De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Lucinda en Frenkie zaten weer buiten voor hun hotelkamers, na te praten over hun belevenissen van die dag. Het was alweer bijna etenstijd, en Lucinda was van plan zo te gaan douchen. Maar voor nu wilde ze Frenkie niet alleen laten - ze had zijn hand nog steeds vast en had totaal geen behoefte om dat moment te verbreken.
"Het wordt al bijna donker," merkte Frenkie op, en hij wees naar de zon die nog maar een stukje boven de zee leek te zweven.
"Ja, de dag is snel voorbij gegaan," vond Lucinda. Plotseling ging Frenkies telefoon - die op zijn armleuning lag - en hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij die pakte en de naam die in beeld stond herkende. Hij had Lucinda's hand in die beweging losgelaten en dus haalde ze die onwennig door haar haar.
"Wie belt?" vroeg Lucinda nieuwsgierig.
"M'n moeder," antwoordde hij kortaf, en hij stond op terwijl hij opnam. "Hoi mam," zei hij met een vrolijke stem. Hij liep zijn hotelkamer in en dus kon Lucinda de rest van het gesprek niet verstaan.
Ze stond zelf ook op om te gaan douchen. Haar lichaam was bezweet van de lange wandeling en daarnaast had ze die ochtend ook nog in de zee gezwommen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Indy!"
Frenkie klopte op Lucinda's hotelkamerdeur. Ze stond op van haar bed waarop ze had gelegen terwijl ze op haar telefoon door Instagram scrolde. Nadat Lucinda de deur voor hem had opengedaan stapte hij de kamer binnen.
"Sorry, ik had haar al niet meer gesproken sinds ik hier ben. Ze maakt zich zorgen om me," legde Frenkie uit, maar Lucinda schudde haar hoofd.
"Dat geeft helemaal niets. Als iemand van thuis me zou opbellen zou ik ook altijd opnemen," zei ze meteen, terwijl dat niet waar was. "Zullen we gaan eten?"
"Natuurlijk. Waar heb je zin in?" vroeg Frenkie. Hij stond nog steeds een beetje ongemakkelijk in de kamer en leunde met zijn hand op het kleine tafeltje waarboven een spiegel hing.
"Gewoon, rijst ofzo," antwoordde ze.
"Dat kunnen we vast wel vinden. Kom je mee?"
Lucinda pakte haar rugzak - ze kwam nooit ergens zonder - en ging de voetballer voor de gang op.
