BİR İYİLİK YAP | bxb

Onaltı💫

09.02.2021

***

Yusuf üstünü değiştirip aşağıya indi. Bugün kendisini çok mutsuz hissediyordu. Nedeninin farkındaydı. Bugün doğum günüydü. Normalde insanlar doğum gününde mutlu olurdu değil mi?

Küçükken birkaç kere doğum günü kutlanmıştı. Tabi ki de öyle büyük partilerle değil. Annesinin kendi yaptığı keklerle 'kutlama' yapardı.

Son yıllarda olanlardan dolayı onu da yapmayı bırakmıştı. Doğum gününü kutlamayı bırak, doğduğu güne lanet ediliyordu...

Odadan çıkıp merdivenleri yavaşça indi. Diğerleri kahvaltı sofrasındaydı. ''Günaydın.'' dedi ve yerine oturdu. Atilla dişlerini göstererek gülümsedi kendisine. ''Günaydın.'' Diğerleri de aynı şekilde yanıtladı onu.

''Günaydın küçük panda.'' Kıkırdayıp önüne bırakılan meyve suyundan bir yudum aldı.

''Yusuf seninle dışarı çıkıyoruz.'' Atilla'nın sorusuyla merakla baktı.

''Nereye?'' 

''Dışarıda birkaç iş var. 1 saate döneriz zaten.'' Yusuf usulca kafasını sallayıp önüne döndü. O arada diğerleri birbirlerine bakıyorlardı. Sanki sessizce anlaşıyorlardı. Takmamaya çalışıp yumurtasında yemeye devam etti.

Yemekten sonra ayakkabılarını giyip dışarıya çıktı. Az sonra Atilla gelmişti. Üzerinde maviye kaçan bir tişört vardı. Altında siyah, vücudunun saran kot ile çok iyi görünüyordu.

Uzun süre bakınca Atilla sırıtıp yanına geldi. Kendine çekip saçının üzerine öpücük kondurdu. ''Bugün nasılsın?''

''İyiyim.'' dedi temasla çekinirken. Kalbi, sesi duyulacak kadar hızlı atıyordu. Belli etmemek için geri çekildi. Atilla utandığını anlayıp daha çok sırıttı. ''İyi. Sen iyiysen, ben de iyiyim.'' 

Arabaya binip yola çıktılar. 15 dakikalık yolculuk sonrası bir evin önüne gelmişlerdi. ''Arabada bekle beni.'' Yusuf kafasını sallayınca hızla arabadan çıktı Atilla.

10 dakika boyunca arabada bekledi. Sonunda evden çıkıp arabaya bindiğinde, elindeki siyah poşeti arkaya bıraktı. ''Eve dönüyoruz.'' dedi ve sürmeye başladı. Yusuf kaşlarını çattı. Bunun için mi çıkmışlardı yani?

''Neden beni yanına aldın?'' dedi düşüncelerini dile getirerek. ''Seni yanımda istiyorum. Olamaz mı?'' Yusuf utançla kafasını pencereye çevirince Atilla koca bir kahkaha attı. Onu utandırmak hoşuna gidiyordu. Utandığında kıpkırmızı olan yüzü çok sevimli geliyordu. Yiyesi geliyordu onu...

Eve doğru giderken ortam sessizleşmişti. Yusuf pencereden ayırmamıştı yüzünü. Atilla öne eğilip şarkı açtı. Tatlı bir aşk şarkısı çalıyordu. O her zaman çalan şarkılarla tuhaf senaryolar kurardı kafasında. Bu şarkı ise aklına yanındaki küçüğü getirmişti. Nedense ikisini anlatıyordu sanki. 

Yandan bir bakış attı Yusuf'a. Yan profilden bir süre izledi. Güzel yüzüne saatlerce bakası gelmişti sanki. Ama önüne çıkan aracı fark etmesiyle bakışlarını yola çevirdi. Araba hafifçe sallanırken Yusuf korkuyla ona baktı. ''N-ne oldu öyle?''

''Merak etme problem yok.'' Korkuyla koluna tutunmuştu Yusuf. Elleri titrediğini görünce, kendi elleri arasına aldı Atilla. 

''Sakin ol.'' Yusuf yüzünün her köşesine baktı. ''Ne yapmaya çalışıyorsun?'' Tamam kesinlikle duymayı beklediği şey bu değildi. ''Nasıl yani?''

''Neden bu kadar iyi davranıyorsun? Ve son zamanlarda olan temasların...'' Atilla ağzını araladı. Sıkıntılı bir nefes verdi ancak bir şey çıkmamıştı ağzından.