De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Lucinda wist nu hoe het voelde om een gebroken hart te hebben. En om daar overheen te komen. Om het net zo lang te negeren tot de pijn elke dag een beetje minder werd. Dat haar lach elke dag een beetje echter werd, totdat ze niet meer hoefde te doen alsof. Zo voelde het tenminste.
Drie weken waren er voorbijgegaan sinds Frenkie met een vliegtuig terug was gevlogen naar Nederland. Sindsdien had Lucinda vooral veel gewerkt. Ze was nu heel close met haar collega's, die ze als haar nieuwe vriendengroep was gaan beschouwen. In het vroege opstaan om zelf te surfen, vervolgens het lesgeven, in de winkel staan en daarna vaak met alle medewerkers eten en bij de zonsondergang zwemmen was het makkelijk om Frenkie en het gebroken hart waarmee hij haar had achtergelaten te vergeten.
Dat had ze echter niet gedaan. In de uren dat ze alleen op haar hotelkamer zat, of naar de zonsondergang keek moest ze aan Frenkie denken. Zijn afwezigheid voelde nog niet normaal, ook al was Lucinda nu langer zonder hem op Curaçao dan ze er met hem was geweest. Ze miste hem. Inmiddels had ze dat naar zichzelf toe toegegeven. Maar ze zou er niets aan doen; ze ging echt niet iemand smeken haar leuk te vinden.
De laatste dagen was Lucinda onbewust veel aan het googlen om zoek naar een plek om te wonen in Amsterdam. Naar zichzelf toe legde ze het uit door te zeggen dat het gewoon een droom was, iets wat haar leuk leek. Niet iets wat ze ooit echt zou doen. Nee, daarvoor had ze het veel te leuk hier op Curaçao.
"Lucy!" riep Jayden - Lucinda's collega - naar haar vanaf het andere uiteinde van de tafel. "Ook een wijntje?"
Lucinda zat - net als zovaak die zomer - met haar collega's na een lange werkdag aan de lange houten tafel waaraan ze met Milan haar sollicitatiegesprek had gevoerd.
"Lekker!" riep Lucinda terug, en de hele groep moest lachen. Het was een vaste grap geworden dat Lucinda nooit een drankje afsloeg - een gewoonte die ze had ontwikkeld nadat Frenkie was vertrokken. De fles wijn werd door iedereen naar haar doorgegeven, maar niet voor wat anderen ook wat hadden ingeschonken. "We verdienen wel een drankje na zo hard gewerkt te hebben, toch?"
Iedereen knikte en stemde luidkeels in.
"Zullen we zo nog even gaan zwemmen?" stelde Gina, een jonge blonde vrouw met wie Lucinda goed bevriend was geraakt, voor. Weer knikte zo ongeveer iedereen rond de tafel. Er hing een losse sfeer; de meeste collega's waren aangeschoten of zelfs echt dronken. Lucinda zelf ook.
"Goed idee!" riep ze enthousiast. Ze gooide de rest van haar wijn naar binnen en stond op. "Kom!"
De rest van de groep stond ook op, aangemoedigd door het enthousiasme van Lucinda. Een paar minuten later rende Lucinda voorop de koude zee in. Door het water werkte de drank altijd snel uit.
De lucht was oranje en er was nog een klein flintertje zon dat niet onder was gegaan. Jayden zwom naar Lucinda toe en gooide water in haar gezicht, waardoor haar normaal zo krullende haar plotseling een stuk stijler werd. Ze moest lachen en gooide water terug.
