HINDI KO alam pero parang paulit-ulit nalang 'yung routine ko araw-araw. Gigising, maliligo't magbihis, saka pupunta sa classroom para magturo.
Ngunit parang iba 'yung pakiramdam ko ngayon, hindi naman ako natatae.
Ngunit, habang naglalakad ako sa hallway ay panay ang mga nagbubulungan na mga studyante sa iba't ibang seksiyon na nasa gilid ng hallway.
Their stares shows how deep their conversation are.
Na-alala ko tuloy 'yung unang araw na pagpasok ko sa unibersidad na'to.
Hanggang sa nakarating na ako sa room at tulad ng mga studyante sa labas, binalot rin ng bulong-bulungan ang apat na sulok ng silid na pinasukan ko.
Pati pa naman ang mga studyante ko, tinatapunan ako ng matatalim na tingin?
Balak ko na sanang bumati't magsalita ngunit may isang studyanteng tinawag ako mula sa labas.
"Sir excuse me"
"Yes?" sambit ko.
"Pinapapunta po kayo ng principal sa office niya po"
Matapos niyang banggitin ang mga salitang 'yon ay bigla nalang akong kinabahan. Pilit kong ina-alala kung may nagawa ba akong kasalanan, pero wala naman akong ma-alala ni isa man lang.
I know the principal is not the highest executive position, pero nakakaba pa rin 'yun.
Sininyasan ko 'to na bigyan ako ng ilang minuto.
Nang tumango 'to ay tinawag ko si Savannah ang president nila at ibinigay rito kung ano ang mga activity na gagawin nila for this day. Isa kasi si Savannah sa pinaka-trustworthy na studyante ko. Hindi rin ito nagririklamo, she's like a little sister to me.
She's tall but not that tall like me, skinny yet have a bigger boobs and butt, I don't know why, too much fat maybe? She also has black and scattered highlight of purple hair, she like wearing dark lipstick and a hammer symbol of gold earrings.
She's the best definition of "don't judge the book by its cover" Sapagkat, akalain mo nga naman, she a perfect picture of a villain in every villain in books. Well, that's how the world works.
Pagkatapos ko maibigay sa kaniya ang tasks ay lumabas na'ko dala-dala ang palagi kong suot na brown na satchel bag. Nandito kasi ang mga importante na gamit at ang librong ibinigay sa'kin ng taong 'di ko pa kilala.
I'm on my way, sinundan ko ang hakbang ng studyanteng inutusan ng principal. Bawat hakbang nito ay panay rin na pilit kong pag-alala kung may nagawa ba talaga akong kasalanan.
Dahil sa malalim na pag-iisip kung ano 'yung nagawa ko ay hindi ko namalayan na nasa harap na pala kami ng double door ng principal office. Mas lalo tuloy akong kinabahan nang malamang lahat ng guro, admins, at faculty members ay nasa likod daw ng pintoang 'to.
Kung lahat sila nandito, siguradong malaki-laki 'yung nagawa kong kasalanan.
I'm not scared though because I did something wrong, what I've been worried for was, the stares of people around me, besides it really makes me anxious and sick.
But all my thoughts suddenly disappeared when I opened the door I was surprised by huge balloons and party poopers. At the same time they greeted me, "Happy birthday"
All the problems I had thought earlier
suddenly vanish,
I forgot that I have a birthday, and that's today.
When I gaze at the corner to see the calendar, I'm amazed to see that it's already the 25th day of the month of Shakespeare.
"Time" really flies over us, but leaves its shadow behind.
BINABASA MO ANG
Reycepaz's Reverie (Completed)
General FictionHindi ito basta kwento lang ng napakaboring na pag-ibig, na napakadali para kay bida na makuha ang kanyang mga gusto. Paano kung sasabihin ko sa'yo na sa nobelang ito, ay makakasalubong mo ang tao na may pugitang ulo? Eh paano kung sasabihin kong wa...
