De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Toen Billy een uur later thuis kwam zaten Lucinda en Frenkie nog op de bank. Ze hadden bijna niet meer gepraat; Lucinda was stil gevallen en het was voor Frenkie duidelijk dat ze diep in gedachten verzonken was. Hij wilde haar niet storen, alleen steunen. En hij dacht dat hij dat het beste kon doen door zijn armen stevig om haar heen te houden en af en toe een kus op haar voorhoofd te drukken.
"Frenkie! Niet dat ik niet blij ben om je te zien, maar wat doe je hier?" vroeg Billy toen hij de woonkamer binnenkwam. Frenkie keek Lucinda, die zich met tegenzin een beetje losmaakte uit zijn armen en rechtop ging zitten. Ze keek haar aan met een blik die Frenkie opvatte als toestemming om te vertellen wat er gebeurd was.
"Er is een artikel gepubliceerd over mijn 'relatie' met Lucinda," zei Frenkie. Bij het woord 'relatie' maakte hij aanhalingstekens in de lucht met zijn vingers, wat Lucinda eraan deed denken dat ze officieel nog steeds uit elkaar waren. Als ze ooit al officieel bij elkaar waren geweest. Ze wist niet goed wat ze daarvan vond.
"Je bedoelt een soortvan roddelmagazine ding?" vroeg Billy terwijl hij naar de keuken liep.
"Ja."
"Willen jullie wat te drinken?" vroeg Billy toen.
"Water," riep Lucinda.
"Voor mij ook," zei Frenkie.
Billy kwam even later de kamer inlopen en ging naast Lucinda zitten toen hij hun drinken op de bijzettafel had gezet.
"Dus.." Hij zuchtte. "Wat vind je van je plotselinge spotlight, Lucy?"
Zij zuchtte ook en haalde een hand door haar haar.
"Eerlijk gezegd vind ik het nu helemaal niets," gaf ze toe, en ze voelde dat Frenkie kneep in haar hand die hij al een tijdje vasthad. "Maar ik bevat het ook nog niet helemaal."
"Dat kan ik me voorstellen," zei Billy toen.
Frenkie bleef stil. Hij voelde zich duidelijk ongemakkelijk en niet op zijn plek. Als Lucinda met iemand anders was geweest, was dit allemaal niet gebeurd. Waarom was ze niet boos op hem? Of was ze dat wel? Eigenlijk was het ook allemaal zijn schuld.
"Vind je het goed als ik naar huis ga?" vroeg Frenkie toen plotseling. Lucinda keek hem verbaasd aan.
"Hoezo?"
"Gewoon, ik weet niet zo goed wat ik hier nog aan het doen ben," zei hij. Het was net alsof ze fysiek in elkaar kromp. Er sprongen tranen in haar ogen en Frenkie had meteen spijt van wat hij gevraagd had. Maar hij was er wel van overtuigd dat het nu beter was als hij zou weggaan. Anders zou Lucinda vast en zeker bedenken dat dit zonder hem allemaal makkelijker was. En dat zou hij niet aankunnen.
"Oh," slikte ze. "Oké dan."
Haar ogen glommen en ze knipperde snel. Billy nam een slok van zijn drinken en probeerde duidelijk te doen alsof hij er niet was. Frenkie stond op.
