Reycepaz's Reverie (Completed)

Chapter 22: Accept

Reycepaz's Pov

SHE'S HERE, mula sa pushable na pinto ay natatanaw ko na ang likod niya. Binuksan ko na ang pinto at dahan dahan na akong lumapit,

"Oh you're here, Reycepaz."

I startled when I saw the woman I'm not expecting who she could be.

"S—Savannah?"

"Yes, ako nga..."

Tila para bang naguguluhan ng tuluyan ang isipan ko ng malaman ang likod ng lahat ng bagay na'to ay ang presidente ng mga studyante ko. Like I said before Savannah is one of the most trustworthy students I have, but I didn't expect that she's here joining me on the table.

"P-Pero bakit?" naguguluhang tanong ko sa harap niya ngunit wala itong ginawa kung hindi ang tumawa ng tumawa.

"As I expected, talagang magugulat ka kapag makita ang tulad ko"

" W-What do you mean?" Nauutal kong asik.

"You don't need to hear it from me. Alam mo naman diba na bawal ang ginagawa mo na'to? At talagang naghanda ka pa huh-"

Wala nang salitang lumabas pa mula sa bibig ko matapos marinig ang explenasyon nito.

She's dangerous.

May kakaiba akong nararamdaman mula sa kaniya, mula sa pagkakasalita nito hanggang sa kanyang mga expresyon. She's not the Savannah I've known in school, ibang-iba ang tindig nito sa loob at ngayon na nasa labas ito ng university.

"Anyway, I'm just here to check their food but the owner said that this gourmet house is already reserved by you. I guess, you have a girl that you're going to meet this evening."

I just remained silent at pinakinggan lang ng maigi ang mga pinagsasabi nito.

"And also, I'm here to remind you that whatever you're doing will really lead you to doom. " Pataray nitong sambit bago kinuha ang porch sa lamesa at tumayo.

Hindi parin ako umimik hanggang sa umalis na'to at unti-unti ng naglaho sa aking paningin.

"Adios, Reycepaz." Huling mga bati pa nito sa'kin.
         
                                      𒋝

I changed my mind.

I'm not going there, I saw them, I saw him talking to someone.

N—No, it can't be. I prepared for this night at mauuwi lang sa ganito?

Hindi na ako tumuloy pa at pa-atras na akong tumatakbo. Hindi ko rin namamalayan na tumutulo na pala ang mga maiinit na butil ng aking luha mula sa aking mga mata.

Ang dumi ko, oo, dapat lang 'yun. Hindi dapat ako pumapatol sa isang guro.

No, maybe he didn't like me. Should I go home? P—Pero ano ang sasabihin nina mama't papa pag makita nilang umuwi ako na walang napala?

I don't want them to worry anymore. Ugh! Hindi ko na alam kong ano ang gagawin ko.

Para bang may sariling pag-iisip ang katawan ko at agad na itong pumara ng taxi. Kahit lumuluha ay nagawa parin nitong sabihin kung saan ako ba-baba.

"Are you okay ma'am?" The driver asked me from the reflection of the mirror. Na kung dati pa ay blur lang ang makikita ko ay ngayon mas wala na akong nakikita dahil na rin sa mga luha na sumsagabal sa aking mga mata.

"Yes, manong wala ito. Nadulingan lang po" sagot ko naman sa kanya habang pilit na ngumiti.

"Ma'am, let me say something. Kung iniwan mo ang partner mo na hindi niya alam ang tunay na dahilan kung bakit ka umalis, pakiusap po na sana alamin mo muna kung ano talaga ang tunay na nangyari. I don't either know both of your situations, at hindi ko rin po siya nilalabanan. I just want to say this to make you feel better."