Always And Forever |Kol Mikaelson|

XXVII

Ja jak to ja nieogarnięta mimo wieku hybryda przeklinałam samą siebie za to, że nie zamknęłam za sobą drzwi do piwnicy. Skutki były oczywiste, ale czy Rose nie miała być z Hayley? Nie wiedziałam co zrobić, Rose nie mogła zobaczyć Kola w takim stanie, nieopanowanego, bez uczuć, zbyt szczerego. To jakby porównać wampira bez człowieczeństwa do pijanego człowieka tyle, że z tą różnicą że wampir nie odbija się od ścian. Jednak Rose to jeszcze dziecko, a ja chyba popełniłam błąd zabierając ją ze sobą czy to do Mystic Falls czy do Nowego Orleanu.

-Rose, skarbie nie powinnaś być na górze z Hayley i Hope?

-Niby powinnam, ale chciałam się Ciebie zapytać czy nie zostaniemy tutaj na dłużej, bo zaczęłam się zaprzyjaźniać z Hope wiesz?- mówiła jeszcze nie świadoma co ja tutaj robię.

-Wiesz co jeszcze nie wiem na ile tu zostaniemy, ale skoro zaczynacie się z Hope dogadywać to zostaniemy na dłużej- powiedziałam i w tej chwili Kol wystawił swoje ręce przez kraty w drzwiach.

-Czyli zostaniecie na dłużej?- nienawidzę go za to.

-Mamo. Kto tam siedzi?- tego pytania się obawiałam, nie mogłam jej o nim powiedzieć ale skoro już tu jest niech wie co jej tatuś odpierdolił.

-Widzisz kochanie wiesz, że twój tata jest pierwotnym wampirem, tak?- zapytałam na co ona pokiwała twierdząco głową- właśnie, wampiry kiedy są złe, smutne lub po prosu muszą to wyłączają emocje i nic nie czują ze względu na bliskich, albo co gorsza dla samych siebie bo chcieli znieść złe rzeczy jakie im się przytrafiły, a sami nie mogli wytrzymać. Rozumiesz?- zapytałam.

-No powiedzmy, ale to jest strasznie skomplikowanie, wiesz?

-Wiem i właśnie dla tego czekałam na odpowiedni moment, żeby Ci o tym opowiedzieć, a skoro już jesteśmy w takiej a nie innej sytuacji to muszę Ci wytłumaczyć o co w tym chodzi, żebyś nie miała do nikogo żalu za to co zrobił. Chociaż to bardzo trudne.

-Postaram się zrozumieć- powiedziała- ale powiedz o co chodzi. Czemu tata jest tu uwięziony? 

-Bo wiesz, wtedy w Mystic Falls kiedy zostałaś z bliźniaczkami i ciocią Caroline, a ja z tatą poszliśmy na randkę stało się coś złego dla mnie i dla taty. Mi się udało wyjść z tego cało, natomiast jemu nie do końca. Jego psychika siadła-mówiłam to patrząc na niego- ale ja spróbuję go naprawić jak najszybciej się da. Wiesz, że twoja mama się nigdy nie poddaje.

-Wiem- odparła - a będę mogła z nim porozmawiać?

-Wiesz co, przyjdź za godzinę ok? Wtedy z nim pogadasz i nie zrobi ci krzywdy.

-Dobrze!

-No to pędź do Hope i Hayley- powiedziałam na co ona szybko pobiegła po schodach na górę - za to ty...-zaczęłam odwracając się w stronę Kola.

-Uwierz mi, nigdy Ci się nie uda- powiedział opierając się o kraty w drzwiach na co liczyłam.

-Zobaczymy. Jeszcze będziesz mnie błagał żebyśmy się znowu zeszli.

-To my razem nie jesteśmy?

-Nie od chwili gdy wyłączyłeś człowieczeństwo bo Davina Cię zmusiła- powiedziałam i szybko podbiegłam do krat i skręciłam pierwotnemu kark, żeby nie stawiał oporu gdy go przywiąże do krzesła. 

Weszłam pewnie do lochu z drewnianym krzesłem, postawiłam je na na środku celi i podeszłam do Kola, który na całe szczęście jeszcze leżał nieprzytomny, pozbawiony życia co jest normalne u wampirów. Wzięłam go pod ramię i przeniosłam go na krzesło po czym poszłam na górę po sznur nasączony werbeną i jakiś łańcuch tak dla pewności. Jestem przekonana, że nie ruszy się nawet na centymetr, a nawet jeśli to bardzo go to zaboli. Prawie tak jak mnie serce zabolało na jego widok.

Czekam tak i czekam a on się jeszcze nie budzi, jeżeli to jeszcze chwile potrwa to zwariuje-powiedziałam do siebie w myślach.

Czekałam około 10 minut, aż w końcu śpiąca królewna się obudziła.

-No!- westchnęłam - dłużej nie chciałeś spać? - zapytałam podchodząc do niego z całkiem pokaźną strzykawką z werbeną mocno stężoną, aby nie wróciły mu tak szybko siły.

-Co ty robisz?! - zapytał lekko oburzony.

- Słuchaj - zaczęłam - zaraz masz rozmawiać z naszą córką, więc wole żebyś jej nic nie zrobił. Rozumiemy się? - zapytałam wstrzykując zawartość strzykawki w jego szyję. On tylko lekko zasyczał - Potraktuje to za tak. A wracając to musimy jeszcze porozmawiać - nie dokończyłam.

-Ciekawe o czym? O nas? O Rose? Czy może o tym, że jako rodzic postąpiłem niewłaściwie wyłączając uczucia?- pytał.

-O wszystkim - powiedziałam prawie bez uczuć z kamienną miną. Wyszłam na chwilę przed celę po krzesło, wniosłam je do celi i postawiłam trzy metry na przeciwko Kola - Tylko pamiętaj, jeden gwałtowny ruch i możesz nie dożyć jutrzejszego dnia - powiedziałam wyjmując kołek z białego dębu.

-Skąd ty go masz? - pytał.

-Wiesz co? To jedno z tych pytań na które nie musisz znać odpowiedzi - odparłam -  wracając do tematu, zadam Ci pytanie a ty na nie odpowiesz i nic ci się nie stanie, natomiast jeśli nie odpowiesz to ten kołek znajdzie się coraz to bliżej twojego pozbawionego uczuć serca. Mam nadzieję, że wszystko jasne.

- Ta, ale pozwól, że to ja zadam ci pierw pytanie - powiedział ciężko na co pokiwałam głową - Od kiedy stałaś się taka zimna? - zapytał. W sumie zimna jestem tylko dla tych osób, które mi coś wyrządziły lub nie są ze mną w zgodzie co jest dosyć częste. On powinien to wiedzieć, bo od kąt znowu mogę być blisko niego on musi to utrudnić na wszelkie możliwe sposoby.

- Wydaje Ci się - powiedziałam biorąc krzesło zza drzwi i stawiając na przeciwko niego.

-To przez to, że gdy tylko tu wróciłaś zobaczyłaś mnie z Daviną, później mi wybaczyłaś, ale koniec końców i tak mnie znienawidziłaś bo wyłączyłem człowieczeństwo, mam rację? - nic nie odpowiedziałam. Dobrze znał odpowiedź. Chciał mnie tym jeszcze bardziej dobić, po prostu on jako jeden z nielicznych dowiedział się za dużo rzeczy o mnie niż powinien - uznaje to za tak.

Jeszcze Ci przypomnę tę chwile 

-Więc chciałaś pogadać. Pytaj o co chcesz- odparł pewnie.

- Co sądzisz o naszej córce?