Reaching Star (S)

Chapter 32

Chapter 32

I opened my eyes slowly. I feel like I was in a long beautiful dream. Nagising ako sa gutom na nararamdaman ko. My stomach is growling so I quickly get up and was about to go downstairs to look for my food when suddenly memories flashed to y head. Inaaway ako nila Janna at... pinagtanggol ako ni Kian.

I held my head... totoong nananaginip yata ako? Napagtanto ko na hindi ako nananaginip nang bumukas ang kuwarto at iniluwa doon si Kian. He is now wearing a grey shorts and a white t-shirt, it's just his usual outfit here at house.

Napatingin ako sa suot ko at suot ko pa rin ang damit ko kanina. 

"Anong oras na?" tanong ko.

"7."

My lips parted. I slept that long?! 

Naglakad si Kian palapit sa akin hanggang sa naupo siya sa paanan ko. Hinawakan niya ang dalawa kong binti at inilapit sa kanya.

"W-what?" I stammered. 

"What are you feeling? May masakit ba?" so... hindi nga ako nananaginip. "You passed out. Ipupunta sana kita sa hospital pero sabi ng nurse hindi na. Baka halong pagod at stressed lang kaya ka nahimatay."

"Yeah," pagsang-ayon ko. Mga ilang araw at gabi na rin kasi akong walang tulog.

"But the nurse already attended you scratches." mariin niyang sabi at parang galit na naman. "Masakit ba?"

I looked at the band-aids in my arms. I shook my head.

"Hindi naman... masyado." mahina kong sabi.

"Sila... Janna, alam na nila." natatakot kong sabi. Natatakot ako na kumalat. Natatakot ako na naka atakihin ulit nila ako... at mas lalong natatakot ako para kay Kian. Somehow, this private thing of ours should be secret just between of us only. Feeling ko kasi... ayaw ni Kian. I wonder what Kian's reaction is. Siguro... galit na siya ngayon. Siguro naiinis na siya ngayon... sa akin.

"Hindi ko alam paano nila nalaman. Hindi ko sinabi. I promise." I desperately said.

"Don't worry about it." mabuti na lang tapos na ang sem siguro huhupa naman na kapag sa susunod na sem.