Rzeczywistość uderzyła zbyt wcześnie
Zburzyła mury idealizmu
Zachwiała równowagę
Dlatego też dzisiaj siedzę samotnie z ciemnością w oku
Z dnia na dzień pogrążam się w mroku
Szarość zdobi ściany
Biel miesza się z czernią
Czekam tylko aż koszmary mój umysł wypełnią
Złamał mnie ten świat
Lecz nie chcę dać po sobie tego poznać
Boję się tego jaki dzień będzie następny
Co się w nim wydarzy?
Pozbyłam się jakichkolwiek marzeń
~Sierściuszka P.Ch
CZYTASZ
Słowność serca
Poesíakrótkie wierszyki wymyślone przez moją głowę błądzącą w myślach Jest to także podróż po emocjach zamienionych w słowa. Takie prywatne łzy, które mogą zobaczyć wszyscy.
