Partner Of My Heart ๛ PJM

36.BÖLÜM

Siz benim biasımı biliyor musunuz? Hadi tahmin edin😜

Vote-Yorum💜

(Mina)

1 ay sonra..

" Jimin ne işimiz var ki dışarıda~ evde güzel güzel oturmak varken niye kendimizi yoruyoruz!"

" Hayatım, aşkım, sevgilim süpriz dedim ya.! "

Göz devirsende bunu görmediğini biliyordum çünkü gözüme saçma sapan kumaş bağlamıştı. Açma dese açmazdım; yani, sanırım.

Hem ayrıca nerden çıkmıştı bu? Ben 7 aylık hamileydim, 7 ay! Zaten her yerim ağrıdan çatlıyordu.

Bir de bugüne kadar kendisi beni doğru düzgün ayağa kaldırmazken...!

Araba hala yoluna devam ederken sıkıldığımı belli etmek için ofladım.

" Geldik sevgilim oflama artık, hem seni çok mutlu edecek."

" İyi!" diye triplenircesine konuştuğumda kıkırtısı kulağıma ulaşmıştı.

Kısa sürede duran araba ile hevesle "Artık gözümü açabilir miyim?" diye sormama karşılık " Hayı~r" dedi.

Omuzlarımı düşürdüğümde bana yardımcı olmasını bekledim.

Karnıma doğru baskı uygulayan kemerimi çıkartıp elimden tutup inmeme yardımcı oldu.

" Kucağıma alıyım mı seni?" diye muzurca konuşmasıyla koluna vurdum.

" Tamam sustum."

Bir eli belimi desteklerken diğeriyle de elimizi kenetledi. Önümü görmesem de Jimin sayesinde. Hiç zorlanmadan ilerledik.

Bir binanın içindeydik sanırım çünkü asansör kullanmıştık. En sonunda durduğumuz "Hazır mısın sevgilim?" diye fısıldadı kulağıma doğru.

" Evet, açar mısın artık! Hayır en fazla ne olabilir ki!" derken kapı açılma sesiyle birlikte gözümdeki kumaş kayınca annemi gördüm.

Gözlerim büyürken kalbim hızlı hızlı çarpıyordu. Jimin'e döndüğümde gülümseyerek bana bakıyordu.

Tükrüğüm boğazımda takılı takırken annemin bana sarılmasıyla hıçkırıklarım ağzımdan kaçtı aynı zamanda da yanaklarım göz yaşlarımla sulandı.

Kollarım annemin sırtında birleştiğinde sımsıkı sarıldım. Bir insan kaç yaşında olursa olsun annesinin hep ayrı bir yeri oluyordu.

" Mina'm, güzel kızım.."

Elleri yüzümü arasına aldığında yanaklarımı siliyordu ama hiç boş kalmadan yenileri ekleniyordu.

" Gel, gel içeri geçin hadi."

Annem içeriyi eliyle gösterdiğinde babamın bu evden beni kapı dışarı edişi geldi, artık kızı olmadığını söyleyişi..

Tereddüt ettiğimi fark edince Jimin elimden sımsıkı tuttu.

" Bana güven her şey yoluna girecek."

Gözlerindeki ışığa inandım  ve başımı hafifçe salladım.

Önümdeki eşikten içeri adımımı attığımda gözlerim ister istemez evin içinde dolaştı.

Her şey aynıydı; değişen yoktu peki, peki babam, babam da aynı mıydı? Beni affetmiş miydi?

Her zaman oturduğu koltuğundan dışarıyı izlerken aslında babasının arkasında olduğunu bilmek isteyen, babasının güvenli kollarına sığınmak isteyen o küçük çocuğun içimdeki seslenişlerini duydum.