Reycepaz's Reverie (Completed)

Chapter 18: Euphoric

There are two reasons why I am productive this morning. First because I woke up from the sunlight that penetrated through my window. Second, because someone sent me a letter, once said,

"Good morning my lady, hope you're doing fine today."

Sa mundong ito, kahit na anong taon na ay nanatili pa rin ang nakasanayan ng bawat nilalang sa paghatid ng mensahe at ito ang mga kalapati.

I mean, hindi lang naman kalapati, meron naman ding ibat-ibang klase ng hayop na naghahatid ng mensahe, gaya ng kuwago, uwak na may ibat-ibang kulay, bunnies, squirrels, griffon sa mga mayayaman at marami pang iba.

Kalapati lang 'yung palaging ginagamit sa kadahilanang, ang mga ibon na'to ay mas hindi hamak na mahusay sa pagtukoy ng direksyon at madaling maghanap ng paraan kaysa sa ibang hayop.

Kaya hindi na ikatataka pa kung bakit ang mga kalapati ang kadalasang ginagamit sa pagpapadala ng tala o mensahe sa mga mahal sa buhay.

Marami pa rin ang hindi marunong sa paggamit ng tilnik na'to, pero madali lang naman talaga itong gawin.

Kapag gusto mong magpdala ng mensahe sa isang tao, kailangan mo lang ng isang gamit na may malakas na amoy ng may-ari na maari mong ipa-amoy sa hayop—pero please lang, wag naman yung amoy araw at ang mas malala pa ay amoy putok na kilikili.

Baka hindi na mahahatid ng hayop mo 'yung mensahe dahil sa amoy palang ay namatay na ito.

Nararamdaman ko na lang na sa pagbukas ng aking mga mata ay siya rin ang paglawak ng hindi ma-i-paliwanag ng mga ngiti sa aking labi.

Wala na akong ibang maisip at kusa na ring galak na gumalaw ang mga daliri ko at nagsulat.

"Good morning too, my man"

Sulat ko at agad ng tinupi ang papel at ipinasok sa maliit na box na dala-dala ng kalapati, bago ito ipinalipad.

Dahil sa mga ibinigay ko na mga gamit sa kaniya, hindi ko naisip na ito pala ang gagamitin niya sa pagpapa-amoy sa kalapati para matukoy ang direksyon ko. Mabuti nalang at mensahe ang umabot at hindi talaga siya. Jusko, hindi ko pa matukoy kong ano 'yung magiging reaksiyon ko kapag bigla nalang siyang susulpot dito.

It's the weekend so I didn't bother to take a bath early in the morning, besides, there's no class and it's a full rest day for students like me.

Ang tanging ginawa ko lang matapos iniligpit ang aking higaan ay nagtempla ako ng kape at pumwesto sa balcony habang nilalasap ang ihip ng mga hanging binunuga ng mga alon.

Although, I can't taste anything, I can barely say that I can control my senses already.

Alam ko na ang lasa ng mga major na lasa, ito ang sweet and salty. The rest, mapait at matabang na.

Nakakaramdam na rin ako ng sakit, but I can control myself not to feel anything if i'm in a difficult situation.

Anyway, there's really nothing that feels like home, and this is always my home.

While thinking about something, there's someone knocked at my door to grab my attention.

And when I opened the door, I saw a wide smile on my mother's face. What's wrong with her?

"Ma? Are you okay?" Asik ko.

"Okay naman, I'm fine more than the word okay" she replied while I can see how wide her smiles are.

"Then what's wrong with that smile?" Tanong ko sa kaniya habang turo ang mga labi nitong hanggang ngayon ay nakangiti parin.

"Nothing sweetheart, I'm just glad to see you happy these past days, I'm observing you and I know that you have something you really want to share with me, as your mother."