De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Barcelona verdween langzaam uit het zicht terwijl Lucinda zich in een ruime stoel in het vliegtuig liet zakken. Ze zuchtte diep.
"Dat was me het tripje wel."
Frenkie lachte en kwam naast haar zitten.
"Oh ja?"
"Ik vond het heel leuk hoor," zei ze snel. "Maar ik ben wel gesloopt." Ze leunde tegen Frenkie aan en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij streek zachtjes over haar haar en drukte er een kusje op. Al snel was ze vertrokken.
Terwijl zijn vriendin sliep keek Frenkie uit het raampje en probeerde hij zo comfortabel mogelijk te gaan zitten zonder haar wakker te maken. Het voelde nog steeds surrealistisch dat hij net met Lucinda - die hij nog niet eens een half jaar geleden had ontmoet - een huis had uitgezocht in Barcelona, waar hij volgend seizoen ging voetballen. Het was nu wel zo, en hij was er blij mee. Een leven zonder Lucinda kon hij zich niet meer voorstellen, maar het zou in ieder geval een stuk minder leuk zijn.
"Indy," fluisterde Frenkie een paar uur later. Hij was zelf ook even in slaap gesukkeld maar was gelukkig al snel weer wakker geschrokken van het vliegtuig dat aan het dalen was. Lucinda had eerder gezegd dat ze zich graag nog even om wilde kleden en op wilde maken voordat ze Frenkies familie zou ontmoeten - en ondanks dat Frenkie haar op het hart had gedrukt dat dat er echt niet voor zou zorgen dat het oordeel van zijn ouders over haar zou veranderen, ze had erop gestaan. En dus besloot Frenkie haar ruim voor het landen van het vliegtuig wakker te maken.
Lucinda's ogen gingen langzaam open en haar mondhoeken gingen omhoog. Haar sproeten dansten op haar wangen. Frenkie was verliefd op haar gezicht, en drukte er daarom kusjes op. Ze duwde hem giechelend van hem af, maar niet voor hem een zoen te hebben gegeven.
"We zijn er bijna," zei Frenkie. "Over een kwartier landen we."
"Je zei dat je me wakker zou maken!" riep Lucinda, en ze sprong meteen overeind.
"Dat doe ik nu toch?" Frenkie was verbaasd over haar paniek.
"Ja, maar een kwartier is zo kort," zei ze, en ze liep de mini-badkamer al in. Daar had ze eerder haar make-up tas neergelegd. Door de deuropening bekeek Frenkie haar terwijl ze wat foundation op haar gezicht smeerde en haar mascara opnieuw opdeed.
"John en Marjon, toch?" zei Lucinda toen plotseling, en Frenkie lachte totdat hem opeens opviel dat haar hand - waarmee ze probeerde eyeliner op te doen - trilde.
"Ja. Je hoeft echt niet zo gespannen te zijn, het komt goed," zei Frenkie. Hij stond op en sloeg zijn armen van achter om haar middel. Via hun spiegelbeeld keek Lucinda hem aan. Er blonken tranen in haar ogen. "Wat is er?"
"Ik weet niet, ik wil gewoon heel graag dat ze me aardig vinden," zei Lucinda. "Ik denk dat er ergens het gevoel in me zit dat als jouw ouders mij niet aardig vinden dat een soort van de bevestiging is dat de situatie met mijn ouders door mij komt." Haar toon was zakelijk, alsof ze het over het weer had. Alsof het niet ging over de twee mensen die haar hadden opgevoed, en wat voor sporen die in haar gedachten hadden achtergelaten.
