De twintigjarige Lucinda Appelboom heeft zich nooit echt op haar plek gevoeld in de wereld, en dus is ze die gaan ontdekken. Tijdens haar reis door Zuid-Amerika maakt ze een uitstapje naar Curaçao, waar ze een andere Nederlander ontmoet. Laat die Ne...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ik wil straks churros halen," meldde Lucinda vroeg in de ochtend aan de ontbijttafel. Het buffet was ongelofelijk groots, met alles wat je maar zou kunnen bedenken. Van yoghurt met verse vruchten tot croissants met chocola erin en pittige Spaanse worstjes ("Je kan die best eten, hoor," zei Lucinda, toen ze Frenkie er verlangend naar zag kijken. Hij laadde snel zijn bord vol met worst.) Er waren zelfs kleine aardbei gebakjes, waar Lucinda van smulde. Maar er waren geen churros.
"Dan gaan we dat doen. Er zijn vast veel kramen in het centrum," zei Frenkie. "Kunnen we meteen even naar de Sagrada Família kijken."
"Dat zou leuk zijn, ja," glimlachte Lucinda. In hoeveel landen ze ook was geweest, zich toerist voelen ging nooit vervelend. "En naar het grote plein dat zo beroemd is!"
"Ik weet niet hoe het heet, maar goed plan," zei Frenkie lachend. Ze hadden allebei inmiddels hun bord leeg en dus trokken ze zich even terug in hun hotelkamer.
Terwijl Lucinda in de badkamer wat make up op haar gezicht aanbracht en Frenkie op zijn telefoon scrollend op bed lag - hij was al klaar om te gaan - bedacht Lucinda zich dat ze in een vergelijkbare situatie zat als op Curaçao. Het hele op reis gevoel, in een hotel zijn, samen de dag beginnen en voorbereiden op een uitje deed haar ontzettend denken aan de weken die ze met Frenkie had doorgebracht op Curaçao. Maar nu waren ze samen en wist Lucinda dat Frenkie niet weg zou gaan.
"Ik ben klaar," zei Lucinda later, toen ze de grootste ruimte van hun hotelkamer weer inliep. Frenkie sprong overeind en sloeg een arm om zijn vriendin heen. Hij drukte een kus op haar wang, en ze keek hem glimlachend aan. "Wat is er?"
"Niks," zei hij, en hij lachte ook. De twee liepen naar de lobby van het hotel, waar ze op de taxi wachtten die Lucinda eerder had besteld.
"Hoe heten je ouders nou?" vroeg Lucinda terwijl ze ongemakkelijk op één van de banken in de lobby leunde - ze durfde er niet op te gaan zitten.
"Dat heb ik al gezegd! Je weet het best," antwoordde Frenkie lachend. Het was Lucinda's grootste angst om de namen van Frenkies ouders te vergeten. Dat zou een nogal ongemakkelijke situatie opleveren en een slechte indruk maken. En ze vond het noodzakelijk om een goede indruk te maken.
"Ik weet het niet meer zeker! Kan je het nog een keer zeggen?" zei Lucinda.
"John en Marjon, en je onthoudt het gewoon. Je hebt een super goed geheugen!"
"Beter dan jij, in ieder geval."
John en Marjon, John en Marjon, bleef ze tegen zichzelf zeggen totdat zij en Frenkie in de taxi waren gestapt. Daarna had Lucinda alleen nog maar oog voor de prachtige die ze door het raam goed kon bewonderen. Ze hield Frenkies hand stevig vast terwijl ze zich voorstelde dat ze hier, over een half jaar, zelf rond zou lopen, misschien wel zelf een auto zou hebben. Hier een eigen leven zou hebben. Het leek haar geweldig.
Even later stond de taxi even stil vlakbij het centrum, en was het de bedoeling dat Lucinda en Frenkie uitstapten. En dat deden ze dan ook, maar niet nadat Frenkie de taxichauffeur betaald had - met ruime fooi erbij.
