De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het zonlicht dat door de glazen schuifdeur in haar hotelkamer doorscheen maakte Lucinda de volgende ochtend wakker. Het was rond acht uur, wat voor haar een normale tijd was om op te staan. Nadat de vrouw gedoucht had en zich had aangekleed ging ze naar de ontbijtzaal van het hotel. Het was een kleine ruimte die was ingericht voor een stuk of tien mensen, met een bescheiden buffet.
Ergens had ze gehoopt Frenkie te zien zitten, maar hij was er niet. Misschien was hij al weg, of sliep hij nog. Ze wist niet zo goed of ze hem het type vond om vroeg op te staan.
Lucinda had gisteravond besloten dat ze de voetballer aardig vond. Hij was prettig gezelschap, ook al was hij niet zo spraakzaam als de andere mensen die ze onderweg had ontmoet. Elk klein dingetje wat haar iets meer thuis kon doen voelen greep ze met beide handen aan. En ze vond dat Frenkies aanwezigheid wel wat rustgevends had.
Nadat de vrouw een broodje en wat fruit gepakt had ging ze alleen aan het uiteinde van een grote tafel zitten. Ze keek rond en het viel haar nu pas op hoe rustig het was. Los van haar zaten er nog twee andere groepjes mensen, die er allebei niet Nederlands uitzagen en uit hun gesprekken maakte ze op dat ze Italiaans en Mexicaans waren.
Op de muren hingen grote foto's van het strand, prachtige luchten, en het hotel zelf, waarschijnlijk bij de opening. Er was een raam dat over het strand uitkeek, en daar waren al enkele surfers te zien.
De deur van het zaaltje ging open en, zoals Lucinda al verwacht had, kwam Frenkie binnen. Zijn blik ging door het zaaltje en bleef bij haar hangen. Hij glimlachte even en liep toen naar het buffet. Nadat ook hij eten op zijn bord had kwam hij tegenover Lucinda aan haar tafel zitten.
"Goedemorgen," begroette ze hem. Het luchtte haar op dat hij bij haar was komen zitten, want dat bevestigde dat hij ook haar gezelschap zocht.
"Hallo," begroette hij haar terug, en hij prikte met een vork in een stuk mango dat op zijn bord lag, om het vervolgens in zijn mond te stoppen.
"Lekker geslapen?"
"Kan beter, kan slechter, en jij?" zei de voetballer, zodra zijn mond weer leeg was. Lucinda wist niet of hij wilde dat ze vroeg wat hij met zijn antwoord bedoelde, maar besloot om het niet te doen.
"Goed," zei de vrouw, en ze nam een hap van haar appel.
De rest van hun ontbijten aten de twee in stilte. Het was niet ongemakkelijk, en Lucinda vond het prettig om te merken dat er niet altijd iets gezegd hoefde te worden. Zij, veel meer dan Frenkie, was eraan gewend om altijd een gesprek te beginnen, door te vragen. Maar nu begon ze erover na te denken dat het misschien beter was alleen zinvolle dingen te zeggen. Dat was deels omdat ze bang was dat Frenkie haar anders irritant ging vinden, maar ook omdat het fijn was soms wat rust in haar hoofd te hebben.
Toen allebei hun borden leeg waren besloot Lucinda hun afwas weg te brengen en liep daarna terug naar de tafel, waar Frenkie nog steeds zat.
"Zullen we gaan?" vroeg ze toen ze naast hem stond en hij haar aankeek. Hij knikte en stond op. De twee liepen de ontbijtzaal uit en stopten met lopen in de gang, waar ze of naar buiten konden of terug naar hun kamers.
