Niet veel later komen we aan in de sporthallen van Apeldoorn.(Apeldoorn ipv Rotterdam)
"We zijn er!" Roept Lizz.
We lopen de hal in en zoeken naar de anderen op de tribune. Al snel horen we Melanie roepen. We lopen er snel heen zodat ze stil wordt. We zitten hier al met voetballers, dan is het helemaal niet handig als je zoveel lawaai gaat maken... "Hee" roept ze blij en we begroeten elkaar allemaal. "Jezus, wat ben jij vrolijk, gaat alles wel goed?" Vraagt Kasper nep bezorgd. "Ja hoor, ik heb jullie gewoon gemist!" Zegt ze schouderophalend. We schieten allemaal in de lach. "Hé, waar is Donny eigenlijk?" Merk ik op. "Die is nog even Ann succes wensen" antwoordt Danique. Ik knik begrijpend en ga dan zitten. Ik zitten tussen Lizz en Frenkie in. Een paar minuten later komt Donny weer terug en geeft ons een knuffel. "Hee Don, is ze nog zenuwachtig?" Vraag ik belangstellend. "Ja echt niet normaal! Ik hoop dat ik haar een beetje heb kunnen helpen..." zegt hij en ploft naast Frenkie neer. Dan begint de muziek en niet veel later lopen beide teams het veld op. Als de volksliederen hebben geklonken beginnen ze aan de wedstrijd. "Tegen wie moeten ze eigenlijk?" Vraag ik als ik erachter kom dat ik dat helemaal niet weet. "Tegen Denemarken" zegt Kasper. "Is dat een moeilijke tegenstander?" Vraag ik vervolgens, ik zit hier bij een volleybalwedstrijd en heb eigenlijk helemaal geen idee. Ik heb me zoiezo eigenlijk nooit echt verdiept in deze sport, ik hockeyde en hockey was voor mij daardoor de enige sport die belangrijk was. "Het is volgens Annick en lastige wedstrijd, maar als ze winnen plaatsen ze zich voor het ek." Vertelt Donny. "Belangrijke wedstrijd dus" mompel ik. Daarna concentreer ik me op het volleybal. Het gaat een beetje over en weer met punten, maar nu loopt Denemarken toch wel uit met 3 punten voorsprong.
Helaas hebben ze het ook niet meer kunnen inhalen en ging de eerste set verloren. Ze beginnen nu aan de tweede set en die beginnen ze feller. Ze lopen uit en weten deze set dan ook knap naar zich toe te trekken. "Hoeveel sets moeten ze winnen om de wedstrijd te winnen?" Vraag ik me af terwijl ze aan de derde set beginnen. "2, degene die deze wint, heeft de wedstrijd gewonnen" zegt Melanie. Annick speelt opzich en goede wedstrijd totdat ze er bij een 10-8 achterstand uitgehaald wordt. Maar, bij 17-19 komt ze er weer in voor de opslag. Ze serveert mooi maar ze verliezen wel het punt. Het volgende punt winnen ze. Het staat nu 18-20 en Nederland staat dus op matchpoint wanneer Annick de bal serveert. Ze stuitert de bal een paar keer op de grond gaat klaar staan en gooit de bal op, in het net... eerste fout. We zitten allemaal met spanning te kijken, ze heeft namelijk nog een kans. Ze gooit hem op en dit keer... dit keer raakt ze hem perfect! Ze slaat hem hard op het veld van de tegenstander waar niemand bij kon. Ze hebben gewonnen! Nederland gaat naar het ek door de beslissende service van Annick! We springen allemaal omhoog en klappen en juichen heel hard voor Annick. Ze draait zich naar ons om en zwaait vrolijk. We zwaaien terug. "Ik ga alvast naar de plek voor familie enzo zien we jullie zo?" Vraagt Donny terwijl hij opstaat. "We wachten in de kantine." Zegt Matthijs. Donny steekt zijn duim op en loopt weg, wat zal hij trots zijn op haar. Danique, Lizz, Melanie en ik zijn druk aan het kletsen, net zoals Matthijs en Justin. Alleen Frenkie zit er stil bij. Ik besluit te gaan kijken wat er aan de hand is en draai me naar hem toe. "Frenk, wat is er?" Vraag ik bezorgd. "Niks" zegt hij zacht en kijkt me niet aan. "Niet liegen Frenk ik zie echt wel dat er wat aan de hand is." Zeg ik en probeer oogcontact te maken. "I..ik ben gewoon bang..." zegt hij zacht en staart naar zijn schoenen. "Bang voor wat?" Vraag ik en pak zijn hand hopend dat hij eindelijk opkijkt. "Voor hoe ik opa dadelijk aantref" zegt hij en kijkt me eindelijk aan. Ik zie de pijn in zijn ogen. "Ik ben bij je het komt goed." Zeg ik terwijl ik even geruststellend over zijn hand wrijf. "Over hoelang wil je gaan?" Vraag ik. "Zo snel mogelijk, anders blijf ik alleen maar verder malen in mijn hoofd." Antwoordt hij. "Is goed we wachten even totdat Annick er is en dan nemen we afscheid van ze oke?" "Oke" ik glimlach even naar hem en zeg dan tegen de rest, "zullen we alvast naar de kantine, ze zullen er zo wel zijn" de anderen stemmen in en we lopen naar de kantine waar we een tafel zoeken en allemaal aan gaan zitten.
Niet veel later komen Annick en Donny hand in hand binnen komen. Donny lijkt erg trots en ook Annick heeft een erg grote glimlach op haar gezicht. "Super goed gedaan!!" Roept Melanie terwijl ze haar bijna omver rent. "Jaa inderdaaddd" roept Lizz die haar ook een knuffel geeft. "Lekker hoor Anniii" zegt Danique lachend terwijl ze Annick een knuffel geeft. Dan loop ik naar haar toe. "Ik weet niet veel van volleybal, maar wat ik wel weet is dat jij een erg goede service hebt en dat laatste punt mooi binnen viel!" Roep ik enthousiast en trek haar ook in een knuffel. We gaan allemaal zitten met een drankje en kletsen nog wat na over de wedstrijd. Op een gegeven moment voel ik een hand op mijn schouder, ik draai me om. "Kunnen we zo gaan?" Het zijn Frenkies diepblauwe ogen die ik recht aankijk. "Als je nog even wil blijven mag dat ook wel hoor, maar ik dacht-" "we gaan" onderbreek ik hem terwijl hij uit zijn woorden probeert te komen. Hij glimlacht naar me en ik glimlach naar hem terug. Zijn ogen die me lief aankijken, ik voel dat mijn wangen rood worden dus draai me snel om en zeg tegen iedereen aan tafel "jongens, wij gaan. We zien jullie wel weer! Super bedankt voor de uitnodiging Ann ik kom graag nog een keer een wedstrijd kijken." "Tuurlijk! Zal het laten weten als ik weer moet" zegt ze lachend en geeft me een knuffel, gevolgd door de anderen. "Wat gaan jullie voor spannende dingen doen?" Vraagt Lizz grijnzend terwijl ze met haar wenkbrauwen wiebelt. "Iel niks op de manier die jij denkt... hij is mijn vriendje niet. We moeten gewoon ergen heen!" Zeg ik en trek een raar gezicht. "Dan is het goed" zegt ze nog steeds grijnzend. Ik schud lachend mijn hoofd en draai me dan naar Frenkie. "Klaar voor?" "Het zal wel moeten..." Antwoordt hij en daarmee lopen we de kantine uit richting de auto.
