"Ik ga slapen" zeg ik wanneer de aflevering die we aan het kijken waren is afgelopen. Ik sta op en Frenkie volgt. Hij draait me om en pakt mijn handen. "Wil je misschien bij mij slapen?" Vraagt Frenkie voorzichtig. Ik doe alsof ik twijfel. Frenkie kijkt weg en zegt snel "laat maar, truste ik zie je morgenochtend" zegt hij en laat mijn handen los en wil naar boven lopen. Ik pak zijn pols zodat hij niet weg loopt. "Vooruit dan maar weer" zeg ik lachend en Frenkie krijgt ook een lach op zijn gezicht. "Jij bent ook wel echt gemeen hé" zegt hij terwijl hij zijn armen om me heen slaat. Ik grijns en zeg niks. Ik loop naar boven, maak me klaar en ga alvast in bed liggen. Ik kijk nog even op mijn telefoon en zie dat ik een berichtje binnen heb.
Onbekend
Jammer dat het de vorige keer nog net niet gelukt wad, nu heeft Frenkie nog hoop dat zijn oude opa het red. Maar geloof me deze keer zal ik het niet laten mislukken. Toch wel zielig voor hem. Je kan het ook wel tegen houden hoor, heel simpel zelfs. Je loopt weg bij Frenkie vandaan en komt nooit meer terug. Anders begin ik bij zijn opa en kom ik vanzelf bij Frenkie uit. Dus zeg het maar. Oja en ik zal maar je mondje houden tegen Frenkie en de politie, of er vallen nog meer doden.
Ik lees het berichtje nog een keer en hoop dat het een nachtmerrie is, waar ik als ik mezelf knijp uit ontwaak en weer veilig in Frenkies armen lig. Zou hij gelijk hebben. Zou hij echt degene zijn die ervoor heeft gezorgd dat Jan daar ligt? Ik leg mijn telefoon weg en sluit mijn ogen. In slaap vallen lukt niet dus ik besluit maar even nog op social media te kijken totdat Frenkie er is. Misschien lukt het als ik veilig tegen Frenkie aan lig.
Niet veel later komt Frenkie de kamer in gelopen in alleen een joggingbroek, dus zonder shirt en ik moet zeggen, zijn lichaam ziet er zeker niet verkeerd uit. Ik voel dat ik staar dus kijk snel weg. "Goed gekeurd?" Vraagt Frenkie grijnzend. "Wat?" "Mijn lichaam" zegt hij lachend en komt naast me liggen. Ik ga met mijn vingers over zijn buik en volg de lijnen van zijn sixpack. "Ja nu wel" zeg ik lachend. Hij lacht ook en kijkt me diep in mijn ogen aan. "Wat is er?" Vraagt hij opeens. Shit is het zo duidelijk. "Niet liegen ik zie het aan je, je bent helemaal bleek" zegt hij wanneer hij merkt dat ik het wil ontkennen. Het doet me pijn om tegen hem te moeten liegen. "Ik dacht terug aan die tijd dat ik opgesloten zat" zeg ik zacht. Hij kijkt me aan vol medelijden en trekt me strak tegen zich aan. "Het spijt me" mompelt hij zacht terwijl hij met zijn hand door mijn haar gaat. "Wat?" Vraag ik verbaasd. "Dat ik je terugstuurde, als ik dat niet had ge-" "het maakt niet uit je hebt me teruggehaald dat alles wat telt nu" kap ik hem af en geef hem een zwakke glimlach. Nu heb ik én tegen hem gelogen én hem een schuldgevoel gegeven lekker bezig Es... Ik lig met mijn hoofd op zijn borst, mijn armen om zijn middel en mijn been over zijn benen. Hij heeft een arm om me heen geslagen en gaat daarmee door mijn haar. Zo liggen we een tijdje. We zeggen niks en lijken allebei in onze eigen gedachten verzonken. Langzaam zakken mijn ogen dicht en ergens hoor ik een stem truste zeggen en een kus op mijn haar. Ik ben te moe om te reageren en val weg in een diepe slaap.
Ik word wakker door een stem aan de telefoon. Niet veel later is er opgehangen en hoor ik iemand huilen. Meteen zit ik recht overeind. Frenkie, denk ik meteen en kijk naast me. Hij ligt er idd niet. Ik sta op en loop zachtjes naar beneden. Het gesnik wordt steeds duidelijker en ik loop de woonkamer in, daar zit hij niet. Dan loop ik naar de keuken, daar zit hij, met zijn hoofd in zijn armen, tranen op zijn gezicht en zittend tegen een keukenkastje. Op het aanrecht staat een half ontbijt en de tafel is gedekt voor 2 personen. Ik loop zachtjes naar hem toe en zak naast hem neer, waarna ik voorzichtig mijn arm om zijn schouders sla. Hij draait zich om in mijn armen en legt zijn hoofd op mijn borst. Ik hou mijn armen stevig om hem heen en streel zacht zijn rug. Hij trekt me nog wat dichter tegen hem aan . Ik zeg niks en laat hem uithuilen. Als hij na een tijdje is uitgehuild kijkt hij me aan met rode ogen en ik pak zijn hand. "Frenkie wat is er?" Vraag ik zacht. "Het het" begint hij. "Rustig maar" zeg ik en streel met mijn handen zijn hand. Hij kijkt naar onze handen en dan weer naar mij. Ik kijk in zijn ogen en zie verdriet en pijn. Ik weet niet waarom en dat doet mij ook pijn. "Je kan het me vertellen hé Frenk rustig maar" zeg ik zacht. Hij slikt een keer en haalt diep adem. "Het...."
Hier ben ik weer! Toch nog even een hoofdstuk voor jullie, ben al de hele week ziek, maar het is toch gelukt er weer 1 af te schrijven. Ik hoop dat jullie het leuk vinden x
Wat denken jullie dat er met Frenkie aan de hand is?
