Ateşin Kızılı

•1.Bölüm•

OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN....

DÜZENLENDİ✔️

 
Hastaneden çıkmış eve doğru yürüyordum. Size biraz kendimden bahsedeyim ben alev yirmi iki yaşında sıradan bir hemşireyim kızıl saçlarım ve mavi gözlerimle herkesi hayran bırakacak kadar güzelliğim var. Egolu değilim çevremdekiler öyle der. 

Tam iki gündür hastanedeydim. nöbetim vardı. Şuan hastane evime yakın olduğu için yürüyerek gidiyordum. Şöyle ki aslında benim dört günlük nöbetim vardı ama en yakın arkadaşım begüm bir günlük benim yerime geçti, eğer ki dört gün uyumadan geçirirsem ölürüm.

Gecenin karanlığında yolda ilerlerken birine çarptım tam geriye düşücekken belimi kavradı karanlıktan dolayı pek gözükmüyordu kim olduğu ama baya iri, yapılı biri bir süre öyle durduktan sonra hemen kendime gelip konuştum.

-pardon

-sorun değil

Diyip yoluna devam etti bu ne ya bi afralar tafralar insan bi özür diler.
Sesi baya erkeksi ve gürdü.

Eve varınca direkt içeri girdim saat epey bi geç olduğu için ses etmeden odama girdim. Size ailemi de tanıtayım benim babam ve annem çok iyilerdir. Yani filmlerde, kitaplarda gördüğünüz gibi kötü baba rolü ya da, annesi terk etmiş değil. Beş yaşında erkek kardeşim var adı mirza.

Oturduğumuz mahalleden bahsedeyim buranın adı Demirel ben pek bilmiyorum ama mafya'ya aitmiş. Gündüzleri kavga, gürültü adam yaralama eksik olmaz. Serseri, psikopat doludur. Geceleri pavyon, barlarda çok ses olur hatta bu yüzden hastanede sabahlamak istediğim günler oldu.

Üzerimdekileri çıkartıp yatağa yatıp ışığı kapattım.

➰➰

Gözlerimi araladığımda hemen yatakta doğruldum saate baktım Allah kahretsin yarım saatim var hastaneye gitmek için hemen yataktan kalkıp lavaboya gittim rütin işlerimi halledip odama döndüm dolabımdan hemşire üniformasını alıp giydim, Saçlarımı tarayıp yukarıdan sıkı bir at kuyruğu yaptım.

Makyaj pek sevmem daha doğrusu yüzümün makyaja ihitiyacı yok. Odamdan çıkıp mutfağa ilerledim

-günaydın

-günaydın kızım

-günaydın abya

Mirzaya öpücük atıp anneme döndüm

-anne babam yok mu?

-erkenden çıktı kızım işleri varmış

-anladım neyse ben gidiyorum hastaneye geç kalıyorum

-kahvaltı etseydin

-hastanede atıştırırım bir şeyler

Diyip evden çıktım hızlıca yolda yürüyerek hastaneye koşmaya başladım insanlar dönüp bana bu niye böyle deliler gibi koşuyor diye bakıyorlardı ama bilmiyorlar ki ben geç kalırsam o hastaneden atılırım.

Hastaneye nefes nefese girdim saatime baktığımda daha beş dakika vardı oh yetişmiştim.direkt bizim için ayrılan odaya girdim çantamı dolabına asıp, yaka kartımı  üstüme astım odadan çıkıp hastalarla ilgilenmeye başladım.

Tam hastalar bitti dedim taki asistan gelip bana hasta geldi diyene kadardı. Derin bir nefes alıp hastanın kaldığı odaya yürümeye başladım kafamı kaldırdığımda kapıda iki tane siyah takım elbiseli adam duruyordu.

Biraz tırssam da belli etmeden içeri gircekken önümü kestiler

-hemşireyim hastaya bakmam lazım

Der demez önümden çekildiler ben bunlara küfür ede ede içeri girdim hastaya baktığımda bu adam bir yerden tanıdık geldi ama kim biraz daha inceledikten sonra yanına gittim. Kolundan bıçaklanmıştı çok derin değildi fakat dikiş istiyordu.

-geçmiş olsun

-işini çabuk hallet hemşire işim var

-sizin ne kadar işiniz varsa benim de o kadar var gördüğünüz gibi işimi yapıyorum.

-of ne çok konuştun lan bu da kafa

Birden bağırınca bir adım geriledim şimdi hatırladım bu ses dünkü bana çarpan şahıstı. Sinirle dikiş malzemelerini alıp yanına gittim yavaşça gömleği çıkarttım şimdi baya kaslı maslı ama umrumda değil bir kere öküz ya koluna sinirle hızlı hızlı yapıyordum.

Ben onun koluyla ilgilenirken o bana bakıyordu. Dikiş bitince malzemeleri toplayıp adama döndüm ismini daha bilmediğim için

-İki gün sonra pansumanınız var gelirsiniz

-eyvallah hemşire

Bana bakarak gömleğinin düğmelerini iliklemeye başladı ben Gözlerimi ondan kaçırıp tekrardan

-geçmiş olsun

Dedikten  sonra odadan çıktım ilerlerken karşıda begüm ve karan'ı gördüm biliyorsunuz ki begüm benim arkadaşım, Karan da onun nişanlısı bir ay sonrada düğünler var.yanlarına ilerledim bıkkınca konuştum.

-selam

İkisi de selam verdikten sonra Karan bana dönüp konuştu

-hayırdır canını sıkan biri mi var alev yüzün asık gibi

-yok ya daha demin öküz, salak, kalas birinin koluna dikiş attım da ona sinir oldum.

Karan önce kaşlarını çattı sonra gülüp arkama baktı. Arkamı döndüğümde o adamla burun buruna geldik. Biraz geriledim yutkunup onun simsiyah gözlerine baktım. Hafif gülümsedim işte şimdi sıçtım adam bana Alayla bakarak kaşlarını havaya kaldırdı.

-kimmiş o öküz, kalas, salak ve koluna dikiş attığın kişi

-şey daha demin birine attım da

-yalnız hatırlatayım daha demin benim odamdan çıktın

-yok ben size demedim gerçekten

-inanayım mı

-bence inanın

Begüm ve Karan gülmemek için kendilerini sıkıyorlardı o adam ise bana Alayla bakıyordu. Karan söze girdi

-evet sizi tanıştırayım

-bu ateş Demirel bu da alev kaya

Ne dedi o Demirel mi şıçtım çok büyük sıçtım zaten adamın suratından da belli oluyordu.....

-1.Bölüm sonu-

🖤