New ft. Frenkie de Jong

14

Pov. Esmée
"Hee ik ben Melanie, vriendin van Justin" zegt het meisje voor me die blijkbaar Melanie heet. "Hee, leuk je te ontmoeten!" Antwoord ik. "Hee mijn naam is Danique, ik ben de vriendin van Matthijs" zegt het 2e meisje. "Hee ook leuk om jou te ontmoeten" zeg ik lachend. "Hee ik ben Annick, de vriendin van Donny" zegt ze. "Ook leuk om jou te ontmoeten haha" zeg ik. We lopen de woonkamer in. De meiden lijken me allemaal wel aardig. Ik begroet de jongens en wil op de bank gaan zitten. "Kom wij gaan boven elkaar even beter leren" zegt Lizz die mijn arm vastpakt. "Doe je wel voorzichtig, wij kunnen ook wel naar boven" zegt Frenkie en kijkt me bezorgd aan. "Nee joh ik kan wel iets." Stel ik hem gerust. "Ehm oke dan..." mompelt hij en ik loop met Lizz mee naar boven. "Girl timeeee" roept Melanie. Ik maak het me gemakkelijk en ga op het bed zitten. "Wil je er iets over kwijt, over wat er gebeurt is met je? Niet rot bedoeld maar ja, het is best wel duidelijk te zien." Zegt Danique voorzichtig. "Nee is niet erg. Het was vooral..." begin ik maar voel de tranen al opkomen. "Hee het is goed, vertel wat je wil vertellen, het hoeft niet hoor" sust Lizz me en slaat een arm om me heen. "Het ja gewoon, ik was zo bang, zo bang dat ik niet wist wat zou komen, of dat ik het lang zou overleven. Maar het deed ook zo'n pijn... niet alleen fysiek van de klappen en trappen die ik kreeg maar ook mentaal. Ik was toen ik Frenkie ontmoet was zo blij, ik dacht dat ik eindelijk een echte vriend had gevonden na wat ervoor gebeurd was. Dat verhaal vertel ik nog wel een keer. Of nou ja, het komt erop neer dat Quinten me tegen al mijn vrienden en familie heeft opgezet waardoor ik helemaal alleen was. Maar goed, toen Frenkie me terug bracht was ik bang, boos maar vooral teleurgesteld. Niet eens zozeer in Frenkie, maar vooral in mezelf. Hoe kan het dat ik nooit vrienden kan houden en iedereen telkens wegjaag? Quinten benadrukte elke dag wat voor een niksnut, sn misbaksel ik wel niet ben... ik begon er in te geloven. Maar het meeste pijn, was toch wel de pijn die ik voelde, doordat ik ook Frenkie had weggejaagd. Daardoor zou er nooit iemand naar mij opzoek zijn en zou ik helemaal alleen achter blijven..." vertel ik. De anderen weten niet wat ze moeten zeggen, ze kijken me allemaal geschokt aan door mijn verhaal. "Wow, wat heftig! Vergeet niet dat wij er altijd voor je zullen zijn. En geloof me, Frenkie ook hoor, er is volgens mij geen gesprek geweest dat hij gevoerd heeft, zonder dat hij het over jou had. Hij vond het allemaal zijn schuld en deed er alles aan om je terug te vinden" zegt Lizz, die als eerste weer normale zinnen kan maken. "Ja ik ben er ook voor je" zegt Annick. "Ik ook" zeggen Melanie en Danique tegelijk. "Dankje meiden, dat betekent erg veel voor me" zeg ik. "Maar goed vertel is iets over jullie, want ik weet zeker dat jullie verhalen veel leuker zijn dan die van mij" zeg ik en kijk ze een voor een aan. "Okee ik begin wel, nou ik ben de vriendin van Kasper, ik zit op voetbal en daarnaast teken ik graag." Zegt Lizz vrolijk. Ik kan het wel waarderen, dat ze niet zo down is door mijn verhaal maar juist de stemming weer wil verbeteren. "Klinkt leuk, waar