Lees informatie onder dit hoofdstuk als je een rol in dit boek wilt!!
"Ehm..." begin ik. Wat moet ik hier nou weer op antwoorden?! Dat ik ben neergeslagen door de ex van een vriendin? "We hadden een ongelukje! Toch jongens? Don als jij nou even Frenkie helpt sluit hij daarna wel weer bij ons aan toch?" Redt Kasper me. "Ehm ja graag" antwoord ik en geef Kasper een dankbare blik.
Na een vermoeiende training lopen we de kantine weer in. Het ging slecht, heel slecht. Ik weet ook wel waardoor het komt. Ik moet de hele tijd aan Esmée denken, aan hoe het met haar zou zijn. Ik snap niet dat er iemand is die zoiets bij haar zou kunnen doen... de meeste jongens zijn al weg, maar ik heb geen zin. Kasper, Donny, Justin en Matthijs zitten met Carel te praten terwijl ik op mijn telefoon een beetje zit te kloten. Dan krijg ik een bericht:
Onbekend
*afbeelding*
Oja, was ik helemaal vergeten te vermelden vanmiddag! Ik zou er maar geen politie bijhalen, anders loopt het niet goed met haar af!
Van schrik laat ik bijna mijn telefoon vallen. Esmée, ze ziet er moe en bang uit. De klootzak! Denk ik bij mezelf. Carel loopt weg en de rest loopt naar mij toe. Ze hebben door dat er iets aan de hand is. "Frenk, wat is er gebeurd?" Vraagt Donny. "Nnniks hoezo?" Vraag ik zenuwachtig. "Wij zagen ook wel dat je ergens heel erg van schrok Frenk! Je kan het ons vertellen, we zijn je vrienden!" Zegt Matthijs. Ik zucht diep en ontgrendel mijn telefoon. Ik open mijn whatsapp en laat het bericht zien. Zelf kijk ik er niet naar. Het doet pijn, haar te zien lijden. "Frenk! Dit is super erg! We moeten wat doen!" Roept Donny. "Hee dat is toch dat meisje die je laatst mee had genomen naar je training? Wat is er met haar gebeurd?" Vraagt Justin, die nergens vanaf weet. Ik vertel het hele verhaal en Justin laat het tot hem doordringen. "That's real shit, bro!" Is het enige wat hij zegt. "Nog al ja..." mompel ik terug. "Wat nou als we met zijn allen langs gaan? Dan schrikt hij misschien omdat we met zijn vijven zijn en hij alleen is." Oppert Matthijs. We stemmen allemaal in en rijden achter elkaar aan naar zijn huis. Ik schrik als ik een verkoop bord in de voortuin zie staan. Donny, die met mij mee was gereden zegt niks, maar klopt bemoedigend op mijn schouder. De anderen zijn ook uitgestapt en we lopen naar de deur. Ik bel aan. Na dat er na een tijdje nog niet is open gedaan, bel ik nog een keer, maar dan langer. Wanneer er nog steeds niet geantwoord wordt sla ik verslagen tegen de deur en ga er tegen aan zitten. "En nu? Hij heeft haar gewoon ontvoerd! Niemand weet nu nog waar ze is... hij heeft op deze manier mijn laatste hoop weggenomen. Ik zie haar nooit meer terug, en als er iets gebeurd met haar is het mijn schuld..." zeg ik terwijl ik de tranen die zich vormen weg knipper. "Het spijt me, Frenk. Wat een klootzak! Hij heeft het recht helemaal niet..." probeert Kasper me te troosten. "Kunnen we gaan?" Vraag ik terwijl ik opsta en richting de auto loop. "Tuurlijk. Ik rij wel met iemand anders mee, dan kan jij gewoon naar huis." Zegt Donny en klopt nog even op mijn schouder. "Thanks Don" antwoord ik alleen en loop naar de auto.
