RUŞENDİL (TAMAMLANDI)

25.BÖLÜM: AFFET KIZIM ( YENİ BÖLÜM)

Canlarım keyifli okumalar♥️

Bu bölüm şarkısı canım dostum Zeynepkubraavsar'ın sesinden.😍 Kendisinin youtube hesabından birçok güzel seslendirmesine, bu hesabına tıklayarak da birbirinden güzel hikâyelerine ulaşabilirsiniz. Emeğine, sesine sağlık kuzumm😍🥰

Hadi Ruşendil'i okumasını istediğiniz arkadaşınızı buraya etiketleyin ve bu bölümü ona ithaf etmiş olayım.😍🥰♥️🙏

~~~~~~~~

Yüreği ayrılıkla sınanan yürekler, sevdanın kıymetini çok iyi bilirler...

Emre ve Ruşendil adli tüm işlemleri bitirip Koray ve Lila ile vedalaşıp özel uçakla yeniden Türkiye'ye dönmek üzere özel uçağa bindiler.

Emre Ruşendil'in kemerini bağladıktan sonra yanına oturdu ve kendi kemerini bağlar bağlamaz yeniden karısının elini, ellerinin arasına aldı.

Uyanmak istemediği ve bir rüyanın içinde gibiydi. Karısını kurtarmıştı, yeniden yanındaydı. Buna inanmak öyle güçtü ki.

Ruşendil ise yaşadığı duygu karmaşası ile suskunluğa bürünmüştü. Emre elini tuttuğunda kalbindeki o heyecan bile tutukluğuna yenik düşüyordu.

Başını Emre'nin omzuna yaslayıp gözlerini kapadı. O kadar yorulmuştu ki herşeyden. Aylardır yapmak istediği şeyi yapıyordu şimdi. Sevdiği adamın omzuna başını yaslayıp ruhunu, kalbini dinlendiriyordu.

Sinan ve diğer görevliler uçağın en ön taraflarına oturmuşlardı. Ruşendil ve Emre'yi yanlız bırakmak istemişlerdi. El nihayetinde aylardır birbirlerine hasret kalmışlardı.

Başını omzuna yaslayan karısının yüzüne uzun uzun baktı Emre. Ona Zümrüt'ü ve olanları nasıl söyleyeceğini bilmiyordu. Öğrendiğinde vereceği tepkiden de çok korkuyordu ama söylemesi gerektiğini de biliyordu.

Şimdilik bunu bir kenara bırakarak o da başını Ruşendil'in başına yasladı ve bir koluyla sarıp sarmaladı.

Bir zamanlar yengesinden duyduğu bir türküyü sadece ikisinin duyabileceği şekilde söylemeye başladı.

" Güneş doğar buralara sen gelince yâr.
Hüzün uğramaz şehrime sen gülünce yâr.
Sakın bırakma elimi ben düşerim yâr.
Uzat bana ellerini ben tutarım yâr.

Affı imkânsız birçok hata yapmıştı biliyordu. Ruşendil'in elini tutmayı bile hak etmiyordu ya... Kendisini hiçbir zaman tam anlamıyla affetmeyecekti. Karısını o adamın ellerine bıraktığı için kendinden nefret ediyordu. Gitme diyebilirdi, kal diyebilirdi ama elini kolunu bağlayan sebepleri onu büyük bir yanlışa sürüklemişti.

Nefen almak zor geliyor sen susunca yâr.
Mahrum etme beni senden ölüyorum yâr.
Sakın bırakma elimi ben düşerim yâr.
Uzat bana ellerini ben tutarım yâr.

Ruşendil gözlerini açıp yerinde doğruldu. Gözleri onun söylediği şarkıyla akmaya hazır yaşlar ile dolsa da ağlamamak için kendisiyle büyük bir savaş veriyordu.

Elini kocasının kirli sakallı yüzünde dolaştırıp okşadı. Hasretle, bitmek bilmeyen bir sevgiyle...

" İkimiz de çok büyük hatalar yaptık. Affı zor hatalar. İlk günlerde sana çok kızdım, kırıldım. Bana anlatsaydın kalırdım, gitmezdim. "