RUŞENDİL (TAMAMLANDI)

7.Bölüm: Yazıklar Olsun

-  Düğünden 3 Gün Sonra -

Dicle her zamanki gibi sabahın erken saatinde kalktı. Konağın yardımcılarıyla birlikte kahvaltıyı hazırladıktan sonra Ruşendil'in salona gelmediğini görünce odasına gidip kapıyı çaldıktan sonra içeriye girdi. Emre nöbette olduğu için çekinmeden kapıyı kapatıp Ruşendil'in yanına yaklaştı ve omzundan dürterek uyanması için seslenmeye başladı.

"Ruşendil, kuzum haydi kalk kahvaltı yapacağız birazdan. Annem senin gelmediğini görürse yine söylenmeye başlayacak. "

Ruşendil duyduğu sesle kaşlarını çatıp esneyerek yatağında doğruldu. Gözlerini ovuştururken bir yandan da kendisine gelmeye çalışıyordu.

" Günaydın yeni gelin, ben sana dolaptan güzel bir konbin yapıyorum. Sen de banyoda işlerini hemen hallet ki kahvaltıya geç kalmayalım. "

" Günaydın Dicle abla. Dün gece kitap dinliyordum geç uyudum. Uyuyakalmışım kusurabakma."

Dicle Ruşendil'e sarılıp saçlarına sevgi dolu bir öpücük kondurdu. Artık konakta yanlız olmayacaktı, kız kardeşi gibi benimsemişti onu.

Ruşendil de Dicle'ye sarılıp huzurla gülümsedi. Bu konakta kendisini seven birilerinin olması ona güven ve huzur veriyordu.

Ayağa kalkıp odalarındaki kendilerine özel banyoya doğru giden Ruşendil, odaya daha alışamamıştı ama alışacaktı. İnsanlara özellikle de kaynanasına asla koz vermeyecekti.

Banyoda işlerini hallettikten sonra Dicle ablasının çıkardığı ince çorabı, siyah elbiseyi ve aynı renkteki ceketi giyen Ruşendil, saçlarını tarayıp incili tacını taktıktan sonra kulaklarına da inci küpelerini taktı. Koluna düğünde takılan takılardan Dicle'nin seçtiği pırlantalı bilekliği ve üç tane bileziği taktığında artık kahvaltıya inmek için hazırdı.

" Yardımın için çok teşekkür ederim Dicle abla. "

" Güzel kuzum benimm, bak sakın kendini mahçup hissetme ve benden utanma olur mu? Seni kız kardeşim biliyorum ben. Ne olursa olsun yanındayım, o yüzden sakın benden çekineyim utanayım deme. Bu işleri tek başına yapabileceğini de biliyorum ama birlikte yapınca daha eğlenceli oluyor. "

Ruşendil, Dicle'ye minnetle sarılıp yanağından öptükten sonra birlikte odadan çıktılar. Kahvaltı için salona geldiklerinde daha kimsenin gelmediğini gören Dicle rahat bir nefes aldı.

" Daha kimse gelmemiş haydi gel koltuklara geçip oturalım. "

Birlikte kol kola girip koltuklardan birine oturduktan sonra Ruşendil heyecanla Dicle'ye bugün Emre ile yapacakları şeyi anlatmaya başladı.

" Düğün hazırlığıydı, düğündü derken ben tercih yapmayı unuttum abla. Bugün Emre nöbetten geldiğinde birlikte yapacağız tercihleri. Onun da yanımda olmasını istedim. "

" Senin için en hayırlısı neyse o olsun kuzum. Umarım bir gün seni okuluna uğurlamak nasip olur. Öğrencilerinin seni çok seveceğinden eminim. Çünkü harika bir öğretmen olacaksın."

" Ben de çok heyecanlıyım abla. Öğretmen olmak benim en büyük hayalimdi. Ama önce Rustem baba ile konuşacağım. Onun Zeynep Hanımdan önce bilmesini istiyorum. "

" Rustem babanın onayını almakla iyi edersin kuzum. Malum annemin neler diyeceğini ve yapacağını ikimiz de biliyoruz. "

" Neyi biliyormuşsun sen? "

" Hiç anne, öyle konuşuyorduk Ruşendil ile. "

Rustem Bey ve Zeynep Hanım salondan içeriye girip sofraya oturduktan sonra sırayla herkes salona girip sofraya oturdular.