De autorit naar het ziekenhuis verloopt stil. "We zijn er" dat is het eerste wat Frenkie de rit zei toen we aankwamen. Nu staan we in de lift onderweg naar de afdeling hartchirurgie. De deuren openen en we lopen naar de kamer die we doorkregen bij de receptie. Als we voor de deur staan staat Frenkie stil. "Ik ik durf niet" piept hij zacht. "Tuurlijk wel, ik ben bij je!" Zeg ik geruststellend en pak zijn hand. Ik open de deur en loop de kamer voorzichtig in. Als ik merk dat Frenkie nog steeds stil staat knijp ik zacht in zijn hand waarna er beweging in komt. Een man ligt in zijn bed tv te kijken met een koptelefoon op, maar als hij ons ziet zet hij die meteen af. "Frenkie mijn jongen" zegt hij en krijgt tranen in zijn ogen. Ik knijp zacht in Frenkies hand en laat hem dan los. "Hee opa, hoe gaat het?" Vraagt hij terwijl hij naar de andere kant van het bed loopt en hem een voorzichtige knuffel geeft. "Het gaat al weer beter mijn jongen, maar zeg is wat voor een prachtige dame heb je meegenomen?" Zegt zijn opa. Ik zie Frenkie blozen en hij antwoordt ongemakkelijk "dit is Esmée, een goede vriendin van me." "Ik ben Jan, de opa van Frenkie, wat je neem ik aan wel wist." Zegt hij vriendelijk. "Ja klopt" glimlach ik vriendelijk terug. "Neem toch plaats" zegt hij vrolijk en ik loop naar Frenkie waar de stoelen staan. We kletsen gezellig wat met zijn drieën en ik merk dat Frenkie steeds meer zichzelf wordt. "Willen jullie misschien wat drinken?" Vraag ik en sta op. "Nee hoor kind" antwoordt Jan. "Ehm ja doe mij maar water graag" zegt Frenkie. Ik knik en loop de kamer uit. Niet veel later heb ik 2 bekertjes water vast en loop ik weer terug naar de kamer. "Maar je ontkent het niet" hoor ik Jan zeggen. Ik besluit ze maar even njet te storen en blijf achter de deur staan. "Natuurlijk is ze leuk, maar ik weet het niet. Ik ben zo bang dat dat alles zo moeilijk maakt" hoor ik Frenkie antwoorden. "Luister goed naar me jongen. Je verdient iemand die om je geeft, en geloof me, dat doet ze echt wel, waarom zou ze anders met je mee gaan naar mij? Je wilt het misschien zelf nog niet inzien maar ik ben een oude man, dus let maar op mijn woorden" zegt Jan. Zou Frenkie mij echt leuk vinden? Ik heb er nooit echt op die mandoer over nagedacht. Ik merkte wel aan mezelf dat ik soms anders reageerde als er iets met hem was, maar aan verliefdheid had ik niet gedacht... ik besluit dat het nu wel tijd is om naar binnen te gaan en open de deur. Frenkie, die net zijn mond open deed om iets te zeggen, sloot hem weer. "Stoor ik? Ik begrijp het best als jullie even samen willen bijpraten, dan wacht ik wel beneden?" Stel ik voor terwijl ik Frenkie zijn water aan geef. "Nee joh ben je gek" zegt Frenkie snel. Ik kijk twijfelend naar Jan. "Vindt u het ook niet erg?" Vraag ik beleefd. "Nee hoor alleen maar gezellig toch?" Glimlacht hij klein. Ik glimlach ook en neem weer plaats op de stoel naast Frenkie. "Dus vertel is iets meer over jezelf dan dat je naam Esmée is." Zegt Jan. Ik slik even en denk na hoe ik het beste wat over mezelf kan vertellen. Ik kijk snel naar Frenkie en hij geeft me een 'ik help indien nodig' blik. Ik voel zijn hand voorzichtig de mijne pakken en hij knijpt er even in. "Goed, nou ik ben Esmée, 19 jaar oud en kom oorspronkelijk uit Harderwijk." Ik hoop hiermee voldoende gezegd te hebben, maar helaas. "En hoe ben je in contact gekomen met onze Frenkie hier?" Vraagt hij. "Ik kwam hem tegen in de stad en we raakten aan de praat." Leg ik kort uit. "Ik ben blij dat jij nu zo'n goede vriend voor hem kan zijn nadat hij het best wel moeilijk heeft gehad met zijn ex." Zegt Jan. Ik kijk Frenkie even kort aan maar hij kijkt alleen maar naar de grond. "Tuurlijk, ik ben ook erg blij met een vriend als Frenkie" zeg ik glimlachend. Dan komt er een verpleegster binnen. "Jullie moeten gaan, het bezoekuur is voorbij." Zegt ze. We knikken en ze loopt de kamer weer uit. Ik sta op en pak mijn jas, Frenkie volgt mijn voorbeeld. "Ik vond het erg leuk om u een keer gezien te hebben" zeg ik vriendelijk terwijl ik naar hem glimlach. "Insgelijks meis, ik hoop je nog een keer te zien" zegt hij vriendelijk. "Lijkt me gezellig" stem ik in en loop alvast naar buiten zodat Frenkie rustig afscheid kan nemen van zijn opa. Niet veel later komt hij aangelopen. "Ging best goed toch?" Vraag ik als we in de lift staan. Hij knikt "bedankt dat je meeging, dag betekent echt veel voor me, niet iedereen had dat zomaar gedaan" zegt hij en kijkt me aan. "Ik doe het graag Frenk, je hebt een super lieve opa ik snap dat je erg aan hem gehecht bent." Zeg ik. Hij knikt en schenkt me een kleine glimlach. We lopen naar de auto en stappen in. Op naar huis! Of nou ja, Frenkies huis.
