"Het..." begint hij. Ik kijk hem aan. "Het is mijn opa. Hij heeft vannacht een hartaanval gekregen en heeft het niet overleefd. Hij is dood Es!" Huilt Frenkie en ik kijk hem geschrokken aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen, terwijl bij Frenkie de tranen over zijn wangen stromen. Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem dicht tegen me aan. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en huilt. Ik probeer hem iets rustiger te maken door over zijn rug te wrijven, ook al weet ik niet of dat het echt helpt. Na een tijdje gaat hij weer recht op zitten en kijkt me diep in mijn ogen aan. Zijn mooie oceaan blauwe ogen, staan sober. "Gecondoleerd Frenk" stamel ik, niet wetend wat ik moet zeggen. Hij kijkt weg en antwoordt niet. Dat is ook niet zo gek, ik ben zijn vriendin en moet hem nu steunen, terwijl het enigste wat ik uitkraam 'gecondoleerd Frenk' is... "wil je even alleen zijn?" Vraag ik zacht. Hij knikt en kijkt me even kort aan. Ik sta op en loop de kamer uit. "Nee niet weggaan, blijf alsjeblieft bij me!" Roept Frenkie net als ik de keuken uitloop. Stiekem krijg ik toch wel een kleine glimlach op mijn gezicht, omdat hij wil dat ik bij hem blijf. Ik draai me weer om en loop naar Frenkie die ondertussen is opgestaan. Ik loop op hem af en hij opent zijn armen waar ik vervolgens in loop. Hij slaat zijn armen strak om me heen en trekt me dicht tegen hem aan. Ik leg mijn hoofd op zijn borst, en hij leunt met zijn hoofd op de mijne. Leuk joh, klein zijn... dan denk ik weer aan het bericht dat ik gekregen had. Dan besef ik het me, het is mijn schuld en de tranen verlaten mijn ogen. Als ik er niet was geweest had zijn opa nog steeds geleefd en was hij nu niet zo verdrietig geweest. Ik voel mijn haar nat worden van de tranen van Frenkie. Als zijn shirt nat wordt en daardoor doorheeft dat ik ook huil, drukt hij me nog steviger tegen hem aan. Ik voel me slecht. Ik loop hier te huilen, omdat ik waarschijnlijk de oorzaak ben dat zijn opa dood is, terwijl ik op dot moment sterk zou moeten zijn, zodat ik Frenk kan steunen. Na een tijdje verslapt zijn grip en pakt hij mijn armen vast. "Wat is er?" Vraagt Frenkie bezorgd. Ik kan moeilijk nu zeggen, 'Ehm nou ja het is mijn schuld dat hij dood is', dus met pijn in mijn hart lieg ik opnieuw. "Ik vind het zo erg voor je, hij was ook zo aardig voor me..." zeg ik zacht. Natuurlijk klopt het wel wat ik zeg, maar het is niet de grootste reden. Ik probeer oogcontact te vermijden, omdat ik bang ben dat hij doorheeft dat er meer is. "Ah lieverd, ik ben zo blij dat ik jou heb. Je weet dat als er iets je het altijd tegen mij kan zeggen hé? Ik hou van je" zegt Frenkie en drukt zijn lippen op de mijne. "Ik ook van jou" zeg ik als we terugtrekken. Het doet me zo'n pijn niet alles tegen hen te kunnen zeggen. Net nu hij me het hardst nodig heeft, kan ik niet volledig eerlijk zijn. "Filmpje kijken?" Stelde Frenkie voor nadat er een stilte was gevallen waar we allebei in onze eigen gedachte verzonken leken. "Klinkt goed" glimlach ik naar hem en hij pakt mijn hand waarna hij me naar de bank trekt. Hij gaat zitten en hij klopt naast zich. Hij ligt languit in de hoek van de bank, terwijl ik met mijn hoofd op zijn borst ga liggen. De film die we hadden uitgekozen, die er wel leuk grappig uit zag, bleek precies het tegenovergestelde.. het was een horrorfilm. Nu kan ik daar meestal wel tegen, maar dit keer gebeurde er iets in de film waar ik gelijk de rillingen van krijg. Er was een meisje ontvoerd door haar vriend en gevangen gehouden. Ik voel mijn handen trillen en denk automatisch terug aan hoe het was toen ik opgesloten zat. Frenkie lijkt het te merken, hij stopt de film en gaat rechtop zitten waarna hij mijn trillende handen vast pakt. Hij wrijft erover heen met zijn duimen en kijkt me diep in mijn ogen aan. Ik lijk rustiger te worden, maar ik kan het toch niet tegen houden en voordat ik het weet lopen de tranen over mijn wangen. Hij trekt me tegen zich aan en wrijft over mijn rug. "Het is goed, je bent veilig nu" fluistert Frenkie. Hij laat los en kijkt me aan. "Esmée, wat is er gebeurd dat zo heftig is? Dat je nog steeds zo bang bent?" Vraagt hij bezorgd. "Het... ik wil er echt niet over praten, sorry..." antwoord ik zacht en kijk naar beneden. Frenkie tilt mijn kin op "als je er klaar voor bent, kan je het me altijd vertellen, dat weet je toch?" Vraagt hij lief. Ik knik en druk mijn lippen op de zijne. Eerst lijkt hij een beetje verrast, maar al snel gaat hij er in mee. Hij plaatst een hand op mijn heup en een op mijn wang. Met die hand wrijft die zachtjes over mijn wang. Mijn handen heb ik om zijn nek geslagen en gaan door zijn haren. Frenkie tikt zacht zijn tong tegen en mijn onderliep en voorzichtig open ik mijn mond een stukje. Onze tongen vinden elkaar en spelen een spelletje. Dan gaat opeens mijn telefoon af. We negeren het, maar als vlak daarna nog een keer gebeld wordt, trekt ze toch maar terug en zucht, waarna ze haar telefoon pakt om te kijken wie haar gebeld heeft. 'Onbekend' ze twijfelt, moet ze wel opnemen?
Sorry dat het weer even duurde voordat ik een nieuw hoofdstuk plaatste... Ik was erg druk en heb daarbij van de week weer te horen gekregen dat ik een blessure heb, wat betekent dat ik nu weer 3 dagen in de week naar de fysio moet om te revalideren... Nu is het al mijn 3e blessure aan dezelfde knie dus het was een nogal heftige tegenslag... ik probeer vanaf nu wel meer te plaatsen, maar kan nog niks beloven.
Anyways, ik hoop dag jullie het weer een beetje een leuk hoofdstukje vonden xx
