Unicode
မနက်ခင်းထလိုက်တော့ ပထမဆုံးခေါင်းထဲဝင်လာတာက သူစောင်ကောင်းကောင်းခြုံပြီး နွေးနွေးထွေးထွေးမှအိပ်ရဲ့လား။ အရင်တုန်းကဆို သူစောင်လွတ်နေရင် ကိုယ်ကပဲအအေးမိမှာစိုးလို့ ခြုံပေးရတာ။ ညတိုင်းအိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တာက အထီးကျန်နေတဲ့ငါ့ဘေးမှာသူမရှိတာကြောင့်။ မက်တိုင်းလဲ ရင်ခွင်ထဲ ထည့်သိပ်ပေးမယ့်သူကအနားမှာမဟုတ်။
ဆေးရုံသွားဖို့ပြင်ဆင်နေရတယ်။ ရေချိုးခန်းကထွက်ပြီး ဗီရိုထဲက အင်္ကျီတွေရွေးနေတုန်း ကုတ်အင်္ကျီအရှည်ကိုမြင်တော့ ကုတ်အင်္ကျီအရှည်ကြီးတွေဝတ်ရင် အရမ်းစမတ်ကျပြီးကြည့်လို့ကောင်းတဲ့ကောင်မလေးကို သတိရလာမိပြန်။ ပြောရရင် သူ့ကိုမလွမ်းရတဲ့ အချိန်တစ်စက္ကန့်မျှမရှိ။
အပေါ်ထပ်ကနေအောက်ဆင်းလာပြီး မနက်စာစားတော့လဲ စားလို့မကောင်း။ ပြောရမယ်ဆို ဘာမှစားမကောင်း၊ စားမဝင်သလို အိပ်လဲမပျော်ဘူး။ စားမြိန်တယ်ဆိုတာ သူနဲ့အတူတူစားတဲ့အချိန်မှသာ။ ကိုယ်ချက်သမျှဟင်းတွေကို အားရပါးရစားတဲ့သူနဲ့သာ တူတူစားချင်တယ်။
အခုဆို Jane Chae ဆီကိုသွားပြီး လူနာအမြဲတမ်းစောင့်ပေးရတယ်။ Chae ကိုပြုစုနေရတယ်။ အိမ်မှာနေရင် ပိတ်လှောင်သလိုခံစားရတာကြောင့် ဆေးရုံကဆေးနံ့ဘယ်လောက်နံနံ ဆေးရုံဆီပဲထွက်လာဖြစ်တယ်။ နည်းနည်းလွတ်လပ်လို့။ ဘေးနားက အမေလွှတ်ထားတဲ့ ကိုယ်ရံတော်တွေကအမြဲပါတာပေါ့။
"Chae သတိမြန်မြန်သတိရတော့လေ ငါနင့်ကို Lisa နဲ့မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်လေ"
ငိုချင်လာတာကြောင့် Chaeဘေးနားကထပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုငေးနေမိတယ်။ တစ်ခါက Jane ကိုဇတ်တွေနာအောင်အထိ ငေးကြည့်ဖူးတဲ့ကောင်မလေးကိုသတိရလာပြန်။ ကိုယ်သေကြောင်းကြံတာကို ကယ်ခဲ့ရလားဆိုပြီး စိတ်တိုခဲ့ရတဲ့ ကောင်မလေး။ အခုဆို သူဟာ Janeရဲ့ အသက်ကိုကယ်ခဲ့တဲ့သူ၊ Jane နှလုံးသားကိုပိုင်ဆိုင်သူနဲ့ Jane ဘဝတစ်ခုလုံးကိုစိုးမိုးသူသာ။
