ISA LANG talaga ang masasabi ko sa mga pagkakataong 'to.
Astonishing!
Hindi talaga makikita na luma na ang gymnasium dahil sa ginawa nila. They polish every little corner, from the ceiling to the floor, from entrance to exit.
They also use a color scheme where you cannot only feel the calm in your eyes, but also you can really feel the event.
The Harbour Blue color is just right to feel as if you are floating in the middle of the pacific ocean. The color gray cloud also blends here which gives you a strange feeling as if you are jumping on light and cozy clouds. And last, the Dark Teal which gives you a weird, but sensational feeling as if you are being dragged into the forest with thick blue dew. These three colors brought life to every wall and design to the venue.
Medyo kaunti pa ang mga tao ang nandito dahil abala pa ang mga ito sa paghahanda para sa patimpalak na mangyayari maya-maya lang, ngunit makikita talaga sa mata ng mga manonood ang pagkakamangha at hindi makapaniwala sa nakikita.
They proved that impossible is just a word, and you can actually show it.
"Well..well..well, job well done Mr. Madigan"
"No, I'm not done yet..." Sambit ko naman sa gurong lumapit sa'kin na mukhang alipunga.
Kung may hindi man ako nagustuhan sa mundong ito, ito ay ang babae na'to at pati na rin ang ibang mga kasamahan niya.
Hindi ko alam kung bakit ako naiirita sa kanila, I can't explain, basta parang tumataas ang dugo ko sa kanila. Maliban sa marumi nilang pagpatakbo sa unibersidad na'to, I just hate them for who they are.
"Oh I forgot, ikaw pala ang host for this event. Oh siya mauna na ako, good luck then!" Huling sambit pa nito bago tumalikod.
Yes, she's right. I'm the one hosting this event. Hindi naman ako nag-volunteer, pero ako lang ang pinili nila dahil maliban sa meron daw akong lakas na loob na humarap sa maraming tao-at sinong may sabi ha!
Sinong may sabi na Extrovert akong tao? Halata naman siguro na nanginginig ang kamay ko kahit studyante ko lang iyong kaharap ko, paano na kaya ngayon na buong mag-aaral at lahat ng mga executive staff ay manonood?
Parang may sayad ata sila sa utak eh, ako na nga 'yung nag-donate ng budget para dito sa event na'to tapos ako pa 'yung magiging host? Aba, parang inaasa na nila lahat sa'kin ah, gusto niyo ako na rin ang mag pe-perform tapos ako na rin 'yung mananalo at akin na ang premyo na sa una palang ay galing naman din sa bulsa ko.
Naku lang ha.
Pero maliban daw sa inakala nilang EXTROVERT ako ay magaling din daw talaga ako sa communication. Oh diba! Ayus na ayus ang character ko ah.
Sumasabay sa pakiramdam ko ngayon ang excitement at kaba. Excitement na ako yung magbibigay daloy ng event, at kaba na baka magkakamali ako. Ayaw kung matulad kay Steve na iba 'yung-ah basta.
Habang nag re-review ako ng script na ngayon ay dala-dala ko ay biglang kung napansin na may nakasiksik pala dito na isang-
Pink na papel.
I smiled. When I know that this is from her. This is from the woman I want to be with.
"You can do it, I know you can.." the letter said.
I can't really wait to know and take her to grandma's house right away.
I know this is wrong, I know the romantic relationship between the student and teacher are forbidden, but I believe a person's profession shouldn't determine who they're allowed to love and express their feelings for. Besides, love is a willingness to prioritize another's well-being or happiness above your own.
BINABASA MO ANG
Reycepaz's Reverie (Completed)
General FictionHindi ito basta kwento lang ng napakaboring na pag-ibig, na napakadali para kay bida na makuha ang kanyang mga gusto. Paano kung sasabihin ko sa'yo na sa nobelang ito, ay makakasalubong mo ang tao na may pugitang ulo? Eh paano kung sasabihin kong wa...
