Pov. Esmée
Ik zit nog in mijn kamer te wachten op de uitslag van de foto's van de ribben als Frenkie binnen loopt. "Hee, weet je al meer?" Vraagt hij lief. "Nope... ik ben best wel zenuwachtig..." zeg ik eerlijk. "Het ziet er wel echt uit hoor. Ze je eigen bed in een kamer." Grinnikt Frenkie. Ik glimlach. Ik ben blij dat hij me altijd kan opvrolijken ook nu. "Wil je erbij komen liggen?" Vraag ik. "Vindt jij dat niet vervelend dan?" Vraagt hij bezorgd. "Nee ik vind het juist fijn als ik hier niet alleen lig." Glimlach ik en schuif een beetje op om ruimte voor hem te maken. Hij stemt dan in en gaat naast me liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en hij slaat zijn arm om me heen. Dan komt de dokter aan. "Esmée Rijkshof?" Vraagt de man. "Ja dat ben ik. Zeg ik en geef de man een hand. Frenkie doet hetzelfde. "Ah, jij bent zeker haar vriendje?" Zegt hij grijnzend. Ik voel mijn wangen rood worden maar zeg dan toch "nee hij is gewoon een goede vriend" en ik glimlach naar Frenkie. Het lijkt alsof Frenkie ook rood wordt, of lijkt dat maar zo. "Oke, nou goed laat ik maar beginnen, je ribben hebben flinke klappen te verduren gehad... Het is het handigste als je even 2 weken een korchet omdoet, voor de stevigheid. Het is dan niet handig als je alleen bent, dus misschien kan je het beste naar je ouders, of andere familieleden om daar die 2 weken te verblijven." Zegt hij. Ik slik en voel dat Frenkie zacht in mijn schouder knijpt. Ik kijk hem aan. "Ehm dat zal lastig gaan ben ik bang, maar..." begin ik terwijl Frenkie me in de rede valt. "Maar ze kan wel bij mij blijven, dus ik zal goed op der letten en haar niet te veel laten bewegen zodat ze goed kan uitrusten." Ik kijk hem verbaasd aan. "Toch Esmée" dringt Frenkie aan. "Eh Ehm ja" zeg ik nog steeds verbaasd. "Weet je het echt zeker, ik kan gewoon contact met je familie opnemen?" Zegt de dokter bedenkelijk. "Nee nee dat hoeft niet, ik weet het zeker" zeg ik snel met een glimlach. "Oke nou dan mag je straks gaan, als je korchet is aangemeten, ze zullen er wel over 10 minuten zijn om dat af te ronden. Dus ik geef u nu alvast een hand. Veel succes, rust goed uit en dan zie ik jullie weer over 2 weken" zegt hij en schud mijn hand. "Let jij een beetje goed op Esmée, ze mag echt niet te veel doen, anders duurt het alleen maar langer" zegt hij daarna tegen Frenkie en schud hem ook zijn hand, nadat Frenkie had gezegd dat hij daar voor zou zorgen. Als de dokter weg is zucht ik diep. 2 weken niks... dat wordt nog lastig. "Het komt goed, ik ben bij je en samen komen we hier doorheen" zegt Frenkie lief terwijl hij voorzichtig een knuffel geeft. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en hij streelt mijn haar, waar ik rustig van wordt. Ik sluit even mijn ogen. Een paar minuten later word ik wakker van Frenkie die me zachtjes wakker schud. Ik kijk op en zie iemand met een korchet staan. "Ah goedemiddag mevrouw Rijkshof, we gaan even je korchet aan meten. Dus als je even zou willen gaan staan" zegt de vrouw vriendelijk. Ik doe wat ze zegt en ze meet hem op. Als ze klaar is zegt ze, "ik ga even de goede maar halen en dan kan je over ongeveer een kwartier weg." Ik knik dankbaar en geef haar nog een hand. "Zorg goed voor je vriendin, ze heeft je nodig. Maar ik twijfel er niet aan dat je dat niet zou doen. Je kan zo zien dat je heel veel voor haar over hebt" zegt de vrouw en loopt voor we nog kunnen reageren weg. Ik draai me om en Frenkie kijkt snel weg. Bloosde hij nou? Nou ja het zal wel. "Wat zeiden ze eigenlijk bij jou?" Vraag ik. "Dat ik moet letten dat de wond wel minder wordt en niet erger wordt. Zolang alles goed gaat en het heelt goed hoef ik niet meer terug." Zegt hij. Ik knik. Dan komen Kasper en een meisje binnen gelopen. Ik lijk haar te herkennen, maar kan niet plaatsen van wat. "Hee, en wat is de uitslag?" Vraagt Kasper terwijl hij me een voorzichtige knuffel geeft. "Ik moet rust houden en krijg 2 weken een korchet... daarna moet ik weer terug komen en kijken ze hoe het er dan voorstaat" leg ik uit. "Hoi ik ben Lizz, de vriendin van Kasper. Ik heb al heeel veel over je gehoord van Frenkie, volgens mij heeft hij het over niks anders gehad toen je weg was." Zegt ze lachend. "Oh nou ik ben Esmée, wat je dan waarschijnlijk al wist" zeg ik en we geven elkaar een knuffel. Ik stiekem even naar Frenkie, en zie hem rood worden. "Maar kan het zijn dat ik jou ergens van herken?" Besluit ik maar gewoon te vragen. "Ehm ja, ik reed met een groepje kinderen langs toen je naar binnen werd gesleurd door Quinten" zegt ze. Mijn ogen worden groot. "Dus dat betekent dat ik aan jou te danken heb dat ik hier nu sta? Ik dacht echt dat jullie allemaal te dronken waren om helder te kunnen nadenken" zeg ik. "Nou ja dat klopt wel bij die anderen. Ik daartegenover had maar 1 glaasje op." Zegt ze. "Maar je hebt het meer aan Frenkie te danken dat je hier staat hoor, hij liet een foto zien van je, en heeft je daarnet hier weggehaald. Ik heb je alleen gevonden." Zegt ze verlegen. Ik mag haar wel, ze heeft wel hetzelfde karakter. "Alsnog bedankt. Zonder jou had Frenkie niet geweten waar ik had gezeten, en had hij me ook niet kunnen halen." Zeg ik glimlachend. "Het is ook niet alleen aan mij te danken hoor! Ik had Justin nodig om de deur open te krijgen en was blij dat Kasper en Justin hem konden vastpakken voor hij me nog een keer kon slaan." Zegt hij verlegen. "Nou dan allemaal bedankt" zeg ik uiteindelijk maar en iedereen moet lachen. "Zo jullie hebben al mensen geregeld die jullie komen ophalen zie ik! Nou goed laten we dan maar snel je korchet omdoen, dan kan je daarna gaan" zegt de vrouw die binnen komt lopen.
Een kwartier later zitten we in de auto onderweg maar Frenkies huis. Ze hebben net verteld dat daar ook Justin, Matthijs en Donny met hun vriendinnen zijn. Ben benieuwd hoe ze zijn!
