Pov Esmée.
'Uh nou...' begin ik twijfelend. 'We kwamen elkaar voor het eerst tegen in de stad toen we per ongeluk tegen elkaar aanliepen. Toen we elkaar even later in een restaurantje weer zagen hebben we telefoonnummers uitgewisseld en zo hebben we eigenlijk een hele tijd contact gehouden.' Vertel ik een deel van het verhaal. Diep van binnen hoop ik dat ze niet verder vragen. 'Wat toevallig!' Lacht Marjon. 'Ja klopt.' Zeg ik en ik krijg ook een glimlach op mijn gezicht als ik eraan terugdenk. 'Vertel verder is wat over jezelf.' Vraagt de vader van Frenkie dan. 'Oh oke, nou ik ben Esmée Rijkshof, 18 jaar oud en uh ja ik heb verder niet zo'n speciaal leven hoor.' Zeg ik twijfelend. 'Waar woon je?' Vraagt zijn moeder dan. 'Uhm ik woon bij Frenkie.' 'Oh dat is snel gegaan! Heb je zelf ook geen huisje meer?' 'Uhh... uh...' 'Nou John, laat ze lekker, hij moet niet zulke gekke dingen vragen hoor.' Zegt Marjon lief. 'Nee het is niet erg' zeg ik snel. 'Ik uh heb inderdaad zelf geen huis. Ik uh kwam net uit een relatie en toen heeft Frenk me opgevangen.' Probeer ik uit te leggen 'ach wat vervelend.' Zegt Marjon medelevend. 'Het geeft niet hoor, Frenk heeft me goed opgevangen.' Glimlach ik. 'Mag ik vragen hoe het uit is gegaan? Het kwam toch niet door Frenk?' Vraagt zijn vader voorzichtig. 'Ik uhh, de relatie was niet goed voor me, dat was het een hele tijd niet meer, maar ik kon nergens heen, dus kreeg ik het pas echt door toen ik Frenk leerde kennen' zeg ik zacht en probeer mijn tranen binnen te houden. 'Ach meis wat verschrikkelijk voor je!' Zegt Marjon en trekt me in een knuffel. Wat heb ik dat gemist, een knuffel. Natuurlijk krijg ik knuffels van Frenk, maar nooit krijg ik ze van een ouderlijk figuur. Even denk ik terug aan vroeger, hoe het was voordat ik alles achterliet en naar Amsterdam vertrok en ik voel dat er een traan over mijn wang loopt. 'Hey gaat het wel?' Vraagt zijn moeder en ze kijkt me bezorgd aan. 'Ja hoor, sorry, het werd me gewoon een beetje veel allemaal, maar het ligt zeker niet aan jullie hoor.' Glimlach ik. 'Ik snap het, als je maar weet dat we er altijd voor je zullen zijn en ik hoop dat Frenk goed voor je zorgt.' Zegt zijn vader dan lief. 'Dat doet hij ook hoor' glimlach ik.
Op dat moment komen Frenkie en Youri onze kant opgelopen. 'Waar hebben jullie het over?' Vraagt Frenkie opgewekt. 'Oh nergens over, beetje over de bloemetjes en bijtjes' zegt zijn moeder snel en ze geeft me een knipoog. Dankbaar geef ik haar een glimlach terug. Ik zie Frenkie twijfelend kijken, maar hij zegt niks. 'Gezellig' zegt Youri dan. 'Zullen we maar eens terug gaan Esmée? Het is al wat later en we moeten het stuk nog terugrijden?' Vraagt Frenkie terwijl hij achter me komt staan en zijn handen op mijn schouders legt. 'Ja laten we dat maar doen' zeg ik en sta op van de stoel. Ik richt me op Marjon en John. 'Heel erg bedankt voor het lekkere eten en de gezelligheid! Ik hoop jullie snel weer te zien!' Zeg ik en geef ze allebei even kort een knuffel. 'Ik vond het leuk je te ontmoeten, hopelijk tot snel' zeg ik vervolgens tegen Youri waarna ik ook hem een knuffel geef. 'Wij vonden het een genoegen om je eindelijk ontmoet te hebben hoor meis, tot snel!' Zegt zijn moeder namens hun 3 en ik loop alvast naar de gang om mijn jas aan te doen, zodat ik Frenk even wat tijd alleen met zijn familie geef. 'Zorg goed voor d'r zoon' hoor ik John zeggen. 'Ja, ik kan merken dat ze het niet altijd makkelijk heeft gehad.' Vult Marjon aan. 'Ik weet het, maar komt goed, ze staat er niet alleen voor.' Hoor ik Frenkie zeggen en niet veel later gaat de deur van de gang open. 'Klaar voor?' Vraagt Frenkie en ik knik. 'Dat is mooi' zegt hij en pakt mijn hand waarna we samen naar buiten lopen.
'Hoe vond je mijn familie?' Vraagt Frenkie als we eenmaal weer in de auto zitten onderweg terug naar huis. 'Erg leuke en gezellige mensen, je hebt geluk met zo'n familie Frenk.' Antwoord ik. 'Fijn dat je het leuk vond, ze vinden jou ook top' zegt hij een kijkt me even glimlachend aan. 'Dat is fijn.' Zeg ik en begin een beetje te blozen. 'Waar heb je het met mijn ouders over gehad toen ik met Your was?' Vraagt hij vervolgens en kijkt me even indringend aan als hij voor een rood licht staat te wachten. 'Uh niks bijzonders' zeg ik zacht. 'Je kan het gewoon zeggen hoor Es, je weet toch dat ik niet boos wordt.' Hij haalt zijn rechterhand van het stuur en zoekt mijn hand. Als hij die gevonden heeft geeft hij er even een bemoedigend kneepje in. 'Weet ik' zeg ik zacht. 'Ze vroegen hoe we elkaar hebben leren kennen en of ik wat meer over mezelf kon vertellen.' 'Sorry' zegt Frenkie alleen. 'Hoezo sorry?' Vraag ik en kijk hem niet begrijpend aan. 'Ik had bij jou moeten blijven en niet met Your moeten gamen, nu moest je deze vragen allemaal zelf beantwoorden, terwijl ik best begrijp dat dat niet makkelijk was.' Zegt hij en ik merk dat hij een beetje boos op zichzelf is. 'Het geeft niet Frenk, ik snap best dat je ook wat tijd met je broertje wilt doorbrengen en oke het gesprek gin misschien niet helemaal 100% soepel, maar je ouders waren erg lief voor me.' Zeg ik. 'Gelukkig maar' zegt hij een beetje opgelucht. 'Je weet dat ik er altijd voor je zal zijn he, wat er ook mocht gebeuren?' Vraagt hij en kijkt me weer diep in mijn ogen aan. 'Dat weet ik' antwoord ik en geef hem een glimlach. 'Dat is mooi' zegt hij en in stilte vervolgen we de weg naar huis, of nou ja, Frenk zijn huis.
