Check nog even de informatie onder aan het vorige hoofdstuk voor een rol in dit boek! Er worden ook rollen uitgedeeld in mijn andere boek, Trust ft. Kasper Dolberg. Dus als je daar ook een rol weet neem dan zeker een kijkje! Nou veel plezierr xx Pov. Frenkie Ik zit in de woonkamer. Ik heb nog niet steeds geen zin om iets te gaan doen... de bel gaat. Ik loop naar de deur en zie daar de jongens met hun vriendinnen staan. Matthijs is met Danique, Donny met Annick, Justin met Melanie en Lizz met Kasper. "Wat doen jullie nou weer hier?" Vraag ik verrast, maar niet heel enthousiast. "Ahhh ook leuk om jou te zien!" Roept Melanie enthousiast en vliegt me om me nek. Ik moet lachen om haar reactie en krijg daarna ook een knuffel van de andere. "Kom binnen" zeg ik en ze lopen achter me aan de woonkamer in. "Oke we komen je halen, we gaan wat leuks doen met zijn allen." Zegt Matthijs. "Ja je kan zo niet bezig blijven Frenk..." zegt Melanie bezorgd. "I know, maar ik moet gewoon telkens aan Esmée denken..." mompel ik en staar naar de grond. Lizz staat op van Kaspers schoot, waar ze eerst zat en komt naast me zitten. "Hee het komt goed! Het moet vast een lief meisje zijn als je je zo'n zorgen om haar maakt. We vinden haar wel, goed? Nu heb je er niks aan om hier te gaan mokken, dus kom we gaan naar Artis!" Zegt Lizz. "Heb je een foto van dat meisje, Esmée heet ze volgens mij. Als we haar dan per ongeluk tegenkomen herkennen we haar in ieder geval" zegt Danique. Ik knik en pak mijn telefoon en zoek een foto van haar op.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wow, ze is wel echt knap Frenk!" Roept Annick. Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. "Maar goed, zullen we maar gaan dan?" Vraag ik. "Ja kom" zegt Justin en we lopen met zijn allen naar de auto's. Ik ga bij Matthijs, Danique, Kasper en Lizz in de auto. Donny en Annick rijden met Justin en Melanie mee.
Pov. Esmée Ik ben hier nu weer in een dag langer. Ik wil hier weg, ik ben bang, nog steeds... ik voel me vies maar kan niet douchen. Ik word gek hier. Ik heb niks om te doen.. Quinten is bijna de hele dag weg, terwijl ik hier lig te vergaan van de honger. Ik wil naar buiten, ook al is het maar voor een paar minuten. Zal ik het aan hem vragen? Misschien vindt hij het goed als we het 's nachts doen als iedereen ligt te slapen? Ik moet wat. Ik mis mijn vrienden en familie. Ik vraag me af of ze ooit nog wel eens aan mij denken. Ik mis Frenkie. Ik hoop zo dat hij mij niet opgeeft... Ik ben de zin van het leven verloren. Ik weet niet meer waarvoor ik hier ben. Niemand geeft om mij. Ik zelf ook niet meer. Ik snap niet dat ik nooit heb gezien hoe Quinten echt was. Ik kan niet meer leven met mezelf, ik ben mijn leven kwijt, ik zit hier, in een donker hol. Bang voor elke seconde, als ik de voordeur dicht hoor slaan en weet dat hij thuis is... ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als ik een gewoon leven had. Ik heb vanochtend een mp3 speler van Quinten gekregen. Het was zo'n oud ding waar je niks mee kan behalve muziek luisteren, maar hé het is iets!... ik snap mezelf niet meer. Ik kon altijd van alles het goeie bedenken, maar nu, nu zie ik alleen nog maar het slechte in mijn leven. Misschien omdat er niks goeds meer gebeurt in mijn leven, misschien omdat ik niet wil zien dat het nog goed kan komen. Ik heb nu de hele dag mijn oortjes in en probeer van de muziek te genieten. Als er weer iets is gebeurt zet ik het nummer Because Of You op. Als ik het allemaal niet meer zie zitten zet ik het nummer Human van Christina Perri op. Ik kan hem op dit moment best gebruiken. Ik had gehoopt dat het zou helpen als ik alles zou opschrijven, maar zoals je nu wel kan zien heb ik nog niks opgeschreven van wat er met me gebeurt is. Gewoon omdat ik er niet opnieuw aan wil denken, het niet wil herbeleven... Maar alles wat ik hier ook schrijf, ik weet eigenlijk niet eens voor wie ik het doe, het helpt niet. Misschien schrijf ik dit nu allemaal terwijl ik nooit meer iemand zal zien behalve Quinten, misschien kom ik wel nooit meer buiten, leef ik nooit meer een normaal leven, zal ik voor de rest van mijn leven pijn voelen. Ik weet het niet, het feit dat het allemaal nog zo onzeker is maakt het des te erger... Ik weet niet wat ik kan verwachten en ik haat het. Als ik nou in ieder geval zou weten wat hij zou doen, kon ik me er op voorbereiden. Nu weet ik het pas op het moment dat het gebeurt. Misschien ga ik wel dood zonder dat ik in mijn gedachten van iedereen afscheid heb kunnen nemen. Het gene wat ik nu het meeste mis is Frenkie. Gek hé, hij is eigenlijk degene die er voor heeft gezorgd dat ik hier zit, maar toch mis ik zijn mooie stem, zijn lieve lach en zijn sterke armen vertrouwd om me heen. Ik snap niks meer van mezelf. Ik zeg continu tegen mezelf dat ik hem niet mag missen, om wat hij heeft gedaan, maar toch weet ik bijna zeker dat ik het hem zo zou kunnen vergeven... ik weet niet wat hij met me doet, maar ik krijg er een raar gevoel van in mijn boek. Het is nu 19.00 uur, wat betekent dat ik snel ophou met schrijven, want Quinten is er elk moment. Ik hoop dat dit niet het laatste is wat ik heb geschreven, maar omdat het op dit moment zo onzeker is neem ik na elke brief vanaf nu maar afscheid. Dus lieve vrienden, familie en Frenkie. Ik ga jullie missen, allemaal. Waarschijnlijk lezen jullie dit nooit maar het voelt goed om het zegels te hebben. Daar gaan we dan X Esmée
