Reycepaz's Reverie (Completed)

Chapter 05: Contagious

TULAD ng inaasahan ko nandito ang dalawa at naka-upo, kaharap ang disciplinarian na kinakatakutan ng lahat.

Lahat, sapagkat kahit kaming mga guro ay pawang nakayuko lang kapag kaharap na ito. Isang salita lang nito na umalis ka sa unibersidad na ito ay talagang aalis ka.

You don't have any choice but to follow her orders. Nakakahiya naman siguro kung kakaladkarin ka ng malalaking gwardyang tatawagin nito.

And aside from that reason, she herself is horrifying enough. Besides, she has this long pointed nose that I wonder why they became long like that, maybe because of genes, you can also see the black dirt under her long nails, gross. She wears a black pointed hat that made with bat wings that I'm sure it's still fresh, since, I can see that some wing are has a blood on it and it's moving, and she also wear a black like a rotten cloth, she also have freckles everywhere in her face, and a pet of crow that she can communicate.

And yes, she's a witch. Not only a mere witch, but she is a Veteran Witch. It means, she's the oldest among the witches in her clan. I don't have more information about them, besides like other species they are always making alibi to not answer my question. They said that it's for my own good, but I didn't get it at all.

Kunting distansiya lang ang pagitan ng sofa na inuupuan ko at sa mga inuupuan nila, kaya't malaya kung nailalagay ang cold compressor sa kaliwang mata ko at magpakawala ng mahabang buntong hininga dahil sa pleasure na dulot nito. Bahala na sila sa buhay nila diyan, basta ako dito magpapahinga.

"Uhhgg.." tanging mga salitang lumalabas sa bibig ko ng maramdaman ang lamig mula rito.

Matagal din kami nakalabas sa Perfect of Discipline and student affairs o kilala bilang PDSA.

Medyo nawala na rin ang itim sa aking mata sabi nila, ngunit lumipat 'yung manhid sa aking puwet dahil sa tagal na pagkaka-upo

Pumunta na rin ako sa infirmary kanina at sabi nito na okay lang daw ako sapagkat, meron akong rare na kondisyon na hindi basta-basta makikita sa ibang tao, tapos inunahan ko na siya at sinabing meron akong ageusia, ngunit sinabi niya na hindi ito ang nakita niya, meron pa daw'ng iba. Na naman.

Aside sa hindi ako makakalasa ng flavors ay hindi rin daw ako nakakaramdam ng sakit. Kahit na pinana 'yung leeg ko ay hindi ko ito mapapansin maliban nalang kung ito ay visible sa aking paningin. Hindi ka man makaramdam ng sakit ngunit 'yung mga sakit na naranasan mo ay siguradong mag-iiwan ito ng mga marks gaya ng, pasa, scars, damage of skin at marami pang iba.

Kaya pala kahit binubugbug ako rati ng ama ko ay hindi ko ramdam 'yung mga sakit, akala ko ay naging manhid na ako. Pati sa suntok ni Josh kanina, natumba man ako pero wala akong naramdaman na sakit. Kahit 'yung lamig kanina sa compressor kahit maraming yelo ang inilagay ko ay tanging katiting lang na lamig ang naramdaman ko.

Ang uri ng sakit na'to ay, tinatawag na CIPA o Congenital insensitivity to pain with anhidrosis. Isa itong genetic na sakit na makikita sa ama ng Lolo ko, my great-grandfather.

Ang nakakaiba lang sa CIPA na meron ako is nakakaramdam ako ng pleasure.

Pleasure, such as doing things that makes me happy. I can feel a little cold and hot too, dahil ito sa malayo na ang narating ng sakit kaya medyo less effective na siya. Usually ang merong mga CIPA ay Twenty-Five years old lang 'yung pinakamatagal silang mabuhay. And I'm 25 years old, it means the gene of having CIPA is going to end on me.

It's funny though that having the test papers of my friend before, to show it to my parents is quite helpful to me right now.

Pinabalik ko na ang lalaking kaaway nito kanina sa kanilang silid samantalang kasama ko ngayon si Josh. Kanina pang walang umimik sa 'ming dalawa. Ayaw ko ring mag salita dahil kahit studyante ko sila ay hindi ko pa lubos na kilala silang lahat at nahihirapan pa akong kilalanin ang mga 'to.