Stoi drzewo samotnie
Po środku pustki pola
Krzyczy, wiszczy i płacze
Cicho, choć pragnie by go usłyszano
Wielu o nim zapomniało
Nikt już nie wyżłabia w korze znaków przynależności
Gdzież to się podziały te wszystkie osoby?
Ławeczka z pnia drzewa zniknęła
Z czasem bitwę przegrała
A drzewo
Drzewo zostało
Wszystko obserwowało
Prastare próchnieje
Robactwa niechętnie do drzewa przychodzą
Bo drzewo puste od środka
Mimo wszystkiego nadal czeka
Czeka spokojnie na ciebie
Aby wysłuchać twojego wyżalenia
Złagodzić lęk i cierpienia
Czeka by zakończyć kres samotnego żywotnienia
Przytul drzewo-podaruj trochę (swojego)ciepła
~Sierściuszka P.Ch
CZYTASZ
Słowność serca
Poetrykrótkie wierszyki wymyślone przez moją głowę błądzącą w myślach Jest to także podróż po emocjach zamienionych w słowa. Takie prywatne łzy, które mogą zobaczyć wszyscy.
