De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Frenkie en Lucinda liepen met hun armen om elkaar heen door de donkere straatjes van Amsterdam. Het was koud en stil; de klok had al twaalf uur geslagen toen ze nog in het Van der Vaart Café waren.
"Wil je dat ik je straks naar huis breng?" vroeg Frenkie. Ze waren nu onderweg naar zijn appartement, dat op loopafstand was van het café. Lucinda dacht even na.
"Ik wil ook wel bij jou slapen," zei Lucinda. "Als jij dat goed vindt."
"Natuurlijk!" zei Frenkie lachend, en hij drukte een kus op haar wang. "Ik heb nog wel een tandenborstel en een shirt voor je."
"Dankjewel."
Lucinda was zich er heel erg van bewust dat ze nog nooit in Frenkies huis was geweest. Ze was heel benieuwd hoe een plek eruitzag waarvan de voetballer bepaald had hoe die werd ingericht.
Toen Frenkie de deur van zijn appartement openmaakte en Lucinda naar binnen stapte was haar eerste indruk dat het vooral heel groot was; het was minstens twee keer zo groot als het appartement dat zij met Billy deelde. Maar de voetballer had er natuurlijk ook het geld voor.
"En, wat vind je?"
Lucinda liep door naar de woonkamer en haalde haar hand over de - overdreven - grote televisie.
"Tja, dat was een cadeau," zei Frenkie, en toen ze zich naar hem omdraaide zag ze verbaasd dat hij zich schaamde.
"Ik vind het wel wat hebben," zei de vrouw schouderophalend, en ze draaide nog een rondje. De kamer had een wat moderne uitstraling, zeker door het grote raam waardoor overdag ongetwijfeld veel licht naar binnen kwam.
Lucinda keek Frenkie aan en drukte een kus op zijn mond. Het was de eerste keer dat ze hem zoende sinds ze in Amsterdam was aangekomen, en wat ze had het gevoel gemist..
Na een paar seconden liet ze hem weer los en glimlachte ze, en Frenkie lachte terug. Zijn blauwe ogen stonden blij.
"Kom, we gaan slapen."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Er werd aangebeld. Dat was het eerste dat Lucinda merkte toen ze de volgende ochtend werd. Slaperig gooide ze het zachte dekbed van zich af, tot ze merkte dat ze geen pyjamabroek aanhad; ze had alleen een shirt aan, Frenkies shirt om specifiek te zijn. Ze was bij Frenkie thuis, bedacht ze zich toen, en ze draaide zich om om te kijken waar hij was.
