De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De volgende dagen brachten Lucinda en Frenkie samen door. Soms maakten ze uitstapjes, naar stadjes of mooie rustige stranden, maar meestal bleven ze dichtbij het Bon Bini Hotel. Lucinda ging zich snel thuis voelen in haar hotelkamer, in de ontbijtzaal en op het strand. En met Frenkie, niet te vergeten.
De twee leerden elkaar steeds beter kennen en groeiden daardoor dichter naar elkaar toe. Lucinda maakte zich daar ook zorgen over; over een week zou Frenkie weer terug naar Nederland gaan, en even later zou ook zij weer verder reizen. Alsof ze elkaar nooit hadden ontmoet. Maar dat wilde Lucinda niet, en daar dacht ze de laatste paar dagen aan.
"Zullen we morgen de Sint-Christoffelsberg gaan beklimmen?" vroeg Frenkie. Het was avond, en de twee hadden besloten om de zonsondergang op het strand te kijken. Ze zaten naast elkaar in het zand, en er waaide een koele wind. Lucinda had voor het eerst op Curaçao een - weliswaar dunne - trui aangetrokken. Frenkie zat er nog gewoon in z'n t-shirt, zoals altijd.
"Hoe hoog is die?" zei Lucinda, die nog nooit van de berg had gehoord.
"370 meter, ofzo. Ik las er gister over in m'n reisgids. Het is het hoogste punt van het eiland," vertelde hij. "Je moet voor tien uur 's ochtends beginnen omdat het anders te warm wordt."
"Lijkt me leuk," zei Lucinda. "Dan kunnen we mooie foto's maken vanaf de top."
"Als we daar aankomen, ja," zei Frenkie duister, en ze keek hem bezorgd aan. "Nee, natuurlijk halen we het."
"Natuurlijk," herhaalde Lucinda. Ze leunde met haar hoofd op haar arm, die bovenop haar knieën lag, en staarde naar de horizon. De lucht was rood, oranje en roze tegelijk.
"Ik wil hier nooit meer weg," hoorde ze Frenkie naast haar zuchten. Lucinda keek naast zich en zag Frenkies blonde haar glanzen in het licht. Zijn rode, een beetje verbrande gezicht zag eruit als dat van iemand die zich levendig voelde.
"Ik ook niet."
Frenkie keek haar nu ook aan en glimlachte.
"Maar helaas," zei hij, en met nog een diepe zucht liet hij zichzelf achterover in het zand vallen. Lucinda volgde zijn voorbeeld zonder erbij na te denken, wat ze achteraf irritant vond want nu zat er weer zand in haar haar - terwijl ze dat er een paar uur eerder zo zorgvuldig had uitgewassen.
Terwijl ze in het zand lag, wat nog warm was van de zon die er zo lang op had geschenen, keek ze weer naast zich. Frenkie had zijn hoofd al naar haar toegedraaid en keek haar aan. Nee, hij keek haar niet aan, hij keek naar haar. Naar Lucinda's gezicht.
Het was alsof zij zich beide extreem bewust van elkaar waren. Alsof Frenkie haar aankeek met het idee later een schilderij van haar gezicht te maken, en daarin geen details weg te laten. Lucinda had gevoel alsof hij alle moedervlekken en sproetjes op haar gezicht al ontdekt had. Het zou haar onzeker moeten maken, en met andere mensen was dat misschien ook zo geweest. Maar het voelde als een compliment. Hij had de aandacht voor haar had die niemand anders haar ooit had gegeven.
