Reycepaz's Pov
Kakagaling ko lang sa opisina para isubmit ang papelis na ipinapagawa ng faculty sa'kin.
I was about to open the door that had been slightly opened when I caught a glimpse of one of my students being scolded by one of their professors.
I didn't burst in to interrupt and just waited outside, until the bell rang and Mrs. Salvane, their math teacher leaves.
Napansin niya akong naka-upo sa bench ngunit binigyan lang niya ako ng matulis na tingin na tila ba ay sagabal ako sa kanya. Ano bang problema ng matandang 'yon?
I just stared at her until her back slowly disappeared from my sight. I also got up and entered the room.
The silent ate the whole room and not a single one of them said a word. It looks like the whole section has been scolded.
Nang tinanong ko ang studyante kong nasa harapan kung ano ang nangyari, sabi nito na pinagalitan daw ang kaklase nilang si Carlo, dahil sa palagi nitong pagsuot ng panyo sa kanyang kamay na nakakasagabal daw sa paningin ng guro nila. Tapos ipinaglaban ito ng buong seksiyon dahil baka raw na may dahilan si Carlo, kaya silang lahat na 'yung napagalitan.
Tama nga talaga ang inisip ko kanina, na hindi lang si Carlo, ngunit silang lahat ang napagalitan.
I proceeded with the lesson and gave them their task, like I did from another section. Except for Carlo, I called and told her to follow my pace.
While walking in the silent field I led our conversation.
"You can tell me your problem, if it's okay with you. I'm just here to listen"
I spoke to him seriously. I can only hear the field winds, maybe he was just shy.
"I won't scold you, I promise that"
After I said these words he looked at me as if to make sure the person he was talking to could be trusted. Habang panay pa ang hawak nito sa kamay na may bandana na tila ba ay meron talaga itong itinatago.
I again face the eyes that are deeply hiding something. Eyes that burn with fire but can't ignite because they can only do so much.
It took a few seconds and he deeply inhaled a lot of air and then blew, na para bang naka-ahon ito sa kahirapan.
He stopped walking and removed the handkerchief on his left hand which literally shocked me.
"I'm afraid that when the teachers see these bruises, they will call mom and dad and ask what happened. Then if that happens, I will definitely not be able to study anymore," He worriedly explained.
Makikita talaga sa bawat pinapalabas nitong mga salita ay halatang malungkot ito.
Ngayon ko pa sasabihin na hindi lang pala ako nagiisa, sapagkat marami rin pala ang nakakaranas nang mga malulupet na bagay tulad nito.
The bruises will fade someday but the experience was different, it will never vanish from our memories.
Maraming pasa ang nagkalat sa kamay nito na kung saan tinakpan niya ng panyo upang hindi makita ng mga guro. Ipinakita din niya ang kanyang likod na puno rin ng mga maiitim na pasa.
Tama naman siya na kapag makita ito ng isa sa mga guro ay talagang magsusumbong ito sa kataas-taasan at ipapatawag ang mga magulang nito.
There is also a huge chance that when he comes home, he will be full of bruises again, and what's the worst is, he will probably never be able to return to the university.
BINABASA MO ANG
Reycepaz's Reverie (Completed)
General FictionHindi ito basta kwento lang ng napakaboring na pag-ibig, na napakadali para kay bida na makuha ang kanyang mga gusto. Paano kung sasabihin ko sa'yo na sa nobelang ito, ay makakasalubong mo ang tao na may pugitang ulo? Eh paano kung sasabihin kong wa...
