in een knuffel. 'Nu heb ik eindelijk zo'n lief meisje gevonden, maar nu heeft mijn opa nog amper de tijd gehad om je te leren kennen. Waarom is het leven zo oneerlijk?' Huilt Frenkie in mijn schouder. 'Het komt goed Frenk, ik heb je opa ontmoet, hij is een super lieve man en hij kijkt met je mee vanaf boven, dat weet ik zeker.' Probeer ik hem te troosten.
Na een tijdje gaat het weer beter en liggen we in bed. Frenkie slaapt al maar ik kan maar niet in slaap vallen. Zoveel gedachtes spoken door mijn hoofd. Hoe kan ik er zijn voor Frenkie? Kan het wel? Wat betekenen die appjes? Gaat er echt weer wat gebeuren morgenochtend? Wat moet ik dan? Frenkie alleen laten? Al die gedachten malen door mijn hoofd als ik na een paar uur eindelijk in slaap val.
De volgende ochtend hoor ik al vroeg de bel gaan. Ik voel naast me, maar merk dat Frenk niet meer naast me ligt, wat waarschijnlijk betekent dat hij de voordeur wel open zal doen. 'Nee, rot op! Je hebt al genoeg kapot gemaakt' hoor ik Frenkie opeens roepen en gelijk zit ik rechtop in m'n bed. 'Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat ze hier niet is?! Laat hem los! Hij heeft hier helemaal niks mee te maken!' Roept Frenkie. Ik kruip uit bed en sluip stilletjes naar het trapgat om te zien tegen wie Frenkie het heeft. Wie ik dan zie staan bezorgd me de schrik van mijn leven...
