RUŞENDİL (TAMAMLANDI)

12.BÖLÜM: EMRE BENİM KOCAM! ( YENİ BÖLÜM)

Keyifli okumalar canlarım❤

~~~~~~

" Her sabah onun için uyanmaya başladım. Kokusunu içime çekmek, sesini duymak, ona dokunmak cennete gitmek gibi. Uykuyu daha çok sever oldum. Çünkü o zaman aşkım karşılık buluyor ve Emre de beni seviyor. Ve o zaman yüreğim dua ediyor Rabbime. Emre de bir gün beni sevsin diye... "

Ruşendil yazdığı kağıdını daktilosundan çıkarıp dosyaya yerleştirdikten sonra nemlenen gözlerini silip ayağa kalktı. Emre'ye olan aşkı her geçen gün yüreğine bir taş misali ağırlık yapıyordu. Yük olan şey onu sevmek değildi,  bunu Emre'ye  söyleyememekti.

Daktilosunun yanındaki telefonunu alıp ekran kilidini açtı. Watsap'a girip Emre'nin ismine tıklayarak mesaj yazmaya başladı.

" Günaydın bu sabah ben uyurken çıkmışsın evden. İyi çalışmalar, kendine dikkat et. İçim rahat etmedi mesaj atmak istedim umarım seni rahatsız etmemişimdir. "

Emre hastasının camla kesilen eline son dikişi de attıktan sonra dikkatlice pansumanlayıp sargı beziyle sardı ve geçmiş olsun dileyip yanından ayrıldı.

Eldivenlerini çöpe attıktan sonra sebilin yanına gelip bardağa suyunu doldurup içerken biraz önce gelen mesaj bildirimine bakmak için telefonunu cebinden çıkardı ve ekran kilidini açtı.

Ruşendil'den mesaj geldiğini gördüğünde önce kötü birşey mi oldu diye endişelense de mesajını okuduktan sonra yüzünde sıcacık bir gülümseme oluştu, yüreği de sıcacık olmuştu. Kendisini düşünüp mesaj atması çok hoşuna gitmişti.

"Sen mesaj atarsın da ben rahatsız olur muyum? "

Diye içinden geçirirken mesaj yazma kısmına girip hızlıca yazmaya başladı. Bu kız ruhuna huzur veriyordu resmen.

" Günaydın, rahatsız değil aksine mutlu oldum. Bugün öğlen iki de hastanede işim bitiyor. Seninle önce Milli Eğitim Bakanlığındaki son işimizi hallederiz sonra birer kahve içmeye gideriz olur mu? "

Ruşendil duyduğu bildirimle mesajı kalbindeki heyecanı dindirmeye çalışarak açtı. Mesajda dinledikleriyle yüzünde kocaman bir gülümseme oluşmuştu. Hemen hiç vakit kaybetmeden o da cevabını yazmaya başladı.

"Peki tamam öğlen iki de görüşürüz o zaman. Seninle bir kahveye asla hayır demem. İyi çalışmalar. "

Emre mesajı okuduktan sonra gülen surat emojisi atıp elindeki boş pet bardağa yeniden su doldurup içti ve bardağı atık çöp kutusuna atıp işine kaldığı yerden devam etmeye başladı.

Ruşendil de Dicle ablasını aramak için odadan çıkıp balkonda yürürken Zeynep Hanımın sesini duydu. Muhtemelen telefon görüşmesi yapıyordu. Ruşendil tam oradan ayrılacakken Zeynep Hanım ismini söylemişti. İster istemez merak eden Ruşendil dikkatlice kapıya yaklaşıp konuşmayı dinlemeye başladı.

" Ruşendil mi? O bana ne zorluk çıkara bilir ki? Sen onu merak etme. Emre'yi de ikna etmem hiç de zor olmaz. Biliyorsun sözümden hiç çıkmaz. Kızın ile oğlumu en yakın zamanda evlendireceğim.  Düğünlerini bu avluda 3 gün 3 gece yapacağım. O kör gelin oğlumun soyunu kurutamayacak."

Ruşendil duyduklarıyla bir an nefes alamadı. Zeynep Hanım neler söylüyordu? Emre'yi yeniden evlendirmek de ne demekti? O zaten evliydi.

Tutunduğu duvara sırtını yaslayıp elleri göğsünde sakinleşmeye çalıştı ama olmuyordu. Bu zamana kadar saygısızlık etmek için sussa da daha fazla bu eziyete katlanamayacaktı. Aldığı ani bir karar ile Zeynep Hanımın odasının kapısını açıp izinsiz içeriye girdi.