To be with Strangers

Chapter 28

Parehas lang kaming gulat sa sinabi ni Caldwell sa amin. Sa totoo lang ay di pa siya nag sisink in sa akin, kaya tinignan na lang ako ni Vien at hinawakan ng mahigpit ang kamay ko "Magkikita pa naman tayo bukas di ba? Una na ako girl may magsusundo pala sayo yieee ang pogi ha? great choice bukas na lang girl bye! Love you!" parang kanina lang eh ayaw niyang magkahiwalay kami, ngayon tumakbo na lang siya at iniwan niya na ako.

Bumalik na lang ang atensyon ko sa kanya nang magsalita na siya "Is she your friend? I don't see her when you and your friends visited me on the hospital, Did I meet her already before I got into accident?" curious niyang tanong ngumiti  ako sa kanya bago ko siya sagutin

"Oo kaibigan ko rin siya at katrabaho ko din parehas kami ng pinagtratrabahuhan na malapit ng... hindi, uh-uhm anyways no, di pa kayo nag kikita dati ngayon lang kayo nag meet ni Vien, wait maiba tayo what brings you here?" He hold my hand then smiled at me oh my gosh! His smile relieves all the stressed I'm holding at work.

Tatlong araw na nung huli kaming magkita pero feeling ko ang tagal na nun namiss ko na siya agad "Well I'm here to pick you up from work, I asked my mom where you work and she said here, I remember what you told me this is where we first met right? and also she is a good friend of one of the shareholder of this hotel but they are not here, but don't get me wrong I came here for you" dapat ay masaya ako pero naalala ko lang ang nangyari sa akin kanina kaya napansin niya ang pag iba ng itsura ko

"Hey are you okay? Is there a problem? Namumula din yang kaliwang pisngi mo anong nagyari dyan?" umiling na lang ako at niyaya na siya "Nahampas ko yung pisngi ko kanina may lamok kasi at pagod din siguro, Tara na" di na lang niya ako kinulit kahit gusto niya pa talaga ako tanungin, ngumiti siya at pumunta na kami kung saan naka park ang kotse niya, pinagbuksan niya ako ng pinto bago siya sumakay at pinaandar niya agad ito.

Naging tahimik lang ang byahe namin pero napapansin kong tumitingin siya sa akin kaya ako na lang ang unang nagsalita. "Kailan ka pa nakalabas sa hospital? Di mo man lang sinabi na lalabas ka na muntik pa kitang dalawin ulit" napatawa siya ng bahagya sa sinabi ko

"Kahapon lang, sorry if I didn't tell you, I just want to surprise you and I think it worked right?" ngumiti at tumango na lang ako sa sinabi niya "By the way how are you?" sinagot ko ang tanong niya habang nakatingin sa labas

"Okay naman, pero mas okay sana kung naaalala mo na ako" biglang tumahimik siya sa sinabi ko at makikita mo sa mukha niya ang pagiging malungkot, hays Aichi baliw ka talaga dapat di mo yun sinabi!

"Joke lang Caldwell, wag mo nang isipin yung sinabi ko, okay lang ako ang importante magkasama tayo" ngumiti naman siya pero bakas pa din sa mukha niya na naguguilty siya dahil di niya pa rin ako maalala pero nakikita ko naman ang effort niya sa akin para makasama lang ako kaya hinawakan ko siya sa pisngi niya kaya napatingin siya saglit sa akin

"Buti na lang nandito ka, kahit papaano nawala ang pagod ko, kahit di mo ako maalala masaya na akong kasama ka I lov-" bigla akong nahiya kasi baka ma weirdan siya sa mga pinagsasasabi ko alam ko na pinoprocess niya pa lang ang lahat sa amin, but when the car stopped for a while he looked at me that made me nervous

"Why did you stop? Say it." I looked at him again and admire his presence in front of me "I badly miss you Caldwell, I'm hoping that one day you will remember everything we had, I love you and I always will" before he drive the car again he kissed me softly on my lips

"Those three days are just like hell to me for not seing you, I miss and I love you too beautiful" di ko alam pero di ko mapigilan na kiligin sa kanya, sa-sandali di ba talaga nakakaalala to? Umaacting na lang ata siya para asarin ako e, porket alam niyang di ako tatanggi aba loko to ah!