De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Pas bijna een etmaal later werd Lucinda weer wakker. Het was rond vijf uur, zag ze toen ze op haar telefoon keek. Haar hotelkamer was heel licht, deels door de zon die niet beperkt werd door gordijnen en deels door de lampen die Lucinda de vorige avond had aangedaan.
Reizen putte haar altijd uit, al van kleins af aan. En zeker nu ze alleen was, was er de hele tijd een soort spanning in haar lichaam waar ze maar niet vanaf kon komen. Ze was ongelooflijk moe geweest bij haar aankomst hier, maar na twintig uur onafgebroken geslapen te hebben was de vrouw behoorlijk goed uitgerust.
Lucinda stapte uit haar bed en besloot te douchen voor ze naar buiten ging. Ze zette de ramen open en deed de gordijnen dicht, waarna ze zich uitkleedde en snel onder de douche ging staan.
Nadat de jonge vrouw zich had aangekleed deed ze snel wat make up op en stapte in haar teenslippers. Ze hield er altijd van om een plek waar ze tijd ging doorbrengen te ontdekken. En hier had ze zeker gepland een paar weken te blijven, misschien wel een maand. Het was altijd haar droom geweest om naar Curaçao te gaan en ze had zeker geen haast om door te reizen.
Eenmaal buiten viel het Lucinda op dat het rustig was. Hier op dit tropische eiland had ze verwacht dat het vol met toeristen zou zijn. Misschien kwam het door het feit dat het etenstijd was, of doordat mensen minder snel de warmte opzochten in de winter. Maar zij vond het in ieder geval prettig.
Het Bon Bini Hotel lag aan een straat waar veel toeristische attracties waren; restaurants, surfverhuur, winkeltjes. Het lag vlak naast het strand, en dus was het begrijpelijk dat het een geliefde locatie was. Tussen de gebouwen door kon je het - overdag volle - strand zien, maar op dit moment was het leeg.
Lucinda slenterde langs een paar restaurants die allemaal verschillende dingen aanboden als specialiteit. Allemaal zaten ze vol, en ze vond het geen aantrekkelijk idee om naar binnen te gaan.
Gelukkig was er een stuk verder een kraampje naast de weg waar friet te koop was. Voor Lucinda, die op haar reis al genoeg streekproducten had geprobeerd die haar lang niet allemaal evenveel waren bevallen, was het een hemels idee om een patatje te eten.
Dus ze sloot zich aan bij de korte rij en had ze binnen vijf minuten heerlijk, zoute friet in haar mond, en een zak met nog meer in haar hand. De jonge vrouw liep verder toen opeens haar oog viel op de prachtige lucht die te zien was tussen een restaurant en huis door. Ze liep door het steegje naar het strand en stopte intussen nog een frietje in haar mond.
Het zand ging meteen tussen Lucinda's tenen zitten zodra ze op haar slippers het strand opliep. Het was verbazingwekkend rustig; verderop kon ze één zittende gedaante onderscheiden maar voor de rest was het strand leeg. Ze liep een stukje langs de zee en voelde met haar voet hoe koud het water was - ze had het lang geleden opgegeven om haar slippers droog te houden. Dat viel mee. Het was dat soort koud waar je aan moest wennen, en het daarna niet meer zou voelen.
