De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Frenkie klaagde de volgende dagen luid over spierpijn, maar ging toch steeds opnieuw de paarse surfplank op. Hij bleef steeds vaker en langer staan, en Lucinda en hij werden steeds er steeds enthousiaster van. De spierpijn in zowel armen, benen als buik leek daardoor naar de achtergrond te verdwijnen.
Naast hun was constant een surfklasje bezig, dat soms werd lesgegeven door de man waar Lucinda altijd de surfborden ophaalde. Frenkie en Lucinda knoopten soms praatjes met hen aan. Alles zorgde ervoor dat Lucinda zich meer en meer thuis ging voelen, hier op Curaçao. En bij Frenkie.
Maar Frenkie ging over vier dagen - Lucinda telde stiekem af - terug naar Nederland, en de twee hadden het er nog niet over gehad wat er dan met hen zou gebeuren. Gingen ze gewoon uit elkaar? Zouden ze contact houden? Lucinda had geen idee. Daar probeerde ze zich maar niet zoveel zorgen over te maken, maar de gedachte drukte steeds meer door in haar dagelijkse activiteiten.
Dagelijkse activiteiten zoals het surfen, waar Frenkie en Lucinda voor deze dag weer klaar mee waren. Lucinda liep met twee surfplanken in haar armen - ze werd er steeds handiger in die te dragen - terug naar de surfschool en stapte naar binnen.
"Goedemiddag, hoe ging het?"
Lucinda zette de surfplanken op de grond.
"Goed, heel goed! Hij wordt er steeds beter in!" vertelde ze trots. Zij en de man hadden het de laatste dagen vaak over progressie van Frenkie gehad.
"Dat viel mij ook op," zei hij terug. Hij pakte de surfplanken en zette die terug. "Ik heb me nog nooit voorgesteld, ik ben Milan."
"Ik ben Lucinda," zei ze. Ze schudde Milans hand en vroeg zich af waarom hij na zo'n lange tijd plotseling had besloten om zich voor te stellen.
"Goed om te weten," knikte hij. Lucinda voelde dat haar wenkbrauwen omhoog gingen. Milan zag haar kijken en lachte. "Ik wilde even iets met je bespreken."
"Oh ja?"
"Ik wil je een aanbod doen," begon hij. "Ik heb gezien hoe je die jongen van je leert te surfen, en ik geloof dat je daar talent in hebt. En ik kan het weten, ik zit al dertig jaar in het vak, weet je."
Milan keek even of ze zijn verhaal volgde.
"Mijn vraag is dus of je hier wil komen werken en wat klasjes van me over wil nemen. Ik word zelf wat te oud om zelf zovaak les te geven."
"U wilt-"
"Zeg maar jij hoor."
"U wilt dat ik hier kom werken?" vroeg Lucinda verbaasd. Ze had dit aanbod totaal niet zien aankomen.
"Ja, al is het maar voor een paar weken. Op dit moment zitten we gewoon krap in personeel dus elk kleine beetje is van harte welkom," zei Milan. Hij keek haar afwachtend aan en probeerde haar reactie te peilen.
