De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Zondagmiddag stond de televisie in het appartement van Billy en Lucinda aan. Verschillende spelers van zowel Ajax en Feyenoord waren in beeld, maar Lucinda herkende alleen Frenkie en Matthijs. En Carel, maar alleen als zijn gezicht ook in beeld was.
Ajax was aan het winnen - ze stonden immers met 2-0 voor en de wedstrijd duurde nog vijf minuten -, maar voor de rest kon Lucinda niets zinnigs over de wedstrijd zeggen; het was de eerste die ze keek, tot zover ze zich kon herinneren.
Elke keer dat Frenkie in beeld was fladderde er een vlinder in Lucinda's buik. Ze had hem nog nooit live in actie gezien. Hij was de beste van het veld, vond ze. Maar of haar mening nou zo onpartijdig was..
"Kijk!" riep Lucinda keer op keer naar Billy, als Frenkie aan de bal was en ze dacht dat hij één of andere prachtige actie zou gaan maken waarna hij de bal in het doel zou schieten.
Billy zat ongeïnteresseerd op zijn telefoon agressief Clash Of Clans te spelen, en zijn tegenstanders te vervloeken. Hij had blijkbaar geen zin om voetbal te kijken.
Uiteindelijk was de wedstrijd afgelopen. Het publiek kwam juichend in beeld, en een camera volgde een lachende Frenkie het veld af. Lag het aan Lucinda, of werd hij meer in beeld gebracht dan de andere spelers?
Ze pakte haar telefoon om Frenkie te feliciteren met de overwinning. Het zou vast nog even duren voor hij tijd had om haar terug te appen.
"Ben je al een beetje zenuwachtig voor morgen?" vroeg Billy toen Lucinda het geluid van de TV zachter had gezet omdat er weer was teruggeschakeld naar de studio van Foxsports.
"Zeker, echt niet normaal," zuchtte ze. De spanning had zich al sinds die ochtend in haar borst genesteld, als een kluwe touwen die niet los gemaakt konden worden. "Ik weet gewoon niet wat ik moet doen als ik die baan niet krijg."
"Maar weet je nog wat je een paar weken geleden steeds zei?" vroeg hij. Lucinda schudde haar hoofd en dus ging Billy door. "Je zei steeds dat je overkwalificeerd bent en dat je zeker weet dat je wel wordt aangenomen. Maar nu is al die zelfvertrouwen opeens weg."
"Het is niet perse dat ik er minder vertrouwen in heb - nee echt niet! Kijk me niet zo aan! Ik ben gewoon bang voor wat er gebeurt als ik het niet kan doen."
"Het komt er het wel goed, echt ik weet het zeker," zei Billy geruststellend. "Je moet gewoon rustig blijven."
Lucinda lachte.
"Dat is m'n sterkste punt."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