Voor de rest heb ik die dag niks gedaan. Ik kon het niet opbrengen. Ik blijf me maar afvragen hoe ik zo dom kon zijn. Ik voel me alleen. Alsof niemand me begrijpt. Ik weet dat ik heel veel berichten en gemiste oproepen van de jongens heb, maar ik heb even geen zin om te antwoorden. Ik lig op de bank onder een dekentje tv te kijken. Nou ja, de tv staat aan. Ik ben meer bezig met het bedenken waar Esmée kan zijn. Dan bedenk ik iets. Ik kan zoek iPhone gebruiken om te kijken op welke locatie ze zit! Ik pak gelijk mijn telefoon en open de app. Ik sla gefrustreerd met mijn vuist op de bank als ik zie dat de telefoon uitstaat en ik haar locatie niet kan zien. Ik besluit maar om wat te gaan slapen.
Pov. Esmée
Ik lig hier in een vreemd huis, in een vreemde kamer. Ik heb het koud. Gisteren kwam Frenkie langs, ik was teleurgesteld dat hij me achter had gelaten, maar toch bekroop een gek gevoel mij, een gevoel van blijheid. Dat hij me niet opgeeft en me wil helpen. Nu Quinten me verhuisd heeft naar de andere kant van Amsterdam heb ik de hoop eigenlijk al wel opgegeven... Mijn telefoon heeft Quinten uitgeschakeld zodat niemand mijn locatie kan traceren. Ondertussen ben ik zijn huisslaaf. Ik voel me echt een Assepoester hoe ik de hele dag niks anders doe dan het huishouden en koken... Elke avond om stipt 20.30 uur, moet ik in zijn bed liggen. Dan gebruikt hij me voor seks en kan ik daarna weer gaan. Als ik te laat kom, heb ik een groot probleem. Hij drinkt de hele dag door en slaat me als er iets is wat hem niet aanstaat. Ik huil me elke nacht in slaap, hopend dat het goed komt en iemand me snel vind, ook al weet ik dat het waarschijnlijk tevergeefs is. Sinds dat ik verhuisd ben naar dit nieuwe huis hou ik een soort van dagboek bij:
Hier zit ik dan, eenzaam en alleen. Ik ben bang, bang voor mijn toekomst, bang voor Quinten, bang voor wat komen gaat. Ik wil hier weg, maar weet niet hoe. Frenkie gaf me gisteren hoop.. ik hoopte zo dat het hem lukte me te verlossen. Ik ben teleurgesteld, teleurgesteld in mezelf, teleurgesteld dat zelfs Frenkie, van wie ik het nooit had verwacht, me heeft verlaten. Toen hij me achterliet was ik boos, teleurgesteld, verdrietig en bang. Toen hij voor de deur stond bekroop een raar gevoel me. Hij keek me aan, hij toonde zoveel medeleven in zijn mooie, heldere diepblauwe ogen. Ik moest boks op hem zijn, teleurgesteld en verdrietig. Maar ik keek hem aan en ik krijg vanaf vanzelf een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik had een gevoel dat ik nooit eerder had gehad. Mijn leven stortte opnieuw in toen Quinten hem neersloeg en de deur met een rot vaart dichtsmeet... ik mis hem, ik mis zijn warmte, zijn sterke armen om me heen, in zijn armen had ik het idee dat ik alles aankon. Ik kende hem pas een paar dagen maar ik voelde me veilig bij hem. Nog nooit had ik me ergens zo veilig gevoeld. En nu ik weet dat ik dat waarschijnlijk nooit meer voel ik me kut. Ik heb er aan gedacht een einde aan mijn leven te maken, meerdere keren zelfs. Wat had ik nog aan mijn leven? Ik word behandeld als slaaf... het is nu kwart over acht, wat betekent dat ik nu moet stoppen met schrijven en naar boven moet, me voorbereiden op wat komen gaat. Ik probeer mezelf groot te houden, maar dat is zo verdomde moeilijk. Ik ben bang dat ik er aan onderdoor ga. Maar ik blijf sterk, want ergens hou ik hoop, hoop dat iemand me vindt en helpt, hoop dat deze nachtmerrie op een dag over is en ik een nieuw leven kan opbouwen.
X Esmée
Hee allemaal!
Ik ga rollen uitdelen. Wat moet je daarvoor doen?
In de reacties laten weten:
•welke rol je wilt
• hoe je wilt heten
• hou oud je in het verhaal wilt zijn
• wat je hobby's en/of sporten zijn
Dus wil jij graag een rol laat het zo snel mogelijk weten en kom er vanzelf achter of je hem hebt💕
Xx mij
