Pov. Esmée
Ik schrik en draai me om, recht in het gezicht van Quinten. Frenkie ziet het ook en trekt me tegen zich aan. "Je laat haar met rust! Je hebt haar genoeg pijn gedaan!" Roept hij boos en stap een stap schuin naar voren zodat hij voor me staat. "Volgens mij ben ik niet de enige. Het zou zo kunnen zijn dat ik wat losse handjes heb, maar jij hebt haar mentaal erg veel pijn gedaan!" Roept hij boos en zet een stap naar voren. Ik zie dat Frenkie even van zijn stuk gebracht is en zich even naar me omdraait met een schuldbewust gezicht. De tranen lopen over mijn wangen en ik schud hard mijn hoofd om aan te geven dat het niet waar is wat Quinten zei. Frenkie draait zich weer om en op dat moment slaat Quinten hard met zijn vuist in het gezicht van Frenkie. Hij wankelt achterover en valt naast me op de grond. "Frenkie!" Schreeuw ik hard en buk. "Laat dat kutjong toch! Ík heb je altijd geholpen, hij heeft je in de steek gelaten toen 1 ding meneer niet naar wens was. Hij geeft helemaal niet om je!" Roept Quinten. "Jij hebt mij nooit geholpen! Alleen maar van de regen in de drup! Of dat Frenkie om me geeft weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat jij dat zeker niet doet!" Roep ik kwaad. Frenkie staat op en ik ondersteun hem een beetje. "Je miet je rotkop is een keer houden! Alles ging goed, totdat je dat daar ontmoette." Roept hij. "Oh dus niet allemaal zijn schuld?" Roep ik. "Ja, het is allemaal zijn schuld!!" Roept hij kwaad en haalt weer uit. Ik wankel achteruit en voel dat Frenkie me tegenhoudt. "Nu ga je echt te ver!" Roept Frenkie en hij wil Quinten terugslaan. "Stop!" Roep ik net voordat hij het gezicht van Quinten raakt. "Verlaag je alsjeblieft niet tot zijn niveau Frenkie" huil ik. Frenkie trekt zijn arm terug en draait zich om naar mij. "Sorry..." mompelt hij. "Dan zal ik het even afmaken voor je" roept Quinten en haalt uit. Ik voel Frenkie in elkaar krimpen wachtend totdat hij hard op zijn achterhoofd wordt geslagen. Maar dat moment komt niet want Kasper en Justin komen aangelopen. "Dat dacht ik dus even mooi niet jongen!" Roept Kasper die zijn arm tegenhoudt. Justin houdt hem aan de andere kant vast. "Wat dacht jij te gaan doen? Volgens mij heb je ze allebei wel genoeg pijn gedaan hé!" Zegt hij. "De politie is onder weg" zegt Matthijs die ook de woonkamer in komt lopen gevolgd door Donny die nog steeds niet zo makkelijk loopt door zijn krukken. Frenkie die was omgedraaid naar het tafereel bedankt de jongens. Daarna draait hij zich om naar mij. Hij kijkt me bezorgd aan. Ik zeg niks maar laat me huilend in zijn armen vallen. Hij houdt me stevig vast. "Het spijt me" fluistert hij in mijn haar. "Wat spijt je?" Vraag ik, ergens weet ik ook wel wat hij bedoeld. "Dat ook ik je in de steek heb gelaten. Maar geloof me, er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je dacht." Zegt hij. "Das lief" glimlach ik klein. "Ik ben blij dat je me nooit hebt opgegeven" zeg ik. We staan op van de bank waar we waren gaan zitten tijdens het gesprek, en lopen naar de jongens die Quinten op de stoel hebben gezet. "Daar hebben we onze hoer weer!" Roept Quinten. "Even dimmen vriend! Jij bent hier in je eentje en wij zijn hier met zijn zessen, dus waag het niet nog een keer zoiets te zeggen!" Roept Justin dreigend. "Wow relax! Ik zeg alleen maar de waarheid. Elke avond samen, wat hadden we het gezellig. En wat was je goed! Zo dat was wel echt een pluspunt hoor. Aaa Quinten, kreunde je dan." Zegt Quinten duidelijk geamuseerd. "Bek dicht!" Roept Matthijs. "Ik ga even naar buiten, kijken of de politie er al is" mompelt Frenkie en loopt weg. Ik kijk hem na. Ik loop naar de keuken en pak wat water. "Hee" hoor ik Donny's stem achter me. "Hai" mompel ik terug en ga met mijn rug tegen het aanrecht staan. "Laat hem maar, hij weet ook wel dat Quinten maar wat lult." Zegt Donny, alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik slik, "dat is het probleem Don, hij liegt niet..." mompel ik zacht. "Deed je het echt elke avond met hem?" Vraagt Donny verbaasd. "Ja..." mompel ik. "Maar niet omdat ik wilde, hij dwong me..." zeg ik er snel achteraan. "Wauw Es, ik wil denk ik niet eens weten wat je allemaal hebt meegemaakt hier..." zegt hij zacht. Hij krukt naar me toe en geeft me een knuffel. Dan horen we sirenes en lopen weer terug naar de rest. Daar aangekomen wordt Quinten al de politieauto ingebracht. Er komt een verpleegster naar me toe. "Hee je moet even mee naar het ziekenhuis voor controle" zegt ze vriendelijk. Ik knik en volg haar. Ik zie Frenkie ook zitten en ga ernaast zitten. "Hee" zeg ik voorzichtig. "Hee gaat het een beetje? Sorry dat ik zo kut reageerde toen Quinten dat zei... ik moet hem helemaal niet geloven, alsof je dat zou doen" zegt Frenkie en slaat een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd zachtjes op zijn schouder. "Quinten loog niet, nou ja deels wel, maar niet helemaal..." mompel ik. "Wat?" Zegt Frenkie en hij trekt zijn arm weer terug. "We deden het wel elke avond, maar ik deed het niet vrijwillig. Hij dwong me... ik vond het helemaal niet fijn met hem" leg ik zacht uit en voel de tranen alweer branden. Frenkie trekt me nu wel weer tegen zich aan en zegt, "dus hij heeft je ook nog misbruikt? Wat een klootzak!" Zegt Frenkie boos. "Het spijt me zo Esmée, het is deels mijn schuld dat hij al die dingen bij jou kon doen. Ik beloof je, ik laat je nu echt nooit meer in de steek." Zegt Frenkie en duwt me nog wat dichter tegen hem aan. Een pijnscheut gaat door mijn ribben en ik veer terug. "Sorry, deed ik je pijn?" Vraagt hij bezorgd. "Mijn ribben" zeg ik bang. "Ik zal in het ziekenhuis vragen of ze daar ook even naar kunnen kijken oke?" Vraagt Frenkie lief.
Niet veel later komen we aan in het ziekenhuis...
Sorry voor het misschien wat mindere hoofdstuk.... ik probeer de volgende weer wat beter te maken, beloofd x