voetbal je?" Vraag ik geïnteresseerd. "Bij jong-Ajax vrouwen" zegt ze trots. "Wow!" Zeg ik. "Kan jij ook een beetje voetballen?" Vraagt Annick aan mij. "Niet echt, ik vind het wel grappig om te doen hoor maar voor de rest niet echt." Leg ik uit. "Wat doe jij dan voor sport?" Vraagt Melanie. "Ik zat in Den Bosch MA1 voordat ik hier heen ging. Ik heb daar ook al mijn debuut in Dames 1 gemaakt" zeg ik toch wel trots als ik aan de herinnering denk. "Wow! Echt waar? Maar dan bij jij Esmée Rijkshof?! Je was hét talent van Den Bosch! Waarom ben je gestopt?" Vraagt Melanie ongelovig. "Ehm nou ik ging hierheen en Quinten vond het maar niks..." zeg ik zacht. "Maar hoe weet jij dat dan allemaal? Want zo bekend was ik ook weer niet hoor..." zeg ik. "Ik hockey zelf ook, bij Pinoké. Ik speel in de MA1 maar hoop ook snel op een debuut. Hoe was het om met dames 1 te spelen?" Vraagt Melanie enthousiast. "Ja was erg leuk! Ik trok vooral naar de wat jongere, dus Pien Sanders, Sanne Koolen en Marloes Keetels enzo. Maar Margot van Geffen en Lidewij Welten namen mij wel erg op sleeptouw, wat erg prettig was." Vertel ik. "Echt! Omg vertel me alles!" Roept ze blij. "Ho ho ho dat denk ik dus even niet hé! Jullie spreken maar samen af om over hockey te gaan kijken, ik kom niet verder dan de Nederlandse hockeyelftallen." Zegt Danique. "Hahha wat doe jij voor sport dan Danique?" Vraag ik. "Ik voetbal, net als Lizz. Alleen niet bij Ajax maar bij een amateur club... zo goed ben ik niet namelijk." Zegt ze voorzichtig. "Dat maakt toch niet uit? Het gaat erom dat je het leuk vindt!"zeg ik. "Komt Matthijs weleens kijken?" Vraag ik. "Ja! Dan is iedereen altijd helemaal hysterisch. Dan moet het clubhuis meer mensen inzetten omdat het clubhuis opeens helemaal vol staat met gillende fans, als ik daar samen met Mat zit na een wedstrijd om wat te drinken..." legt ze uit. "Dat lijkt me ook best irritant. Als je dan hebt verloren of je voelt je klote na een wedstrijd zijn er allemaal van die gillende fans om je heen... ik vind het knap hoe jullie het volhouden." Zeg ik. "Wat volhouden?" Vraagt Annick. "Nou met die beroemde vriendjes van jullie! Ze willen altijd wel wat van je, terwijl de eerste keer dat ik tegen Frenkie aan was gelopen en met hem had gesproken, had hij zelfs gezegd dat hij Frenkie heet, maar er ging nog steeds geen belletje rinkelen..." zeg ik. "Das toch alleen maar fijn? Ik heb dat ook hoor. Voor mij is Matthijs de Ligt gewoon, Matthijs, hij is niet zo bijzonder hoor" zegt Danique. "Ja dat heb ik nou ook!" Zegt Melanie. "Ja precies! Super leuk hoor en ik heb ook echt wel grote voorbeelden in het hockey enzo, maar een grote fan, die op straat naar iemand toe zou stappen, dat zou ik niet kunnen zijn. Die mensen zijn ook maar gewoon mensen, zoals jij en ik. Dan ga ik niet degene zijn die ze van hun privacy beroofd als ze ergens rustig over straat lopen hoor." Zeg ik. "Dat is wel fijn, het was ook wel wat geweest als je elke keer als je de jongens zag, helemaal hysterisch wordt omdat je met ze gaat chillen." Zegt Annick lachend.
Na nog heel veel gekletst te hebben is na het eten iedereen naar huis gegaan. Als we ook afscheid hebben genomen van Lizz en Kasper blijven Frenkie en ik samen over.