De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Lucinda's slaap werd onderbroken door geklop op haar deur. Ze bleef even liggen; misschien had ze het zich verbeeld, of was het in een droom gebeurd. Maar toen klonk het geluid weer. Ze wist niet zo goed of ze moest opendoen. Misschien was het wel iemand met slechte bedoelingen.
"Indy," klonk het door haar kamer. Het was Frenkie. Plotseling zat ze rechtop in haar bed. Ze deed het lichtje naast haar bed aan, niet dat het heel donker was; de maan scheen fel door de dunne gordijnen heen.
Lucinda liep snel naar de deur en deed die open. Frenkie stapte meteen naar binnen zonder iets te zeggen.
"Wat is er?"
Frenkie lachte en ging ongevraagd op Lucinda's bed zitten.
"Niets," antwoordde hij, nog steeds met een grijns op zijn gezicht.
"Ben je dronken? Zoveel wijn heb je niet gedronken toch?" vroeg Lucinda verward - want zo veel over hoeveel drank je op moest hebben om dronken te worden wist ze ook weer niet.
"Ik heb de fles heel misschien opgedronken, net," zei Frenkie, en hij ging met zijn rug tegen de muur zitten. "Ik word er gewoon zo gek van, Indy. Word jij er niet gek van?"
Lucinda wist niet goed wat ze moest zeggen en ging naast hem op bed zitten. Ze legde een hand op zijn schouder.
"Ik ben gewoon zo fucking verdrietig de hele tijd als ik alleen ben, ik word er gek van," herhaalde Frenkie. "Het is zo druk en zo stil in m'n hoofd dus ik wilde-"
Zijn stem stierf weg toen er plotseling tranen over zijn wangen stroomden. Hij deed geen moeite om zijn handen voor zijn gezicht te slaan en leunde in plaats daarvan met zijn hoofd tegen de witte muur.
Het brak Lucinda's hart om hem zo te zien. Ze wist niet echt goed hoe ze met emotionele mensen moest omgaan en dus klopte ze een paar keer op Frenkies schouder.
Hij keek haar met betraande ogen aan alsof hij vergeten was dat ze er was.
"Sorry," zei hij vervolgens, en hij stak zijn armen naar haar uit. Lucinda vatte dit op als een uitnodiging om hem te knuffelen en dat was ook precies wat ze deed.
Ze schoof een stukje naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen, terwijl hij hetzelfde bij haar deed. Ze probeerde onderuit te zakken omdat haar hoofd tegen de harde muur leunde en dat lukte half, maar niet helemaal; ze wilde Frenkie niet loslaten.
"Rustig maar," probeerde Lucinda geruststellend te zeggen, en ze streek door zijn haar. Frenkies hoofd lag op haar borst en bewoog alleen als hij snikte.
"Mag ik hier blijven slapen?" vroeg Frenkies gebroken stem.
"Natuurlijk," zei Lucinda. Ze deed het lichtje naast haar bed weer uit en ging wat comfortabeler liggen. Frenkie maakte nog steeds geen aanstalten om haar los te laten.
"Welterusten," zei ze, en ze drukte een kus op zijn haar. De enige reactie die kwam was Frenkies hand die de hare vastpakte en erin kneep.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
